Στο βιβλίο τους με τίτλο «Ένας πρόεδρος δεν έπρεπε να πει κάτι τέτοιο», εκδόσεις Stock, 2016, οι Γάλλοι δημοσιογράφοι Ζεράρ Νταβέ και Φαμπρίς Λομ, αναφέρουν ότι στις 6 Ιουλίου 2015, ο τότε Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν. Το τηλεφώνημα του Πούτιν είχε έντονο ελληνικό ενδιαφέρον καθώς ο Ρώσος πρόεδρος  «κάρφωνε» την ελληνική κυβέρνηση ότι του είχε υποβάλλει αίτημα για την εκτύπωση δραχμών, επειδή δεν διέθετε τις κατάλληλες εγκαταστάσεις για να το κάνει. Ο Πούτιν θεώρησε σωστό να ενημερώσει τον Ολαντ για να ξεκαθαρίσει ότι η Ρωσία για κανένα λόγο δεν ήθελε να εμπλακεί σε μια τέτοια υπόθεση  η οποία θα τον έμπλεκε και με την Ευρωπαϊκή Ένωση.  

Αλήθεια πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτές τις πρωτοφανείς  ενέργειες που μαζί με δεκάδες άλλες του πρώτου εξαμήνου της εφιαλτικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η χώρα γλύτωσε από του χάρου τα δόντια πληρώνοντας ωστόσο ένα βαρύτατο τίμημα που καλούνται να το ξεχρεώσουν οι επόμενες γενιές των Ελλήνων;  Το ερώτημα είναι  αυτά τα πολιτικά εγκλήματα που συντελέστηκαν θα αποδοθούν στην Ιστορία ή θα δοθεί το μήνυμα ότι κάθε  μαθητευομένους μάγος ή ερασιτέχνης πραξικοπηματίας,  θα μπορεί να χρεώνει δωρεάν τους επαναστατικούς του πειραματισμούς στη χώρα ατιμώρητα, ανέξοδα αν όχι επιβραβευμένος; Στο πρώτο εξάμηνο ετέθη σε άμεσο κίνδυνο η εθνική και  ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας, εκτός από το ότι υπονομεύτηκε η οικονομία της, γελοιοποιήθηκε διεθνώς, και επιχειρήθηκε η αλλοίωση του πολιτεύματος. 

Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δήλωσε πρόσφατα, μάλλον δίχως συναίσθηση ότι: «Αναθέσαμε την υλοποίηση του σχεδίου μας, στη αρχική πιο κρίσιμη φάση, σε ένα άνθρωπο που όπως αποδείχτηκε είτε δεν το πίστευε είτε δεν το καταλάβαινε. Σε έναν άνθρωπο ο οποίος υποβίβαζε διαρκώς τη πολιτική σε τεχνικές και κακοσχεδιασμένες τακτικές και αντί να χτίζει συμμαχίες και γέφυρες, όπως απαιτούσε η πολιτική μας άνοιγε μέτωπα με όλους, συχνά αχρείαστα ή σε δευτερεύοντα θέματα, ακόμη και στις πιο κρίσιμες και ευαίσθητες στιγμές χωρίς κανένα σχέδιο ούτε Α, ούτε Β, ούτε Χ». Αυτό που αποφεύγει να ομολογήσει βέβαια ο Δραγασάκης είναι το ποιος τοποθέτησε τον Βαρουφάκη σε αυτή την κομβική θέση, πόσο μας ήρθε ο λογαριασμός και ποιος τον πλήρωσε; Πάντως όχι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι η χώρα πρέπει επιτέλους να κυβερνηθεί και καλό είναι να μην δημιουργούμε κλίμα εντάσεων. Αυτό το δικαίωμα το έχει καθώς φαίνεται μονομερώς μόνο η Αριστερά,  η οποία όταν εγκαλείται παριστάνει τη διωκομένη. Ωστόσο, με την ατιμωρησία εξασφαλίζεται η εθνική ομοψυχία ή περνά το μήνυμα ότι καθένας μπορεί να εγκληματεί κατά της χώρας ατιμώρητα και …επιβραβευμένος; Η χώρα ως ποτέ θα βασίζεται στην καλή της τύχη και στη προοπτική μιας θεωρητικά αποδεκτής εθνικής συναίνεσης  που στην πράξη σημαίνει ασυδοσία, διάλυση, ατιμωρησία;

«Το 2015 δεν ήμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε» ομολογεί ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Νίκος  Βούτσης, με περίσσια κυνισμού: «Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να κυβερνήσουμε» τον επιβεβαιώνει και ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου, λίγες ημέρες μετά. Έγινε θαύμα και αιφνιδίως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαθιστούν τις κάκιστες σχέσεις που έχουν με την αλήθεια ή αποτελεί μια ακόμα απόδειξη της πολιτικής τους θρασύτητας για εγκλήματα που διέπραξαν και τα φορτώθηκε η χώρα; Η αιφνίδια αυτή κρίση αληθείας των συριζαίων μήπως υποκρύπτει μια νέα στρατηγική που βασίζεται στο αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία και μην μας ενοχλείτε άλλο.

Το μάθημα της μεταπολίτευσης όσον αφόρα στην εθνική συναίνεση ποιο ήταν;  Ότι η Αριστερά όχι μόνο δεν αποδέχτηκε τα προνόμια και τις απόλυτες ελευθερίες που της παραχώρησε η Ελληνική Δημοκρατία αλλά έμεινε προσηλωμένη  στο να επινοεί πλέον φανταστικούς εχθρούς, διώξεις και αγώνες του λαού! Η Αριστερά τρέφεται από το διχασμό κι όχι από την συναίνεση. Η Δημοκρατία με περισσή γενναιοδωρία της έτεινε το χέρι από την πρώτη μέρα της μεταπολίτευσης και εκείνη  επιμένει να το δαγκώνει.

Το πραξικοπηματικό Ελληνικό δημοψήφισμα που προκηρύχθηκε από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015  έφερε την χώρα στο χείλος της πλήρους καταστροφής θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο την ίδια την υπόστασή της. Το ότι σωθήκαμε εκ συμπτώσεως  πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα δεν σημαίνει «περασμένα ξεχασμένα», αν αναλογιστεί κανείς ότι οι μόνοι κερδισμένοι από αυτή την ιστορία εξακολουθούν και είναι όσοι διέπραξαν το έγκλημα και αυτοί είναι παρόντες, θρασύτατοι και μας κουνάνε το δάκτυλο.  

Μπορεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας ένα δύσκολο έργο και να αποφεύγει τις εσωτερικές συγκρούσεις ωστόσο το πρόβλημα ΣΥΡΙΖΑ για την χώρα εξακολουθεί να είναι το μεγάλο στοίχημα και ο μεγάλος κίνδυνος, πέρα τους ψευδοκεντροαριστερούς κλαυθμούς που θυμίζουν κλάμα κροκοδείλου.