Ο Όργουελ το είχε προβλέψει στο «1984»: Ένα νέο είδος ανθρώπου, χωρίς συναισθήματα και χωρίς ορμή θα κυριαρχήσει. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης σκηνοθετεί το έργο παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή ήττας

Ο Όργουελ το είχε προβλέψει στο «1984»: Ένα νέο είδος ανθρώπου, χωρίς συναισθήματα και χωρίς ορμή θα κυριαρχήσει. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης σκηνοθετεί το έργο παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή ήττας

Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, ένας νέος, πολυσχιδής καλλιτέχνης, όταν δεν βρίσκεται πίσω από την κινηματογραφική κάμερα ή τη μουσική κονσόλα σκηνοθετεί θέατρο. Οι μέχρι τώρα δουλειές του (από το κινηματογραφικό «Ροζ» έως το μουσικό «Timemachine») έχουν άποψη και προσωπική ματιά. Η καινούργια παραγωγή του έχει να κάνει με το «1984» του Τζορτζ Όργουελ, το οποίο ανεβάζει μέσα από τη δική του οπτική στη σκηνή του Bios Main (πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου). Το 1984 πια είναι παρελθόν. Όταν, όμως, γράφτηκε από τον Όργουελ στη δύση της δεκαετίας του ’40, το μέλλον ήταν αβέβαιο. Ο Όργουελ, πολιτικός αναλυτής ο ίδιος, εμπνευσμένος από τις απολυταρχικές μεθόδους του Χίτλερ και του Στάλιν οραματίστηκε ένα ζοφερό μέλλον που στην εποχή του τρόμαξε, αλλά πια αποτελεί την καθημερινότητα όλων μας. Γιατί πραγματικά, πάνω απ’ όλα, το «1984» περιγράφει την ήττα. Την ήττα του παλιού ανθρώπου, του ανθρώπου που γνωρίζουμε, από τον νέο άνθρωπο. Ένα νέο είδος ανθρώπου, χωρίς συναισθήματα, χωρίς ορμή, χωρίς ανάγκη για αλλαγή. Του ανθρώπου που αυτή τη στιγμή εκκολάπτεται στην κοινωνία μας. O ήρωας του βιβλίου είναι ο Ουίνστον Σμιθ. Ένα «ανθρωπάκι» που ταπεινά θα σηκώσει το ανάστημά του για λίγο, σαν μια χελώνα που βγαίνει από το καβούκι της για να ξαναμπεί αμέσως τρομαγμένη μέσα. Το «1984» περιγράφει ακριβώς αυτό το βλέμμα πάνω από το έδαφος. Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας. Όλοι παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, με τη βοήθεια τηλεοθονών. Όλα και όλοι ελέγχονται από τον Μεγάλο Αδερφό. Όλα οφείλονται και πηγάζουν από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για την προσωποποίηση του κόμματος. Η ελευθερία έκφρασης αλλά ακόμα και σκέψης έχει ποινικοποιηθεί. Στην προσπάθεια να ελεγχθεί, έχοντας ως στόχο να καταργηθεί η σκέψη, χρησιμοποιείται η γλώσσα. Η εξουσία ετοιμάζει τη «Νέα Ομιλία». Ο Ουίνστον προσπάθησε να εναντιωθεί σε όλη αυτή την κατάσταση. Να αντιδράσει. Να σπάσει τα ανύπαρκτα δεσμά του. Έκρινε την εξουσία όταν αυτό ήταν αδιανόητο. Ερωτεύθηκε όταν ο έρωτας είχε γίνει κολάσιμη πράξη. Σκεφτόταν όταν η σκέψη έτεινε να καταργηθεί. Τα κατάφερε τελικά; Άλλαξε κάτι στη ζωή του και στη ζωή των συνανθρώπων του; Η προσέγγιση του κινηματογραφιστή και μουσικού Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι ακριβώς αντίθετη με αυτά που πρεσβεύει το ολοκληρωτικό καθεστώς που περιγράφεται στο βιβλίο. Σαν συνεχιστής της προσπάθειας του Ουίνστον Σμιθ, ο Βούλγαρης εξιδανικεύει το παρελθόν που δεν έζησε, αντιμετωπίζει με βία το παρόν και ψάχνει σιωπηλά να βρει συνένοχους για μετά την παράσταση. Παίζουν: Αργύρης Θανάσουλας, Γιάννης Λασπιάς, Αγγελική Καρυστινού, Ιωάννα Σταυροπούλου, Δάφνη Μανούσου, Λεονάρντο Σφοντούρης, Αλέξανδρος Βούλγαρης.

Χαρά Αργυρίου