Στον Θωμά Μοσχόπουλο για το «Ό,τι προτιμάτε». Τόσος εστετισμός, τόση εικαστική επίδειξη, τόσος ναρκισσισμός επί σκηνής, τόση ανάγκη εντυπωσιασμού. Γιατί; «Κατάπιαν» τα έργα, την παράσταση, το κοινό…

ΠΛΗΝ

– Στον Θωμά Μοσχόπουλο για το «Ό,τι προτιμάτε». Τόσος εστετισμός, τόση εικαστική επίδειξη, τόσος ναρκισσισμός επί σκηνής, τόση ανάγκη εντυπωσιασμού. Γιατί; «Κατάπιαν» τα έργα, την παράσταση, το κοινό. Σώθηκαν μερικοί ηθοποιοί, αλλά και πάλι… περιμέναμε κάτι πιο ουσιαστικό.

– Στην Άντζελα Μπρούσκου για το «Wonderland». Γιατί δεν κατάφερε, αν και είχε όλες τις προδιαγραφές –ωραία ιδέα, ένα ανοιχτό θέμα με πολλές δυνατότητες, σε μια ακριβή παραγωγή– να το κάνει μια ενδιαφέρουσα παράσταση. Το όλον έπασχε δραματουργικά, πλάτειαζε υπερβολικά, χανόταν σε κοινοτοπίες κι αμπελοφιλοσοφίες, έχανε πολλές φορές ο θεατής την ιστορία και περιοριζόταν απλά στο να βλέπει ωραίες εικόνες. Σίγουρα, αυτό που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν το σκηνικό (με την υπογραφή της), ένας πολυμορφικός κύβος που άνοιγε, έκλεινε, «μεταμορφωνόταν» όπως θα έπρεπε να συμβαίνει και στην Αλίκη.

– Στην Έφη Θεοδώρου γιατί το «γλυκό» δεν έδεσε στην παράσταση «Μαρά / Σαντ» που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο. Παρά τις ωραίες ιδέες και την αφετηρία να συνδυαστούν τρία διαφορετικά μέσα (βίντεο, ροκ μπάντα, δράση), το αποτέλεσμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών. Ωραίο από μόνο του το βίντεο, ωραία και η μουσική ανεξαρτήτως θεάματος, αλλά το κείμενο χάθηκε, οι ηθοποιοί εξαφανίστηκαν, η σύνθεση μεταξύ των τριών τεχνών ήταν… ασύνδετη. Όσο για το έργο του Βάις, το νόημα, η ουσία του βούλιαξε και πνίγηκε στον θόρυβο, την πολυφωνία και τον σκηνικό πληθωρισμό.

– Καλή η Πατρίτσια Κάας στο Badminton, δεν λέω. Και ενέργεια είχε και καλή φωνή διαθέτει και όμορφη είναι. Ωστόσο το «Kabaret» που μας παρουσίασε δεν είναι ακριβώς έτσι. Το Καμπαρέ είναι καταγώγιο, είναι καπνός και ποτά, είναι πόρνες και μοιραίες γυναίκες. Δεν είναι ένα στυλιζαρισμένο προϊόν, χωρίς φλόγα και πάθος, δίχως αμαρτία και… παρανομία. Και σίγουρα δεν είναι γραβάτες και κοστούμια, ούτε Καγιέν απ’ έξω, στο πάρκινγκ.

– Ευτράπελο 1: Για τη μη απαγόρευση του καπνίσματος στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης τα έχουμε πει: να επαναλάβουμε ότι όλοι καπνίζουν παντού. Αυτά που, ως γνωστόν, απαγορεύτηκαν είναι πλέον τα τασάκια – δεν θα βρείτε τασάκια στα τραπέζια ούτε για δείγμα. Αλλά πενία (τσιγάρου) τέχνας κατεργάζεται και από το μαγαζί σού προσφέρουν κατευθείαν αυτοσχέδια τασάκια: ένα πλαστικό ποτήρι με μία χαρτοπετσέτα κι ένα παγάκι από πάνω να λιώνει αργά αργά… Πρώτοι οι Έλληνες σε όλη την Ευρώπη, σύμφωνα με τελευταία έρευνα, στο κάπνισμα σε απαγορευμένους χώρους. Όχι παίζουμε!

– Ευτράπελο 2 (μπορείτε να το πείτε και τραγικό): Πηγαίνεις να διασκεδάσεις σ’ ένα από τα μαγαζιά στην Ιερά Οδό και φεύγεις χωρίς πινακίδες στο αυτοκίνητο. Διότι, αγαπητοί μου, η αστυνομία κάνει σωστά τη δουλειά της. Πολύ σωστά. Και βγαίνει παγανιά στις 3 τα ξημερώματα να πιάσει τους παραβάτες. Για να μη λέτε δηλαδή πως το κράτος δεν λειτουργεί. Δεν φτάνει λοιπόν που πληρώνεις ένα σωρό λεφτά στα μαγαζιά αυτά, έχεις μετά και το χαράτσι των πινακίδων. Θα μπορούσαν να σου δώσουν μία απλή κλήση βέβαια, αλλά είπαμε, η αστυνομία είναι άγρυπνη με τους… ξενύχτηδες. «Κρίση, με πιάνει κρίση» που λέει και ο αοιδός (της Ιεράς Οδού;).

– Τα αλλεπάλληλα δελτία Τύπου που αποστέλλει η δισκογραφική εταιρεία Sony Music κατά του συνθέτη και μέλους της κριτικής επιτροπής του «X-Factor» Γιώργου Θεοφάνους, ισχυριζόμενη συναλλαγή και ίντριγκα επειδή ο «κριτής» επέλεξε να κρατήσει στο παιχνίδι μία οικονομική μετανάστρια και όχι το 16χρονο πουλέν της Sony με αμφίεση μοντέλου και φωνή παγωνιού. Στον καιρό της κρίσης της δισκογραφίας μία εταιρεία γίνεται φτηνό ριάλιτι.

– Αποτυχία το πάρτι του Budha Bar στο Galaxy του Χίλτον. Ελάχιστος κόσμος και καθόλου παριζιάνικη ατμόσφαιρα. Προφανώς θα έφταιγε και το ακριβό εισιτήριο για τη μειωμένη προσέλευση – 50 ευρώ για τους κοινούς θνητούς και 90 για τους VIP, που, θεωρητικά, απολάμβαναν περισσότερα προνόμια. Οπότε δεν έχει και τόση σημασία να πούμε τι έπαιξαν οι δύο διάσημοι dj’s, o dj Ravin και ο dj Claude Challe. Οι προσπάθειές τους (και οι μουσικές τους επιλογές) θα έπεφταν στο κενό. Αν και κάποια στιγμή ακούσαμε από τον Claude Challe έναν… αμανέ που μας έστειλε (μία ώρα αρχύτερα). Κι εννοείται, τα ποτά στο Galaxy, όπως πάντα, μέσα στη φτήνια. Μόνο 18 ευρώ…

ΣΥΝ

+ Στον Θωμά Μοσχόπουλο για το «Ό,τι προτιμάτε». Ωραία ιδέα, ενδιαφέρον εγχείρημα, αξιόλογη προσπάθεια. Το να ψάξεις και να βρεις τις υπόγειες διαδρομές δύο εκ διαμέτρου αντίθετων έργων, να τα παρουσιάσεις σε ενιαία παράσταση, να καταφέρεις να τα συνδέσεις εν τέλει χρειάζεται μαεστρία.

+ Στον Νίκο Καραθάνο για τον εξαιρετικό Μαλβόλιό του, τον φιλόδοξο υπηρέτη της Ολίβιας, στη «Δωδέκατη νύχτα». Η έπαρση και η ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους (προσωπικό και συγγενείς της Ολίβια), ο τρόπος που τους οδηγεί στο να του στήσουν παγίδα για να τον εκδικηθούν, το πώς παρασύρεται σε μια ακατανόητη συμπεριφορά, η οποία διασκεδάζει τους δολοπλόκους από τη μια και γίνεται η καταδίκη του από την άλλη, είναι μοναδικός. Περνάει από το γελοίο στο δραματικό, από τον σνομπισμό στην ταπείνωση, από το όνειρο του έρωτα στην απόρριψη, από το κωμικό στο τραγικό, με λεπτές πινελιές και φινέτσα. Σπουδαία ερμηνεία.

+ Στον Γιώργο Νανούρη για τη σκηνοθετική ματιά του πάνω στην «Πέτρα της υπομονής». Λιτή, καθαρή, με ένα καθοριστικό εύρημα. Η Νεκταρία Γιαννουδάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο πέρασε από μια γκάμα συναισθημάτων (απόγνωση, θυμό, απελπισία, τρυφερότητα, αποδοχή) με τρόπο φυσικό, γεμίζοντας συγκίνηση την πλατεία.

+ Στον Απόλλωνα Ρέτσο για τη μουσική και την παρουσία του στο «Wonderland». Ένας νεότατος μουσικός, ούτε καν είκοσι Μαΐων, ο οποίος εντυπωσίασε. Αν για κάτι αξίζει η παράσταση είναι για τον νεαρό «Σκούλιγκαν» που τώρα βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο.

+ Σοφία Γεωργοβασίλη. Μπορεί το όνομά της να μην σας λέει ακόμη πολλά, αλλά αν δείτε (και πρέπει να δείτε) το «Μαύρο λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη θα ανακαλύψετε με αληθινή έκπληξη μια σπουδαία ηθοποιό. Στον ρόλο μιας 15χρονης μοναχής που ανακαλύπτει ότι είναι αγόρι, η 30χρονη Σοφία δίνει μια ερμηνεία που αναιρεί το φύλο, την ηλικία, την ίδια τη σύγχρονη ύπαρξή της και κρατά στις λεπτεπίλεπτες πλάτες της ένα από τα πιο σημαντικά στοιχήματα του φιλμ.

+ Πριν καλά καλά κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ η Marina and the Diamonds είναι ήδη ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ονόματα της βρετανικής ανεξάρτητης ποπ. Ψηφίστηκε ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα του 2010 και τα πρώτα της single και EP έχουν ενθουσιάσει κριτικούς και κοινό. Τίποτα παράξενο ως εδώ, εκτός ίσως από το ότι πίσω από τα διαμάντια του καλλιτεχνικού της ονόματος κρύβεται το επώνυμό της, που είναι στην πραγματικότητα Διαμαντή, κόρη Ουαλής και Έλληνα, γεννημένη το 1985. Εν αναμονή του πρώτου της ολοκληρωμένου άλμπουμ που κυκλοφορεί στις 22 Φεβρουαρίου μπορείτε να νιώσετε λίγο περήφανοι για την ελληνική ποπ, έστω κι αν έχει βρετανικό διαβατήριο.

+ Στον στιχουργό Τάσο Σαμαρτζή για το κουράγιο του να ιδρύσει σοβαρή ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία σε οικονομικά ζόρικους καιρούς. Το όνομα αυτής Donna Luna. Και το πρώτο της cd, η δουλειά του νέου συγκροτήματος Fos με τίτλο «Europe, Your Rope».

+ Στη νέα τραγουδίστρια και stand up comedian – αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Ματούλα Ζαμάνη. Ένας θηλυκός Τζίμης Πανούσης με φωνή καταιγιστική στον σατιρικό αυτοσχεδιασμό της, και με ακομπλεξάριστη σχέση τόσο με το έντεχνο όσο και με το σκυλοπόπ ρεπερτόριο. Δείτε την στο πλάι της Μάρθας Φριντζήλα, στο Μετρό.

+ Στην Ελληνική Θεαμάτων για τις παραγωγές της. Σε εποχές κρίσης, οικονομικής στενότητας και λιτότητας δεν φείδεται εξόδων. Ανεβάζει πολυπρόσωπες και πολυδάπανες παραγωγές, που σέβονται τον θεατή κι ανεβάζουν τον πήχη στο ελεύθερο θέατρο. Ηχηρό παράδειγμα το «Ό,τι προτιμάτε» στο Θέατρο Αλίκη.

+ Στον ζωγράφο Χρόνη Μπότσογλου, γιατί ξέρει ότι ο αληθινός δάσκαλος δεν δίνει οδηγίες αλλά ανοίγει ορίζοντες. Και ο δικός του δάσκαλος ήταν ο Γιάννης Μόραλης. «Στα 70 μου αναρωτιέμαι ακόμη, και το χρωστάω στον Μόραλη. Δεν σου έλεγε πώς να ζωγραφίσεις, σου έλεγε να ψάξεις».

+ Τo βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Μεγάλωσα» της Χάρις Αλεξίου. Να πώς μπορεί με λόου μπάτζετ να βγει ένα πραγματικά καλόγουστο αποτέλεσμα ή, αλλιώς, να πώς οδηγεί στην αισθητική η οικονομική κρίση.