Τζούλια Αλεξανδράτου: Μια εθελόντρια στο καζάνι του τηλεοπτικού κανιβαλισμού

Τζούλια Αλεξανδράτου: Μια εθελόντρια στο καζάνι του τηλεοπτικού κανιβαλισμού

Το τελευταίο διάστημα η ελληνική τηλεόραση το μόνο στο οποίο διαπρέπει είναι η χοντροκομμένη αδιακρισία. Με βαθιά χωριάτικους τρόπους, οι άνθρωποί της αλληλοσπαράζονται. Έτσι κερδίζουν ακροαματικότητες και διαφημίσεις

Πίσω από τα φώτα, τα χάχανα, τις υποσχέσεις για μια ζωή χαρισάμενη υπάρχει ένας κόσμος σκοταδόψυχος, γεμάτος μικρότητες και υπολογισμούς. Ο κόσμος αυτός ζει από τη λόξα κάποιων φιλόδοξων στάρλετ να βρίσκονται στο προσκήνιο. Ο κόσμος αυτός είναι μια μόνο από τις χυδαίες κατηγορίες επαγγελματιών που σιτίζονται στην τηλεόραση. Το τελευταίο διάστημα η ελληνική τηλεόραση το μόνο στο οποίο διαπρέπει είναι η χοντροκομμένη αδιακρισία. Με βαθιά χωριάτικους τρόπους, οι άνθρωποί της αλληλοσπαράζονται. Κι αυτός ο αλληλοσπαραγμός είναι ο κύριος τρόπος των εκπομπών να κερδίσουν τα νούμερα στις ακροαματικότητες και το χρήμα των διαφημίσεων. Σιγά τα φρέσκα νέα, θα πείτε. Το ξέρετε καλά, το έχετε εμπεδώσει με τα χρόνια ότι η ελληνική τηλεόραση βρίθει εκπομπών που γίνονται από επαγγελματίες κουτσομπόληδες. Φτηνών εκπομπών, και σε κόστος και σε περιεχόμενο. Στις οποίες, σε περιβάλλον δήθεν λαμπερό, με φώτα και χρώματα, εκτίθενται προσωπικές ζωές, όχι όλες οικειοθελώς. Στο βασίλειο της τηλεοπτικής αδιακρισίας βασιλεύουν η υποκουλτούρα, ο κυνισμός και η αρπαχτή. Κατά καιρούς πολλοί έχουν πληρώσει αυτές τις «αξίες». Αρκεί οι τηλεοπτικοί αστέρες να εκτιμήσουν ότι η περίπτωσή τους μπορεί να εξάψει την περιέργεια των θεατών. Χωρισμοί, τσακωμοί, ερωτικά πάθη, αταίριαστοι έρωτες είναι το πρώτο υλικό των αστέρων αυτών. Όσο νυχτώνει, φυσικά, το ρεπερτόριο εμπλουτίζεται με θεωρίες συνωμοσίας, έρποντα ρατσισμό, δήθεν καυτή αποκαλυπτική δημοσιογραφία, τηλεεισαγγελείς που προσφέρουν δήθεν κοινωνική (και σεξουαλική) απελευθέρωση – και δήθεν γενικώς. Σε αυτό το δήθεν συνεχίζει να δοξάζεται η πιο ωμή ανθρωποφαγία. Μερικά από τα θύματά της, τα πιο ανίσχυρα, βρέθηκαν εκτός της τηλεοπτικής αρένας με βάναυσο τρόπο – στο μυαλό μου έρχονται δυο περιπτώσεις της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, ο ιδιόρρυθμος Ταμπάκης και η λαϊκή τραγουδίστρια Έφη Θώδη, που εντελώς ξεδιάντροπα οδηγήθηκαν στην ψυχική κατάρρευση. Στα υποψήφια θύματα της τηλεόρασης, αυτό το διάστημα, συγκαταλέγεται η Τζούλια Αλεξανδράτου. Τι είναι η Τζούλια Αλεξανδράτου; Θα σας γελάσω; Αοιδός; Μοντέλο; Σόου γούμαν; Απλώς όμορφη; Βαμμένη ξανθιά; Σημασία έχει ότι η κυρία αυτή διαθέτει αρκετή ελαφρότητα και αρκετή φιλοδοξία να βρίσκεται με τη θέλησή της σε ένα προσκήνιο στο οποίο δεν έχει να προσφέρει κάποιο έργο αλλά, απλώς, τις διακυμάνσεις μιας έντονης καθημερινής ζωής που προσφέρεται με εξονυχιστικές λεπτομέρειες στη φόρα. Από τους καβγάδες της με την ιδιοκτησία του κέντρου στο οποίο επρόκειτο να εμφανιστεί μέχρι τη σχέση της με νέο, ευειδή και χαρίεντα, κι από τις καλλιτεχνικές (!) αρπαχτές στην επαρχία (εσχάτως στη Σύρο) μέχρι τους τσακωμούς της, η τηλεόραση είναι γεμάτη με υλικό καθημερινής σαπουνόπερας στο οποίο κυριαρχεί η εν λόγω κυρία. Σαν να μην έφτανε αυτό, σαν να μην ήταν αρκετή η έκθεση της ιδιωτικής ζωής της, οι έξυπνοι του τηλεοπτικού κανιβαλισμού χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη κυρία για να κάνουν πλάκα. Υπήρξε ωραία, έχει φωτογραφηθεί γυμνή, είχε και συνεχίζει να έχει φιλοδοξίες, δηλώνει έτοιμη για όλα και δεν καταλαβαίνει πότε την κοροϊδεύουν και πότε την παίρνουν στα σοβαρά (και γιατί να το κάνουν, άραγε;). Καλώς το θύμα!

ΑΧΙΝΟΙ

1. Είναι πολλοί, μαθαίνουμε, πολύ περισσότεροι μάλιστα φέτος λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, οι καλλιτέχνες που εκφράζουν τις διαμαρτυρίες τους επειδή το Φεστιβάλ Αθηνών δεν εκτίμησε το πλούσιο και μοναδικό ταλέντο τους και τους απέρριψε, δηλαδή δεν τους πλήρωσε για να το παρουσιάσουν σε κοινό. Να λοιπόν ακόμα μια ιδιοτυπία της ελληνικής κοινωνίας: τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα είναι περιζήτητα στις ηλικίες της πρώτης, της δεύτερης, ακόμα και της τρίτης νιότης, έστω και αν το κοινό, δηλαδή η αγορά, δεν μπορεί να πληρώσει γι’ αυτά. Οι συνήθεις νέοι έλληνες καλλιτέχνες, ωστόσο, δεν στενοχωριούνται γι’ αυτό. Πεπεισμένοι ότι υπηρετούν μια δύσκολα επικοινωνίσιμη ποιότητα, απαιτούν από το κράτος την επιχορήγησή τους. Μετά τους αγρότες που ζουν με επιδοτήσεις, και καλλιτέχνες-δημόσιοι υπάλληλοι, λοιπόν;

2. Όταν η Λυρική Σκηνή διδάσκει τη συνδικαλιστική εκδοχή της καλλιτεχνικής έκφρασης, οι πραγματικοί καλλιτέχνες βρίσκουν τη δύναμη και την προσπερνούν. Αυτό έκανε και η σοπράνο Τζένη Δριβάλα που ανεβάζει, αυτές τις μέρες, τη «Μαντάμα Μπατερφλάι» του Πουτσίνι όχι σε σκηνή αλλά στο χώρο του κλαμπ EDO (πρώην Κλαμπ 22), στην οδό Βουλιαγμένης. Παράσταση χειροποίητη, όχι μόνο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από δουλειές αξιώσεων, αλλά και συγκινεί βαθύτατα, έτσι που δονείται από το πάθος για την έκφραση. Φυσικά, η ιδιοκτησία του μαγαζιού, που δεν καταλαβαίνει τι θησαυρό φιλοξενεί, δεν φρόντισε να γίνει γνωστή η παράσταση μέσω του Τύπου, με αποτέλεσμα να παίζεται μόνο σε κύκλους μυημένων. Τέτοιες προσπάθειες, όμως, αξίζει να τις ανακαλύπτουμε. Και να τις στηρίζουμε. Εμείς κερδίζουμε.

Λία Παραλία