Πόσος εθνικός βιος πρέπει να ξοδευτεί σε παραλογισμούς για να γίνει αντιληπτό ότι στη χώρα μας οι εθνικές, θρησκευτικές, λαϊκές εορτές και  πανηγύρια, πορείες (όπως του Πολυτεχνείου – με την ματωμένη ελληνική σημαία), αλλά και μια σειρά από κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμοι, κηδείες, βαφτίσια) εντάσσονται ευρύτερα μέσα στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση που συγκροτεί τη νεοελληνική ταυτότητα, το νεοελληνικό κοινό αίσθημα και συναίσθημα, μέσα από το οποίο ο λαός αντιλαμβάνεται την ατομικότητά του και τη θέση του απέναντι στο υπόλοιπο κόσμο;  Το να λες να σταματήσουν οι παρελάσεις στη ταυτοτική συνείδηση του Έλληνα, είναι σα να του λες να καταργηθεί ο εορτασμός του Πάσχα γιατί η Ανάσταση είναι ένα παραμύθι για παιδιά ή γιατί τα δώδεκα ευαγγέλια είναι αντιδραστικά αναγνώσματα…  

Χρόνια τώρα, η Αριστερά βάλλει εναντίον των παρελάσεων και των εθνικών επετείων, υποκινουμένη ιδεολογικά από το μίσος της ενάντια στην ιδέα του εθνικού- πατριωτικού πνεύματος, σε αντίθεση με την θεολογική μεταφυσική της σχέση με τον διεθνισμό, την αδελφοσύνη των λαών και την ειρήνη απέναντι στον πόλεμο. Πρόκειται για την Αριστερά που αποθέωνε την επιθετικότητα της Σοβιετικής Ένωσης που προσάρτησε βιαίως μια σειρά από χώρες (στο όνομα του διεθνισμού) και ριγούσε μέχρι παραλύσεως στη θέα των πιο φαραωνικών στρατιωτικών παρελάσεων  που εξέφραζαν την πιο σκληρή έκφραση του μιλιταρισμού. 

Το εξωφρενικό δε είναι ότι αυτό που προβάλεται συστηματικά ως προοδευτική ιδέα και αντίληψη, είναι εντόνως πιο συντηρητικό, αντιδραστικό και σκοταδιστικό από την παράδοση που θέλει να καταργήσει και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και βαθύτατα υποκριτικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις Ελληνίδες Monty Pythons (αυτός κι αν είναι μεγαλοϊδεατισμός…) που συνδύασαν την υψηλή έκφραση θεατρικότητας με το ανατρεπτικό ιδεολογικό αντιμιλιταριστικό μήνυμα και συγκλόνισαν τις ευαίσθητες καλλιτεχνικές ψυχές των Συριαζαίων.

Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, πριν από όλα παραπέμπει στην άρνηση (το ΟΧΙ)  ενός έθνους να παραδοθεί ταπεινωτικά σε ένα άλλο στις αρχές μιας παγκόσμιας πολεμικής σύγκρουσης. Άρα, δεν εξυμνεί τον πόλεμο αλλά την γενναιότητα ενός λαού, το πνεύμα αντίστασης στην επιβουλή της εθνικής του ανεξαρτησίας και το πνεύμα της ελευθερίας. Η χώρα δεν διεξήγαγε ένα επιθετικό πόλεμο, αλλά έναν αμυντικό. Στο έπος του 1940 οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας υπερασπιστήκαν την εθνική μας ακεραιότητα, τις ελευθερίες μας και το δικαίωμα στην ειρήνη, την ευημερία και την πρόοδο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας παραδώσουν μια χώρα ελεύθερη, ανεξάρτητη, ακέραια, και μια ζωή απείρως καλύτερη από την δική τους, γεμάτη ελευθερίες και ανέσεις. Κυρίως, μας παρέδωσαν μια ζωή με ειρήνη, δίχως πόλεμο. Αν οι συμπαθείς κατά τα άλλα, νεαρές ήταν επιμελέστερες στα μαθήματά τους όσο και στον ατομικό ακτιβισμό, θα γνώριζαν ότι απολαμβάνουμε την μοναδική περίοδο στην ιστορία τής χώρας, δίχως πόλεμο και εμφυλίους.

Αν οι δέκα δεσποινίδες ήταν επιμελέστερες στα μαθητικά τους χρόνια,  θα γνώριζαν ότι η πιο συντηρητική, σκοταδιστική κι επικίνδυνη έκφραση αντισυστημισμού και αμφισβήτησης, είναι αυτή που θεμελιώνει νέους πειθαναγκασμούς μέσα από μεγαλοϊδεατικές θεολογικές βεβαιότητες για την σωτηρία του κόσμου. Με δυο λόγια, θέλουν πολύ χρόνο και μεγάλες δυσκολίες να υπερβούν, μέχρι να γίνουν πραγματικά Monty Pythons… 

ΥΓ Ας ελπίσουμε στις 17 Νοεμβρίου να μην ανεβάσουν την ίδια παράσταση στην επέτειο του Πολυτεχνείου με τη ματωμένη σημαία!