Ένα από τα πρώτα graffitti σε δημόσιο κτίσμα το 1929! Εκεί ήταν το κλασικό σημείο φωτογράφησης. Τα “μοντέλα” που πόζαραν με φόντο το εντυπωσιακό συντριβάνι και τις άμαξες έξω από το Θέατρο Απόλλων, έπεφταν θύματα, εν αγνοία τους, του ανώνυμου φαρσέρ της εποχής, αφού έβγαζαν, κατά κάποιο τρόπο, φωτογραφία τον τίτλο “όνος είμαι”

Σε μια σύντομη ιστορική αναδρομή θα λέγαμε ότι οι πατρινοί είχαν πάντα έφεση στο ντόρο. ’Ήδη ο Λουκιανός αναφέρει «μέγαν θόρυβον και γέλωτας, τούς οποίους έπροκάλεσε Πατρινός δικηγόρος».

Ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει τους «Πατρεΐς ώς έπιδιδομένους είς ευφυή λογοπαίγνια, σκώπτας» και ο Θωμόπουλος το 1914 ότι «διατηρούν τήν προτίμησίν των αύτήν νά διαδίδουν ευτράπελα πλαστουργήματα τά όποια προκαλοΰν τόν συνήθη θόρυβον, έν Πάτραις λεγόμενον ντόρον».

Η λέξη έχει τη σημασία του μεγάλου θορύβου, οχλοβοής, στην Πάτρα όμως ειδικώτερα, έχει και την αρχική της, δηλ. αστεϊσμός, εμπαιγμός, φενακισμός, ανιδιοτελής άπατη (αντίστοιχα στην Αθήνα: κασκαρίκα, φάρσα).

*Η ανάρτηση ανήκει στον Άρη Μπετχαβά για το patrasmemories