Έπεσε λοιπόν η πρόταση στο τραπέζι: Κυβέρνηση προσωπικοτήτων, οικουμενική, εθνική, τεχνοκρατών, αριστερής απόχρωσης, και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας.

Έπεσε λοιπόν η πρόταση στο τραπέζι: Κυβέρνηση προσωπικοτήτων, οικουμενική, εθνική, τεχνοκρατών, αριστερής απόχρωσης, και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας.

Έχει σημασία; Καμία, αν δεν δει κανείς ποιο θα είναι το προγραμματικό πλαίσιο, αν συνεχίσει με φερετζέ οποιουδήποτε ονόματος την εφαρμογή του μνημονίου, όπως εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να εστιάσει κανείς την προσοχή του για να δει ποιες θα είναι οι τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών, οι οποίες θα αποτελέσουν τη βάση της συμφωνίας.

Δεν είναι ώρα για να προβλέψουμε τι μέλλον μπορεί να έχει μια τέτοια κυβερνητική στήριξη, η οποία θα βασίζεται σε κόμματα με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις όχι μόνο στα βασικά θέματα του μνημονίου, αλλά και σε αλλά μείζονος σημασίας πολιτικά ζητήματα.

Θέλω να σταθώ, όμως, σε κάτι πολύ βασικό, που δεν μπορεί να κρύψει οποιαδήποτε προσπάθεια να «βαπτιστεί» το σχήμα όπως επιθυμεί ο καθένας. Είναι η αξιοπιστία του καθενός πολιτικού αρχηγού, του κόμματός του, και εν τέλει του συνόλου σχεδόν του πολιτικού συστήματος.

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξαν, εκτός από τα προφανή, δηλαδή την καταδίκη του μνημονίου, ότι οι πολίτες τιμώρησαν τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα για την έλλειψη αξιοπιστίας τους.

Αν λοιπόν κινηθούν σχηματίζοντας κυβέρνηση ντε και καλά, αγνοώντας αυτήν τη διαπίστωση, τότε στο επόμενο διάστημα η κατάρρευση όλου του πολιτικού συστήματος θα είναι προ των πυλών, με τραγικές συνέπειες για τη Δημοκρατία.

Αυτή, λοιπόν, η αξιοπιστία δεν κρύβεται κάτω από κανέναν φερετζέ.