Η ρήση παλαιού Έλληνα πολιτικού πως «στην πολιτική γίνονται πράγματα που δεν λέγονται και λέγονται πράγματα που δεν γίνονται», ολοένα και περισσότερο επαληθεύεται.  Στη λεγόμενη εξωτερική πολιτική   όλων των σημερινών κρατών, πολιτική που καθορίζει και την εσωτερική πολιτική πρακτική σε αυτά, τούτο αποδεικνύεται περίτρανα. Οι λαοί όχι μόνο είναι αποκλεισμένοι κάθε πολιτικής διεργασίας, αλλά εντέχνως παραπληροφορούνται και εξαπατώνται. Είναι φανερό πως βρισκόμαστε ακόμα  σε προ-πολιτική περίοδο, περίοδο που ξεκίνησε  μετά την εγκατάλειψη των αρχών της  Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όπου ο Περικλής διαβεβαίωνε πως «στην πόλη μας θεωρούμε ως αχρήστους τους μη ασχολούμενους με τα κοινά»   και που δείχνει να έχει φτάσει σήμερα στο απόγειο της, με την επικράτηση ενός νέου τύπου φεουδαρχίας. 

Τα τελευταία γεγονότα με πρωταγωνιστή την Τουρκία, το αποδεικνύουν με τρόπο που δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Όπως αποδεικνύουν και πως δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο, δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει. Ενώ αρχικώς οι μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία –δηλαδή τα κράτη που κυριαρχούν ακόμα στο διεθνές στερέωμα-   δήθεν καταδίκαζαν την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, ταυτόχρονα αρνήθηκαν να αφήσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας και προβεί σε σχετικό ψήφισμα. Η ισχύς βέβαια τέτοιων «καταδικαστικών» ψηφισμάτων αποδεδειγμένως δεν έχουν καμιά αξία, αλλά δεν τηρήθηκαν καν τα προσχήματα. Λεκτικές δήθεν κυρώσεις έναντι της Τουρκίας διατυπώθηκαν από όλους, η οποία όμως είχε πάρει  προηγουμένως «το πράσινο φώς» να εισβάλει στη Συρία, καταδήλως όχι μόνο από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, στη συνέχεια, τη μια μέρα απείλησαν να την καταστρέψουν οικονομικώς, την άλλη μέρα θαύμασαν το  σύμμαχό τους Ερντογαν. Είναι βέβαια αφέλεια να θεωρούμε πως οι αμερικανικές παλινωδίες  προέρχονται μόνο από τον ιδιόρρυθμο Τραμπ (που το πιθανότερο είναι να επανεκλεγεί στη θέση του (υπερ)Προέδρου. Το ίδιο ισχύει και για τις ενέργειες του Πούτιν, που δείχνει να συνεργάζεται με τη χώρα που κατέρριψε ρωσικό αεροπλάνο επειδή παραβίασε τον εναέριο χώρο της.   Οι  προμηθεύτριες   χώρες της Τουρκίας, που δεν είναι μόνο η Ρωσία, εξακολουθούν να την τροφοδοτούν με τα πιο εξελιγμένα οπλικά συστήματα. Προφανώς τα ίδια «περίεργα» θα συμβούν και τώρα, με τις τελευταίες απειλές της μέσω Λιβύης, δηλαδή πάλι λόγια άνευ πρακτικού περιεχομένου.

Εν ολίγοις,  οι κρίσιμες για το μέλλον των μικρών χωρών   αποφάσεις και διεθνείς πολιτικές, λαμβάνονται αδιαφανώς από τις μεγάλες δυνάμεις. Δηλαδή από τις δύο υφιστάμενες μεγάλες δυνάμεις, αλλά και τις αναδυόμενες, που δεν είναι μόνο η Κίνα. Υπάρχουν και αυτές που διεκδικούν με αξιώσεις ρόλο ανάμεσά τους. Ιδού το νέο είδος αποικιοκρατίας, που οργανώνει τον πλανήτη ερήμην των λαών του. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είτε είναι αφελής, είτε είναι όργανο εξαπάτησης των ακροατών του (με την επιτυχή συνδρομή των εξαγορασμένων ΜΜΕ ). Ομοίως είναι αφελής  και όποιος πιστεύει πως τα τεκταινόμενα και τα επαπειλούμενα   μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, είναι ζήτημα μόνο μεταξύ των δύο αυτών χωρών και τα αναλύει εμβριθώς στις τηλεοπτικές εκπομπές και στα τηλεοπτικά infotainment της παραπληροφόρησης.

Ας δούμε όμως και το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και αυτό της Ελλάδας, μέσα σε αυτήν την νέα φεουδαρχία:  Η στρατιωτική ισχύς συμβαδίζει αδιαιρέτως με την οικονομική. Με βάση λοιπόν αξιόπιστους αναλυτές, στο βαθμό που δεν αλλάξει η τρέχουσα πρακτική και ροή των πραγμάτων, μέχρι το 2030 – σε δέκα χρόνια δηλαδή- η πρώτη οικονομική δύναμη θα είναι η Κίνα και η Ινδία, θα ακολουθούν ΗΠΑ, Ινδονησία,  αλλά και Τουρκία. Οι μέχρι τώρα ισχυρές Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία, δεν θα είναι ανάμεσα στις 10 πρώτες οικονομικές δυνάμεις, όπως είναι μέχρι τώρα. Είναι έτσι προφανές πως τα ευρωπαϊκά κράτη όχι μόνο δεν θα μπορέσουν να παραμείνουν στο σημερινό τους οικονομικό επίπεδο, αλλά και δεν θα μπορέσουν να παραμείνουν  ως ανεξάρτητα κρατίδια  στο διεθνοποιημένο τοπίο των γιγάντων.  Πόσο μάλλον το νεοελληνικό κράτος, με δεδομένο τον τρόπο συγκρότησης και εξέλιξής του και την καταφανή εξάρτησή του από άλλα κράτη, αρχικώς από τη Γαλλία, την Αγγλία και τη Ρωσία,  στη συνέχεια από τις ΗΠΑ. Έτσι  πορεύονταν και εξακολουθούν να πορεύονται οι μέχρι και σήμερα πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας –συμπεριλαμβανομένων των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μάλιστα αυτοί ίσως και να υπερέβαλαν σε νομιμοφροσύνη. Το παγκόσμιο τοπίο όμως ο δείχνει να μην υπακούει πλέον στις παλαιές τους σταθερές, ζήτημα που όλοι δείχνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Άλλωστε το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζεται (με ελάχιστες εξαιρέσεις βεβαίως, που είναι και οι περισσότερο βαλλόμενες από την καθεστηκυία μετριότητα). 

Αν θέλουν με άλλα λόγια τα σημερινά ευρωπαϊκά κράτη να εξακολουθούν να υπάρχουν ως ανεξάρτητες οντότητες, αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ομοσπονδιοποίησή  τους,  με κοινό οικονομικό σχέδιο, οικονομικό σχέδιο που να μπορεί να επιτύχει ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερους από αυτές των αναδυόμενων οικονομιών. Βεβαίως και με μια κοινή αμυντική πολιτική, που ενώ προβλέπεται από το καταστατικό της δήθεν Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει ποτέ λειτουργήσει. Τα (ακόμα) ισχυρά κράτη της Ευρώπης,  που δυστυχώς εξακολουθούν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, στοχεύοντας σε κυριαρχία τους επί του συνόλου της ευρωπαϊκής ηπείρου, δεν το διανοούνται καν.  Μερικά μάλιστα εξ αυτών ξεχνούν και την  ιστορία τους….

Αυτοί που διατείνονται πως σε μια ομόσπονδη Ευρώπη η Ελλάδα θα χάσει την ταυτότητά της, ας διαβάσουν λίγο ιστορία. Η Ελλάδα υπήρξε κατ’ εξοχήν κοσμοπολιτική, «η Ελλάς δεν είναι Τόπος, είναι Τρόπος», όπως μας εξήγησε ο Χρήστος Γιανναράς. Έτσι γεννήθηκε, έτσι εξελίχθηκε και  έτσι θεμελίωσε την ευρωπαϊκή  ιδιοπροσωπία ως πρωτοπορία του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια, έτσι θα μπορέσει να επιτελέσει τον πολιτισμικό της ρόλο, επανερχόμενη στην αρχέγονη εμβέλειά  της.