Το πρόσφατο άρθρο του Σημίτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα τα ΝΕΑ με τον παραπλανητικό αν όχι προβοκατόρικο τίτλο «Για όλα φταίει ο Καραμανλής», προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, κυρίως όμως ανέδειξε δυο σοβαρότατες ελλείψεις: την απουσία κουλτούρας διαλόγου και κριτικής σκέψης στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Ο πρώην πρωθυπουργός με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά αλλά και την συμπλήρωση 20 ακριβώς χρόνων μετά την επέτειο της Συνόδου Κορυφής στο Ελσίνκι στις 11 και 12 Δεκεμβρίου 1999, έγραψε ένα άρθρο που επεσήμαινε την επιτυχή στρατηγική της χώρας έναντι της Τουρκίας που αργότερα εγκατέλειψε ο Καραμανλής. Δηλαδή, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να επιλυθεί το Κυπριακό, την  μετατροπή των ελληνοτουρκικών θεμάτων σε ευρωτουρκικά, την ανάληψη πρωτοβουλιών για την επίλυσή τους με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και την άρση των εμποδίων για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. 

Ο Κώστας Καραμανλής εξέφρασε με την σειρά του μια διαφορετική αντίληψη, δίχως ωστόσο να παραβλέπει τις θετικές όψεις της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. χωρίς την επίλυση του Κυπριακού και την άρση των εμποδίων για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. «Πάγωσε», όμως,  την κρίσιμη πρόβλεψη της συμφωνίας για την παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.   

Στο πρόσφατο άρθρο του, ο Σημίτης ισχυρίζεται ότι κακώς στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το 2004 επί πρωθυπουργίας πλέον του Κ.Καραμανλή αποφασίστηκε η εκκίνηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας ενώ δεν είχε τακτοποιήσει τις διαφορές της με την Ελλάδα, όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Βέβαια, με τις εξελίξεις να έχουν μεσολαβήσει, θα παρατηρούσε κανείς ότι σήμερα ο  Ερντογάν έχει ξεγράψει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και όπως δηλώνει, δεν δέχεται την παραπομπή των υφισταμένων διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Από την άλλη, το 2004 ο Ερντογάν ήταν διαφορετικός και οπωσδήποτε δεν πρόβαλε την Τουρκία ως διάδοχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έχουσα δικαιώματα σε όλη την ανατολική Μεσόγειο…  

«Συμπληρωματικά πρέπει να υπογραμμιστεί ότι, η προσφυγή στη Χάγη δεν αποκλείει ούτε την ανάπτυξη των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών, ούτε την πραγματοποίηση διερευνητικών συνομιλιών για την αντιμετώπιση των μεταξύ τους προβλημάτων. Είναι ένα μέσο για την ειρηνική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών», συμπληρώνει ως απάντηση στο πάγωμα των σχέσεων που ακολούθησε η κυβέρνηση Καραμανλή με την Τουρκία υποστηρίζοντας ότι «το αποτέλεσμα της στάσης του 2004 είναι οι σημερινές απειλές και οι εκβιασμοί της Τουρκίας». 

Εδώ να σημειώσουμε ότι στις 9 Ιουνίου του τρέχοντος έτους, ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης παρενέβη  επίσης με άρθρο του στην Καθημερινή σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά λίγο πριν τις εκλογές με τον μάλλον προφητικό τίτλο «Αιγιαλίτιδα ζώνη – ΑΟΖ – Υφαλοκρηπίδα: Προσοχή τώρα». Τότε είχε επισημάνει επί λέξει ότι «ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή». Βέβαια μένει να διευκρινιστεί  τι ακριβώς σημαίνει «όχι πάντα ευχάριστες λύσεις» και εάν τέλος πάντων υπάρξει μια συμφωνία με όχι πάντα ευχάριστες λύσεις, αυτή θα τερματίσει οριστικά και τελεσίδικα τις τουρκικές διεκδικήσεις ή θα ανοίξει περαιτέρω την όρεξη της Τουρκίας για το μέλλον;   

Η  νέα τοποθέτηση Σημίτη προκάλεσε -όπως ήταν αναμενόμενο- πολλές και ποικίλες αντιδράσεις. Ωστόσο, οι δημόσιες παρεμβάσεις προσωπικοτήτων της πολιτικής μας ζωής όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτες αλλά και επιβεβλημένες, ακόμα κι αν κάποιοι σωστά ή λάθος διαβλέπουν σε αυτές και μια δόση σκοπιμότητας. Η πολιτική ασκείται στο δημόσιο πεδίο και εκεί όλα κρίνονται στον καιρό τους!

Τέλος, αν κρίνουμε από το πάντα χρήσιμο ιστορικό παρελθόν, η κοινωνία και κατά συνέπεια η χώρα σύρθηκε σε πολλές λάθος εκτιμήσεις και αποφάσεις από λάθος κρίσεις. Σήμερα είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη, η κοινωνία να στρέψει το ενδιαφέρον της από το συνταξιοδοτικό και τις επιδοματικές πολιτικές στη συγκρότηση εθνικής συνείδησης, μέσω ενός διευρυμένου εθνικού διαλόγου που θα κυριαρχήσει. Τα εθνικά θέματα είναι πολύ σημαντικά για να τα αφήνουμε στην λαϊκίστικη ρητορική διάφορων τηλεοπτικών αστέρων.