Τι, άραγε, ωθεί έναν άνθρωπο να δηλώνει κάτι που δεν κατέχει και μάλιστα, αποτολμώντας το στη δημόσια σφαίρα;

 

Αν οι δίχως πτυχίο «πτυχιούχοι» περιορίζονταν σε μια δυο περιπτώσεις, θα είχαμε να κάνουμε με μια γραφικότητα. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, το σύμπτωμα εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στον δημόσιο βίο προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα.

 

Τελευταία, όλο και συχνότερα, παρουσιάζονται πτυχία μαϊμού, ανύπαρκτα μεταπτυχιακά, σπουδές στο εξωτερικό που στην πραγματικότητα ήταν ολιγοήμερα σεμινάρια και βιογραφικά διανθισμένα με μπόλικη δημιουργική ασάφεια!

 

Εκτός του ότι πρόκειται για μια καραμπινάτη απάτη, είναι απορίας άξιο το τι μυαλά κουβαλά ο κατά φαντασίαν πτυχιούχος, θεωρώντας ότι μπορεί να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή με ψεύτικα χαρτιά, σε μια εποχή μάλιστα που είναι απίθανο να κρατηθεί κρυφή μια παρόμοια ενέργεια.

 

Πώς μπορεί ένας πολιτικός που διαθέτει περισσότερο θράσος από ό,τι μυαλό, να διεκδικεί ένα δημόσιο αξίωμα -υποτίθεται για να υπερασπιστεί και να προστατέψει το δημόσιο συμφέρον- όταν δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί και να προστατεύσει τον εαυτό του, την αξιοπρέπειά του, την δημόσια εικόνα του;

 

Τα περιστατικά της απάτης αυξήθηκαν, όταν στον δημόσιο διάλογο τέθηκε με λανθασμένο τρόπο το ζήτημα της αξιοκρατίας υπό την πίεση του πληθωρισμού των πτυχιούχων.

 

Φαίνεται να αγνοείται όλο και περισσότερο η εμπειρία, η ικανότητα και η αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα σε συνδυασμό πάντα με την απαραίτητη εκπαίδευση.

 

Όταν το πτυχίο έγινε αυτοσκοπός επαγγελματικής αποκατάστασης, εμφανιστήκαν και οι επίδοξοι πλαστογράφοι πτυχίων, μεταπτυχιακών και λοιπών τίτλων. Αν η πολιτική ήταν μόνο ζήτημα πτυχιούχων, σίγουρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.