Συντονιστείτε με το Love Radio για να ακούσετε την μπαλάντα «Πιο κοντά» με τη φωνή της Άννας Βίσση αναπάντεχα φθαρμένη. Ερμηνεία στο όριο της παραφωνίας, αφιερωμένη σε όσους πηγαίνουν κάθε βράδυ και καταθέτουν πανέρια με λουλούδια στα πόδια της στο Αθηνών Αρένα, φωνάζοντας «θεά»! Ναι, η Βίσση έχει ακόμα «φωνάρα», αν δεν έχεις ακόμα ακοή…

ΠΛΗΝ

– Συντονιστείτε με το Love Radio για να ακούσετε την μπαλάντα «Πιο κοντά» με τη φωνή της Άννας Βίσση αναπάντεχα φθαρμένη. Ερμηνεία στο όριο της παραφωνίας, αφιερωμένη σε όσους πηγαίνουν κάθε βράδυ και καταθέτουν πανέρια με λουλούδια στα πόδια της στο Αθηνών Αρένα, φωνάζοντας «θεά»! Ναι, η Βίσση έχει ακόμα «φωνάρα», αν δεν έχεις ακόμα ακοή.

– Αφού έβγαλε βιβλίο με τα ποιήματά της (έτσι θεώρησε τους στίχους της για τον Χατζηγιάννη, τη Βίσση, τον Μαρτάκη και την Πέγκυ Ζήνα), η Ελεάνα Βραχάλη διοργάνωσε και βραδιά προς τιμήν της, στην οποία Ζήνα, Χατζηγιάννης και Πέτα τραγούδησαν τα άσματά της. Με 30, 40 ή 50 χρόνια στο τραγούδι, στιχουργοί όπως οι Ελευθερίου, Γκανάς, Γκόνης, Αλκαίος, Τριπολίτης δεν έχουν κάνει τα αυτο-αφιερώματα που έκανε η νεαρή στιχουργός στον εαυτό της. Βέβαια, εκείνοι έγραψαν τραγούδια διαχρονικά και είχαν όλη την υπομονή να περιμένουν το χρόνο. Η Βραχάλη τι να περιμένει; Να καταξιωθούν το «Όνειρο ζω» του Χατζηγιάννη, το «Τρέξε» της Ζήνα και το «Απαγορευμένο» της Βίσση; Γι’ αυτό, ορθώς, σκέφτηκε: ας μου κάνω ένα αφιέρωμα τώρα που μπορώ…

– Στο παραπάνω αφιέρωμα, η έντεχνη εξαίρεση (ή παραφωνία) ήταν η παρουσία της Τάνιας Τσανακλίδου, η οποία μάλλον έκανε… την γκάφα της βραδιάς. Απευθυνόμενη στους παρόντες Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Χατζηνάσιο και Λευτέρη Παπαδόπουλο, τους είπε: «άντε, κάντε στην μπάντα να έρθουν οι νεότεροι». Να φύγει, δηλαδή, ο Παπαδόπουλος για να μείνει να γράφει η Βραχάλη! Είναι σαν να ζητούσε κάποιος από την Τσανακλίδου να φύγει από το τραγούδι για να μείνει η Μάρω Λύτρα να τραγουδά!

– Βλέποντας την ταινία «Ο Πέρσι Τζάκσον και οι Ολύμπιοι: Η κλοπή της αστραπής» δικαίως αναρωτιέται κανείς γιατί η εταιρεία παραγωγής μπήκε σε έξοδα και κουβάλησε τόσους δημοσιογράφους στην Ελλάδα για να πάρουν συνέντευξη από τους πρωταγωνιστές με φόντο τον Παρθενώνα. Αφού ο Παρθενώνας στο φιλμ βρίσκεται σε μια ρέπλικα στο Μέμφις του Τενεσί, το νησί των Λωτοφάγων στο Λας Βέγκας, ο Άδης στο Χόλιγουντ και ο Όλυμπος στο Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Πεταμένα λεφτά…

– Στον κορυφαίο συγγραφέα και μεταφραστή Παύλο Μάτεσι γιατί αυτοπαγιδεύεται στην εντυπωσιοθηρία. Η Γαλλική Επανάσταση, λέει, ήταν κάτι που η Γαλλία το είχε απόλυτη ανάγκη. «Και μακάρι κάποτε να γίνει και στην Ελλάδα αυτού του είδους η επανάσταση, με λαιμητόμο, με τρομοκρατία και με όλα τα συμπράγκαλα». «Ρεαλιστική» πρόταση. Θα συντάξει άραγε και ο ίδιος μια λίστα μελλοθάνατων μέχρι να κόψουν και το… δικό του κεφάλι;

– Φυσικά και δεν εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι υπάρχει κακή τηλεόραση, δυστυχώς όμως πάντα σε ενοχλεί όταν αυτή η κακή τηλεόραση κάνει μεγάλα «νούμερα». Πόσο μάλλον όταν περνάει και σαν «εναλλακτική» ή ως η απάντηση στη φτήνια του μέσου. Ο λόγος για το «Ράδιο Αρβύλα» του ANT1, μια εκπομπή που κρίνει την ελληνική τηλεόραση από καθ’ έδρας όταν το μόνο που έχει να προσφέρει είναι λογοδιάρροια, φτήνια, σεξισμό, ομοφοβία, χυδαίο χιούμορ. Στο όνομα μιας παρεΐστικης διάθεσης και μιας φτηνής αισθητικής όλα ισοπεδώνονται, η κακοφωνία βασιλεύει και τα γυμνασμένα μπράτσα του Αντώνη Κανάκη επιδεικνύονται με ναρκισσιστική εμμονή μέσα από τα κολλητά κοντομάνικα t shirt που φορά ο παρουσιαστής χειμώνα-καλοκαίρι. Δικαίως, γιατί αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα μάλλον περνά περισσότερες ώρες στο γυμναστήριο παρά προετοιμάζοντας την εκπομπή.

– Στον Στέλιο Κούλογλου, διότι ξεκαθάρισε ότι μπαίνει στο ΔΣ της ΕΡΤ αμισθί, για δύο λόγους: για να «αλλάξουν όλα σε ένα εξάμηνο», οπότε η θέση του θα γίνει, λέει, διακοσμητική και (εδώ έχει ψωμί) να εγκριθούν ξανά οι εκπομπές του, με το αζημίωτο ασφαλώς, και τότε θα… παραιτηθεί. Ωραίος τύπος.

– Στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, γιατί δεν χάνει ευκαιρία να επιδεικνύει πόσο νεοφιλελεύθερος είναι, κι ας μαυρίστηκε πανηγυρικά στις τελευταίες εκλογές, μαζί με τον πολιτικό του μέντορα Στέφανο Μάνο. «Καθόλου δεν με προσβάλλει, όπως άλλους, το ότι μας τραβάνε το αυτί. Δεν φοβάμαι ότι θα διοικείται η Ελλάδα από τις Βρυξέλλες» λέει. Ο Κωνσταντίνος λατρεύει τους ευρωπαίους πάτρωνες.

ΣΥΝ

+ Στον Λευτέρη Βογιατζή για το «Ύστατο σήμερα», μια παράσταση τόσο ατμοσφαιρική, γοητευτική, δυνατή, αφοπλιστική, με όχημα τον λόγο σε ένα πυκνό κείμενο. Για μία ακόμη φορά επέδειξε τη σκηνοθετική του δεινότητα και ποιότητα, ιδιαίτερα σε δυο-τρεις σκηνές της παράστασης. Στο πλευρό του επί σκηνής είχε έναν υπαινικτικό και αινιγματικό Δημήτρη Ήμελλο, σε μια υποδειγματική ερμηνεία, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα τη στόφα σπουδαίου ηθοποιού που διαθέτει.

+ Στην Ελένη Μανωλοπούλου για το κουρείο-φάντασμα που έστησε για το «Ύστατο σήμερα», ένα έργο τέχνης με κύριο υλικό το γυαλί και δεκάδες αντικείμενα που έχουν σχέση με ένα παλαιού τύπου κουρείο, το οποίο θρυμματίζεται κάθε βράδυ.

+ Μετά τις παραστάσεις τους στο Vox, η Δήμητρα Γαλάνη και η Ελένη Τσαλιγοπούλου θα μεταφέρουν το πρόγραμμά τους και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Μια ευκαιρία να δουν και οι «εκτός των τειχών» πώς διατηρείται μια φωνή μέσα στο χρόνο. Η Γαλάνη τραγουδάει ακόμα και κάνει τα ποτήρια να ραγίζουν, κάτι που όλο και πιο δύσκολα συμβαίνει διεθνώς με τους τραγουδιστές της γενιάς της. Μια  τραγουδίστρια που βγήκε δεκαέξι χρονών στη δισκογραφία, το 1968, και παρέμεινε έφηβη δια παντός.

+ Το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας στον Κώστα Ζάπα και στην «Τριλογία της οικογένειας» αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να επανεκτιμηθεί η δουλειά ενός ίσως όχι εύκολου αλλά αναμφίβολα ενδιαφέροντα έλληνα δημιουργού, που κινείται έξω από τα στεγανά του mainstream. Παρασκευή 19, Σάββατο 20 και Κυριακή 21 οι ταινίες του «Uncut Family», «Τhe Last Porn Movie» και «Μικρές ελευθερίες» προβάλλονται η μία μετά την άλλη και σας προκαλούν να τις παρακολουθήσετε.

+ Στην Αλίκη Καγιαλόγλου, γιατί έδωσε την πιο ουσιαστική απάντηση στο αμήχανο ερώτημα «Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;». «Προς το παρόν κάνω γλυκά του κουταλιού», είπε. «Είναι η εποχή του περγαμόντου και του νεραντζιού. Λατρεύω το χρώμα τους και το άρωμά τους και μέσα μου σιγά σιγά ετοιμάζω την αλλαγή του παιχνιδιού…».

+ Όσο περισσότερο ακούω αυτό το cd τόσο περισσότερο το εκτιμώ. Μιλάω για το «Vintage» του Βασιλικού. Τραγούδια παλιά, ίσως και ξεθυμασμένα, από Σινάτρα μέχρι Πολ Άνκα, ακούγονται αλλιώς. Δεν γίνονται καινούργια (το λίφτινγκ δεν είναι παντού το ζητούμενο), αλλά κάτι πιο σημαντικό: γίνονται αθώα.

+ Μέσα στην «όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα» περίοδο που διάγουμε, όπου η οικονομική κρίση κόκαλα δεν έχει αλλά τα πάντα τσακίζει, είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο να βλέπεις ότι το Κέντρο Κινηματογράφου συνεχίζει τη δραστηριότητά του. Πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι χρηματοδοτήσεις ταινιών κι ανάμεσά τους βρίσκουμε το νέο σχέδιο του Γιώργου Λάνθιμου μετά τον «Κυνόδοντα». Ονομάζεται «Άλπεις» και είναι η ιστορία μιας νυχτερινής νοσοκόμας που έναντι αμοιβής «αντικαθιστά» τα αγαπημένα πρόσωπα ανθρώπων που τα έχουν μόλις χάσει. Ανυπομονούμε.

+ Και επειδή διάφοροι, επιχειρηματίες και μη, από διάφορες μεριές διαλαλούν ότι «η τζαζ δεν πουλάει» τους παραπέμπουμε όχι μόνο στα live του Bacaro, αλλά και στο καινούριο free press της πόλης που ακούει στο όνομα «Jazzin». Ε, ναι, η Αθήνα διαθέτει πλέον και μηνιαίο free press αφιερωμένο στην τζαζ! Είναι η πρώτη αισιόδοξη είδηση εδώ και πολύ καιρό στον χώρο των χαροκαμένων μίντια.

+ Στον σκηνοθέτη Βασίλη Νεμέα, επειδή επιχειρεί, έστω απλοϊκά και αφορίζοντας, να εξηγήσει ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά γιατί έκλεισε με χάπι εντ την ταινία του «Άμα δε σε θέλει»: «Γιατί κατά βάθος όλοι… Αμερικανοί είμαστε και μας αρέσει το χάπι εντ. Η Ελλάδα είναι η πιο αμερικανόφιλη χώρα με την πιο μεγάλη Αριστερά».

+ Στον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Σωτήρη Χατζάκη, γιατί άνοιξε τις πόρτες του θεάτρου για τους νέους που κάνουν γκράφιτι. Και πήρε το μέρος τους έως υπερβολής. «Είναι τόσο ωραίο ένα νέο παιδί στην πλατεία Αριστοτέλους μ’ ένα σκέιτ να μην ξέρει τον Στάλιν και τον Τρότσκι, ούτε τον Μπελογιάννη, τον Ζέρβα και τον Άρη. Να μην ξέρει τίποτα. Το προτιμώ αυτό το παιδί. Γιατί δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους. Κι είναι αυτά τα παιδιά που θα βρουν τους δρόμους. Όπως στο ταξίμι ή στα αναστενάρια. Θα βρουν τον δρόμο», λέει.