Η είδηση του θανάτου του Θάνου Μικρούτσικου με βρήκε στη Θάσο.

 Μοιραία, μετά το σοκ της είδησης κι όλων αυτών των σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης –«καλό παράδεισο», «είμαστε πιο φτωχοί», «χαιρετισμούς στον Μάνο Χατζιδάκι» κι άλλα τέτοια- αρχίσαμε με τη Μαρία και τον Κώστα, να θυμόμαστε την επίσκεψή του στο νησί πριν από έξι χρόνια, μαζί με την αγαπημένη του σύντροφο Μαρία Παπαγιάννη, που παρουσίασε το βιβλίο της σε μια όμορφη εκδήλωση του 1ου Δημοτικού Σχολείου, στο Καλογερικό.

Κάποια στιγμή, τα παιδιά της χορωδίας, με τη συνοδεία στο πιάνο ενός δασκάλου, αρχίζουν να τραγουδούν τραγούδια του. Μόλις τελειώνει το πρώτο, ο Θάνος ευγενικά ανεβαίνει στη σκηνή, κάθεται στο πιάνο κι αρχίζει ν’ αλλάζει θέσεις στα παιδιά της χορωδίας. «Ψηλέ έλα πιο μπροστά, εσύ κορίτσι μου πήγαινε μια θέση πιο δεξιά, εσύ πήγαινε πίσω και αριστερά». Με τις πρώτες νότες και τις πρώτες λέξεις, η μαγεία γέμισε την αίθουσα και το κοινό ένιωσε μια πρωτόγνωρη συγκίνηση…

Ο Θάνος Μικρούτσικος, για τη δικιά μου γενιά που ωρίμασε αμέσως μετά τη δικτατορία, είναι εμβληματικό πρόσωπο. Μετά τον «πολιτικό» Μίκη, τον «ερωτικό» Μάνο και τον «λαϊκό» Ξαρχάκο, μετά τους πιο «κοινωνικούς» Σπανό, Πλέσσα, Χατζηνάσιο, Κουγιουμτζή, Καλδάρα, με τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη πάντα κάπου ψηλά, ο Θάνος Μικρούτσικος, έχοντας την έμπνευση να μελοποιήσει Καββαδία, μας έβγαλε στο ανοιχτό πέλαγος, μας ταξίδεψε σε σκοτεινά νερά και χώρες που ήταν μακριά, αλλά κρύβονταν τόσο καλά στις στοές του μυαλού μας. Η ποίηση του Καββαδία ήταν η δική του σχεδία για να φτάσει στη « … θολή γραμμή των οριζόντων», να μας κρατήσει συντροφιά για σχεδόν πενήντα χρόνια με τα ιδιαίτερα τραγούδια του.

Ασχολήθηκε με την πολιτική ζωή του τόπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας διώχθηκε από το καθεστώς για τις αντιδικτατορικές τους δραστηριότητες και ιδέες. Μετά την πτώση της χούντας, συνέχισε να ασχολείται με τα κοινά, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Κι εγώ, που αγαπώ τον Νότο τόσο πολύ, τον ευχαριστώ που με τη μουσική του τον έφερε τόσο κοντά μας. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του αείμνηστου εκδότη των «Νέων» Χρήστου Λαμπράκη, το 1993, όταν ήμουν υπεύθυνος του Πολιτιστικού της εφημερίδας κι ο Θάνος αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού:  Ο Μικρούτσικος δεν είναι μόνο ένας χαρισματικός συνθέτης, αλλά κι ένας ευφυής άνθρωπος…

Υ.Γ. Από τότε που το πρωτοάκουσα μέχρι σήμερα το πρωί, το σιγοτραγουδώ γιατί με εκφράζει όσο κανένα άλλο τραγούδι: Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής, των  μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.