Ο Θάνος μας άφησε και μεις πενθούμε καθώς ξαφνικά σαν κάτι, μια αναλαμπή, να φώτισε τον δρόμο μας και να μας έδειξε πως στεκόμαστε στο κατώφλι της ήττας μας. Εμείς, μια ολόκληρη αλυσίδα που φθίνει, η «γενιά του πολυτεχνείου», η «γενιά της μεταπολίτευσης», η γενιά της «ισχυρής Ελλάδας», η γενιά της χρεοκοπίας, όλοι εμείς που σπαταλήσαμε τα έτοιμα και συνειδητοποιούμε ότι δεν καταφέραμε να βγάλουμε από τα σπλάχνα μας για να αφήσουμε στους επόμενους κανέναν Μίκη, κανέναν Μάνο, κανέναν Γκάτσο, κανέναν Αλκαίο, κανέναν Καββαδία, κανέναν Μικρούτσικο…

Πενθούμε, τελικά, τον αργό μας θάνατο, γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος είναι αιώνια καταδικασμένος να υπάρχει αήττητος και να δείχνει στους επόμενους έναν δρόμο που ξεκινά από τη φλόγα των νιάτων και καταλήγει στο αδύνατο και το ανέφικτο. Το έργο του θα είναι η αιώνια υπενθύμιση όλων αυτών που δεν καταφέραμε, και όσων από την κληρονομιά μας εξευτελίσαμε και κατασπαταλήσαμε.
Πενθούμε για τον Θάνο χωρίς ίσως να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το έργο του δημιουργήθηκε και λειτούργησε ως κυματοθραύστης της φτήνιας και της παρακμής μέσα στην οποία συνηθίσαμε να ζούμε. Πενθούμε γιατί, κατά βάθος, ακόμη και στις στιγμές των ψευδαισθήσεων της τριφηλής ευδαιμονίας μας νιώθαμε τη σύνδεση που μας πρόσφεραν οι δημιουργίες του με την ουσία της ύπαρξής μας, τον έρωτα, τον θάνατο, τον αγώνα για το όνειρο και το ανέφικτο. Με όλα αυτά, δηλαδή, χωρίς τα οποία η ζωή μεταλλάσσεται σε πραγματικότητα εικονική και πόζα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Πενθούμε για όσα χάσαμε απ’ αυτά που θα μπορούσε να δημιουργήσει ο Θάνος Μικρούτσικος σκάβοντας βαθειά και βλέποντας μέσα στην τρέχουσα πραγματικότητά μας. Πενθούμε για τον χαμό ενός φίλου, γιατί φίλος είναι αυτός που μας συντρόφευσε τόσες δεκαετίες και ενός δασκάλου που μας έμαθε να νιώθουμε την ένταση του ρυθμού των λέξεων και την ανυπέρβλητη δύναμη του ονείρου.

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 72 ετών άφησε ο Θάνος Μικρούτσικος ύστερα από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε ιδιωτική κλινική, καθώς η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί. Ωστόσο, ο ίδιος δήλωνε δυνατός…
«“Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι” που λέει και ο αγαπημένος μου Χικμέτ» είχε γράψει πρόσφατα ο σπουδαίος καλλιτέχνης, αναφερόμενος σε έναν από τους αναρίθμητους ποιητές που είχε μελοποιήσει.
Η πίπα του Θάνου Μικρούτσικου έσβησε και το πιάνο του σίγησε για πάντα. Η μουσική κληρονομιά που αφήνει, όμως, πίσω του είναι τεράστια και το στίγμα του ανεξίτηλο. Ο Θάνος Μικρούτσικος μένει στην ιστορία ως ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες της νεότερης ελληνικής μουσικής σκηνής, με τεράστια προσφορά στην πολιτιστική κληρονομιά των τελευταίων 50 χρόνων.

Βιογραφία – Έργο
Γεννημένος στις 13 Απριλίου του 1947, ασχολήθηκε από πολύ μικρή ηλικία με τη μουσική σπουδάζοντας πιάνο, θεωρία και αρμονία στο Ελληνικό Ωδείο και στη Φιλαρμονική Εταιρεία Πατρών. Αν και αποφοίτησε από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο του πενταγράμμου. Από την εφηβική του ηλικία άρχισε να συνθέτει και το 1975 εμφανίστηκε επίσημα στη δισκογραφία με τον δίσκο «Πολιτικά Τραγούδια», μελοποιώντας τραγούδια του Τούρκου αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ και του Γερμανού αντικομφορμιστή κομμουνιστή Βολφ Μπίρμαν. Τα επόμενα χρόνια μελοποίησε Γιάννη Ρίτσο, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Μάνο Ελευθερίου, Μπέρτολτ Μπρεχτ και άλλους. Οι δίσκοι του «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για Φονιάδες», «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» είναι χαρακτηριστικοί του ριζοσπαστικού κλίματος των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Με την «Καντάτα για τη Μακρόνησο», ένα έργο πρωτοποριακό για την εποχή του που ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδου, ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική, γνωρίζοντας μεγάλες διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ. Ακολουθεί ο «Σταυρός του Νότου», με τραγούδια σε ποίηση του Νίκου Καββαδία, ένας δίσκος-σταθμός για την ελληνική μουσική και ένας από τους πιο αγαπημένους δίσκους της καριέρας του. Η Μαρία Δημητριάδη, η Χάρις Αλεξίου, η Ιταλίδα Μίλβα, αλλά και ο Μανώλης Μητσιάς, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Θηβαίος και ο Γιάννης Κούτρας αποτελούν λίγους μόνο από τους σπουδαίους ερμηνευτές με τους οποίους συνεργάστηκε. 

Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Έγραψε όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική, ενώ αφιερώνει μεγάλο μέρος της δουλειάς του στον χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, με εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους Ελλήνων και ξένων ποιητών.