Πολλές φορές -τις περισσότερες- καλοδεχόμαστε με την προσοχή μας και την σημασία που του δίνουμε το κακό μαντάτο και κακοδεχόμαστε με την αδιαφορία μας το καλό!  

Ήταν Οκτώβριος του 2010 όταν ο Μπομπ Τράα, ένας Ολλανδός τεχνοκράτης που δεν τον έπιανε το μάτι σου, εγκαταστάθηκε για τα καλά στην Αθήνα, στα γραφεία του ΔΝΤ. Οι αντιδράσεις και οι εξελίξεις αυτής της ιστορίας υπήρξαν καταιγιστικές καθώς η χώρα περιδινήθηκε επικίνδυνα για μια δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας θεώρησε σκόπιμο να μάθει τι εστί …πρώτη φορά Αριστερά – με ακροδεξιό συνεταίρο και κοινούς αγώνες με την Χρυσή Αυγή στις αντιμνημονιακές πλατείες. 

Δέκα χρόνια μετά, το γραφείο αυτό κλείνει με μιαν είδηση που ξεχνιέται σχεδόν αμέσως μετά την εκφορά της. Τα καλά νέα δεν ενδιαφέρουν. Οι σοφές κι ευαίσθητες μάζες που κινητοποιήθηκαν για το μέγα ζητούμενο της «εθνικής αξιοπρέπειας», δεν συγκινήθηκαν με τη δικαίωση των προσδοκιών τους. Αλλά τι να κάνουμε… Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι κι οι ειδήσεις: πριμοδοτούν την κλάψα και τον οδυρμό και φορολογούν την καλή κουβέντα και τα ευχάριστα.   

Ταυτόχρονα, η είδηση αυτή έπεσε πάνω στην επίσημη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στον Αμερικανό Πρόεδρο, και στην συγκυρία της εντολής του τελευταίου να δολοφονηθεί στο Ιράκ ένας Ιρανός αξιωματούχος, πράγμα που δημιούργησε πανικό λόγω της βεβαιότητας των ιρανικών αντιποίνων, τα οποία δεν άργησαν καθώς βομβαρδίστηκε μια αμερικανική βάση στο Ιράκ – αλλά ακόμα οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. 

Στο μεταξύ, στην κηδεία του δολοφονηθέντος, κατάφεραν και ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου καμιά πενηνταριά άτομα.  Παράλληλα τρέχουν και τα γεγονότα με την Λιβύη που παίρνουν κι αυτά άλλη τροπή,  αλλά και η συνάντηση Πούτιν- Ερντογάν για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή γενικότερα. Όλα αυτά, πριν καν στεγνώσει το μελάνι των πρώτων υπογραφών μεταξύ των τριών χωρών, Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, για τον πολύ σημαντικό (και γεωστρατηγικά) αγωγό του EastMed.  

Την ίδια στιγμή, υπάρχει και η αεροπορική τραγωδία με 127 νεκρούς η οποία μοιραία θα περάσει στα ψιλά γιατί δεν χωρά στο κάδρο της επικαιρότητας που έχουν στριμωχτεί ένα σωρό γεγονότα και καταστάσεις ενός κόσμου ρευστού που αλλάζει με τεράστια ταχύτητα – έξω από τον χρόνο των πραγμάτων. 

Η επικαιρότητα μερικές φορές γίνεται πνιγηρή, υπερβάλει, δεν μπορεί να χωρέσει μέσα στον χρόνο, κυρίως δεν μπορεί να αφομοιωθεί ως πραγματικότητα και αυτό αποτελεί μια σοβαρή ιδιαιτερότητα του συγχρόνου κόσμου. Οι ταχύτητες δεν χωρούν στο χρόνο, οι  πραγματικότητες δεν αφομοιώνονται, η ζωή μας μοιάζει με ένα ακίνητο ντεκόρ που σκονίζεται από τον κουρνιαχτό των εξελίξεων.