Η Άκρα Αριστερά υπήρξε στην Ελλάδα ένας απέραντος πολιτικός «βιότοπος», με τεράστια ποικιλομορφία και με πολλές δεκαετίες ιστορίας, συνεπώς η καταγραφή των πολιτικών κινήσεων και των προσώπων που την έχουν απαρτίσει είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος. 
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατη μια χρονικά περιορισμένη καταγραφή. Αν μάλιστα αυτή εκτείνεται σε πέντε ολόκληρες δεκαετίες, και μάλιστα τις πέντε τελευταίες (συγκεκριμένα από το 1967 έως το 2016), τώρα που ακόμη πάρα πολλοί από τους πρωταγωνιστές τους είναι ακόμη πολιτικά και επαγγελματικά ενεργοί, τότε πρόκειται για ένα μικρό «θαύμα».

Ακόμη περισσότερο αν αυτή η καταγραφή επιχειρείται από κάποιον που στα εξήντα του έχει να διηγηθεί πλήθος λεπτομερέστατων προσωπικών, κινηματικών και, ενίοτε, χιουμοριστικών ιστοριών, με όλες εκείνες τις πιπεράτες λεπτομέρειες που θα θυμίσουν πάρα πολλά σε πάρα πολλούς από όσους συνάντησε επί δεκαετίες είτε στο πεζοδρόμιο είτε σε οργανώσεις. 

Μια καταγραφή αυτού του είδους, λοιπόν, μόλις έγινε βιβλίο από τον «παλαίμαχο» των κοινωνικών κινημάτων Νίκο Γιαννόπουλο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κουκκίδα».
Ο τίτλος παιγνιώδης, όπως άλλωστε σε μεγάλο βαθμό η ίδια η διάθεση του συγγραφέα: «Ω, λε φιλαλάκο». Ο πρόλογος είναι γραμμένος από τον συγγραφέα και η λιτή εισαγωγή από τον Στρατή Μπουρνάζο. Από τις 684 σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν αμέτρητες κινηματικές παρεμβάσεις, άλλες γνωστές, άλλες άγνωστες και άλλες επειδή, όπως σημειώνεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, είχαν… πλάκα:
«Έτσι, δίπλα στο Κάραβελ, το Πολυτεχνείο του 1985, τις αντιπυρηνικές διαδηλώσεις για το Τσερνόμπιλ, τη Νικαράγουα, την Άγκυρα, την απεργία στο Νοσοκομείο Παίδων, τις κινητοποιήσεις ενάντια στο ΑΣΕΠ, την Ιορδανία, τις ουκ ολίγες μάχες κατά της κρατικής τρομοκρατίας, το Φόρουμ, την εξέγερση του Δεκέμβρη και τις Πλατείες, ξεφυτρώνουν μια συνάντηση με ένα έντρομο ζευγάρι Σουηδών στα τουρκικά παράλια, μια σωτήρια είσοδος σε έναν οίκο ανοχής της οδού Σοφοκλέους, ένα ωραίο αντάμωμα με κεφάτους οπλισμένους Τσιγγάνους, ένας Άραβας ιππέας, ένα τανκ που μπαίνει στην τράπεζα του Αργυρόκαστρου και άλλα εξίσου ασυνήθη».

Όπως, μάλιστα, σημειώνει στον πρόλογο ο Νίκος Γιαννόπουλος, «προφανώς η συγγραφή οποιουδήποτε τύπου αυτοβιογραφίας εμπεριέχει ενός είδους αλαζονεία, αλλά ποιος είμαι εγώ για να καταργήσω την ανθρώπινη ματαιοδοξία; Επιπλέον, ελπίζω ότι αυτή η αφήγηση, εκτός από την ψυχαγωγική πλευρά της, μπορεί, καθώς περιλαμβάνει πολλά γεγονότα που δεν έχουν παρουσιαστεί εκτενώς, να συνεισφέρει στη γνώση ιδιαίτερα των νεότερων – γι’ αυτόν τον λόγο συχνά στο τέλος διαφόρων κινηματικών ιστοριών αναφέρω κάποια, ίσως κάπως διδακτικά, συμπεράσματα».

Όσο για τη γενικότερη διάθεση του συγγραφέα, ο ίδιος σημειώνει: «Λόγω χαρακτήρα, αλλά και συνολικής οπτικής μου για τα πράγματα, το βιβλίο δεν είναι “κείμενο πολεμικής” απέναντι σε άλλες τάσεις του κινήματος – φυσικά, δεν κρύβει την περισσή αντιπάθειά του απέναντι στους δικαστές και τους εισαγγελείς. Για λόγους ασφάλειας, τόσο δικής μου όσο και άλλων συντρόφων, κάποιες ιστορίες δεν αναφέρονται, ενώ υπάρχει όλο κι όλο μόνο ένα ψεματάκι, μια φρασούλα, που την έγραψα για να γελάσω».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.