Δεν αλλάζει την τακτική του το ΚΚΕ, εν όψει της κάλπης της 17ης Ιουνίου – παρά την τάση σημαντικών απωλειών στην εκλο­γική του επιρροή που καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις –, και αυτό το διαμηνύει σε όλους τους τόνους, προς πάσα κατεύθυνση.

Δεν αλλάζει την τακτική του το ΚΚΕ, εν όψει της κάλπης της 17ης Ιουνίου – παρά την τάση σημαντικών απωλειών στην εκλο­γική του επιρροή που καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις –, και αυτό το διαμηνύει σε όλους τους τόνους, προς πάσα κατεύθυνση.

Με άλλα λόγια, απορρίπτει το οποιοδήποτε σενάριο συμμετο­χής του σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, παρά την πολιτική πί­εση που δέχεται τόσο σε πολιτικό επίπεδο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όσο και σε κοινωνικό επίπεδο από ένα ακροατήριο, πέραν του στενού πυρήνα του, το οποίο τα τελευταία χρόνια παρακολουθεί και ψηφίζει σταθερά ΚΚΕ.

Στον Περισσό ήδη προσπαθούν να διαχειριστούν την επόμενη μέρα, χωρίς αυτό να παραπέμπει απαραίτητα σε κλίμα πανικού. Άλλωστε τα ηγετικά στελέχη φαίνεται να εκτιμούν ότι το κόμμα μακροπρόθεσμα θα δικαιωθεί για τη στάση του να απέχει των δι­εργασιών κυβερνητικής συνεργασίας και να κρατά υψηλούς τους τόνους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο στην πρότασή του για «επαναδιαπραγμάτευση» στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Όπως διαφαίνεται και από ορισμένες αναφορές της ηγεσίας, αναγνωρίζονται μεν οι υποκειμενικές αδυναμίες του κόμματος, αλλά φαίνεται να αξιολογούνται ως πιο καθοριστικές οι αντικει­μενικές συνθήκες της κρίσης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα ηγετικά στελέχη θυμίζουν πως από νωρίς έχουν προειδοποιήσει ότι σε συνθήκες κρίσης «υπάρχουν δύο εκδοχές: Ή ο λαός και το λαϊκό κίνημα θα κάνουν ένα άλμα μπροστά ή θα υποχωρήσει το κίνημα και θα ηττηθεί». Και η Αλέκα σε συνέντευξή της σε πρωι­νή εκπομπή διέβλεψε ότι «παραμονές των εκλογών διαγράφεται ένας κίνδυνος ήττας».

Στην προεκλογική του ρητορική το κάλεσμα για «ισχυρό» ή έστω… «όρθιο» ΚΚΕ εκπέμπεται σε υψηλούς τόνους, ενώ οι προ­ειδοποιήσεις κορυφαίων στελεχών ότι επιχειρείται ή το «μάντρωμα» ή αλλιώς το «τσάκισμα» του κόμματος, εγγράφονται σε μια προσπάθεια συσπείρωσης της βάσης κι έκκλησης προς το παρα­δοσιακό του ακροατήριο να το ξανασκεφτεί, πριν ακολουθήσει το ρεύμα.

 

«Αρνάκι» με… βούλα Ε.Ε.

Η γραμμή «άμυνας» του ΚΚΕ απέναντι σε όσους το επικρίνουν τόσο για την απόρριψη της λογικής της ενότητας της Αριστεράς και της συνεργασίας σε κυβερνητικό επίπεδο, αλλά και για το γε­γονός ότι το ίδιο δεν επιζητά καν τη διακυβέρνηση, έχει ως βα­σικό «υπερασπιστικό» εργαλείο τις αναλύσεις του για την Ε.Ε. Αναλύσεις που συνοψίζονται στη θέση ότι δεν υπάρχει φιλολαϊ­κή διέξοδος και φιλολαϊκή ανάπτυξη εντός της Ε.Ε. (την οποία τε­λευταίως η Αλέκα διαχωρίζει από την Ευρώπη των λαών), καθώς πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό που εκπροσωπεί τις αγορές και τα «μονοπώλια».

Πιο γλαφυρά για το τι εστί κατά το ΚΚΕ «διαπραγμάτευση» στην Ε.Ε. μιας κυβέρνησης της Αριστεράς χωρίς «λαϊκή εξουσία», η Αλέκα το περιέγραψε ως εξής τις προηγούμενες μέρες: «Θα πας περήφανα στην Ε.Ε. και θα γίνεις αρνάκι». Αν ο λαός δεν έχει την εξουσία στα χέρια του, θα γίνει αρνάκι όποιος πάει στην Ε.Ε., μέσα σε ένα – δύο χρόνια».

Από την άλλη κάνει και την εκτίμηση ότι ένα κομμάτι της – δια­σπασμένης στα δύο – αστικής τάξης, το πιο «ανοιχτομάτικο», κα­τά την έκφραση της Παπαρήγα, βλέπει μια ευκαιρία να αναθέσει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς τη «λάντζα της χρεοκοπίας», αντί για το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., που έχουν φθαρεί στη συνείδηση του κόσμου και ξεσηκώνουν έντονες αντιδράσεις. Μια κυβέρνη­ση της Αριστεράς υπό αυτό το πλαίσιο καθίσταται «μιας χρήσης» κατά τη γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ.

Τέλος, προβλέπει ότι μετά τις εκλογές θα αποδειχθεί «ξεπε­ρασμένη» και η συζήτηση για τις τροποποιήσεις που μπορούν να γίνουν στο μνημόνιο, ή δέχεται και απορρίπτει η Ε.Ε., διότι «η άναρχη πτώχευση είναι προ των πυλών» τους επόμενους μήνες, ενδεχομένως και μέσα στο 2013. Σε αυτή την περίπτωση, είπε εν είδει προειδοποίησης η Παπαρήγα, είτε κεντροδεξιά ή κεντροα­ριστερή είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές, ο λαός θα την έχει απέναντί του.

Από εκεί και πέρα, και σε ό,τι αφορά το κριτήριο ψήφου, το ΚΚΕ ζητά την ενίσχυσή του ώστε να παραμείνει μια αξιόμαχη δύναμη στο πλάι του λαού στα δύσκολα που είναι μπροστά. Και θέτει ως ρεαλιστικό στόχο για σήμερα «ένα κίνημα που δυσκολεύει, ματαιώνει» μέτρα, ώστε οι εργαζόμενοι «να μην ζήσουν χειρότερα»…