Πλησιάζοντας στην αξιολόγηση του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη η γενικότερη αίσθηση είναι ότι τα προβλήματα άρχισαν σχετικά νωρίς. Ο πρώτος που το έχει αντιληφθεί είναι ο πρωθυπουργός. Και μια και είναι σοβαρός άνθρωπος και ως πολιτικός έχει αποδείξει ότι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει φιλοφρονήσεις στον εαυτό του, το βέβαιο είναι ότι δεν θα αργήσει ο ανασχηματισμός.

Σε κάθε περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που αν μη τι άλλο δεν είναι πρωθυπουργός μερικής απασχόλησης, γνωρίζει τους τομείς του κυβερνητικού έργου που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Άλλωστε γι αυτό έχει το μπλοκάκι στο οποίο κρατάει σημειώσεις. Το εξάμηνο παρήλθε και ως εκ τούτου μετά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα μάθουμε ποιοι θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία και ποιοι θα μείνουν εκτός κυβερνητικού σχήματος.

Στο ερώτημα εάν υπάρχουν προβλήματα, η απάντηση είναι ότι προφανώς και υπάρχουν. Όχι όπως τα εμφανίζει ή θα τα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και σε κάθε περίπτωση αυτά τα προβλήματα δεν επηρεάζουν την λειτουργία της κυβέρνησης. Ακόμα όμως κι αυτά, όσο κι αν επιχειρείται να μεγενθυθούν αντιμετωπίζονται και επιλύονται με αποφασιστικότητα. Όπως συνέβη με την επανασύσταση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ασφαλώς η κυβέρνηση έχει δρόμο μπροστά της και εκκρεμότητες τις οποίες ήδη αντιμετωπίζει. Προβλήματα που κληρονόμησε από το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν.

Προβλήματα που δημιουργούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, το μεταναστευτικό- προσφυγικό, που αυτό το διάστημα βρίσκονται σε έξαρση. Σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση κατάφερε να τα διαχειριστεί και να τα αποδραματοποιήσει. Εν ολίγοις δεν έκανε το μοιραίο λάθος, παρά το γεγονός ότι η κοινή γνώμη διαχρονικά διακατέχεται από στερεότυπα που δυσκολεύουν πρωτοβουλίες ανάλογες με εκείνες του Ελευθερίου Βενιζέλου ή του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Σε γενικές γραμμές για μια χώρα όπως η δική μας, που ήταν είναι και θα είναι όμηρος της γεωγραφίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι αντέχει στην πίεση. Δεν υπέκυψε στον πειρασμό να λαϊκίσει με την εθνική αξιοπρέπεια και να το ρίξει στα εμβατήρια. Πολλά ωστόσο θα εξαρτηθούν και από το χρόνο αποκλιμάκωσης της έντασης, αφού από αυτόν θα κριθεί σ’ ένα βαθμό και η πορεία των απαραίτητων θεσμικών μεταρρυθμίσεων που ενδεχομένως να κινδυνεύσουν από μια παρατεταμένη ένταση στα ελληνοτουρκικά.

Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα η δουλειά του πρωθυπουργού εντάσσεται στην κατηγοριά των βαρέων και ανθυγιεινών, είναι διαφορετικό να είσαι πρωθυπουργός στο Βέλγιο ή στην Ολλανδία και διαφορετικό στην Ελλάδα. Εκεί το εξάμηνο είναι… έξι μήνες. Εδώ… κάτι χρόνια. Διότι εκεί ο πρωθυπουργός δεν σχεδιάζει πως η χώρα του θα προετοιμαστεί να συναντήσει την ψηφιακή εποχή, πως θα αλλάξει νοοτροπίες και αντιλήψεις σε μια ιδρυματικού τύπου οικονομία, ούτε έχει στο νου του πως θα ξυπνήσει ο Ερντογάν. Ούτε βέβαια πως θα αναλύσουν οι «πατριώτες» διεθνολόγοι στα πρωινάδικα τα χασμουρητά του γείτονα.