Αυτό που δεν κατάφεραν να πετύχουν Ρωσία και Τουρκία στη Μόσχα, φαίνεται να πέτυχε -τουλάχιστον ως μια αρχική βάση νέων γύρων διαπραγματεύσεων- το Βερολίνο με την ενεργό συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επί ευρωπαϊκού εδάφους. Για την ακρίβεια, οι διμερείς πρωτοβουλίες Μόσχας, Αγκύρας που είχαν σαν αποτέλεσμα την αποχώρηση του στρατάρχη Χαφτάρ, ενεργοποίησαν μια σειρά πρωτοβουλιών από χώρες  που έχουν άμεση σχέση με το λιβυκό πρόβλημα. Μάλιστα, η αιφνίδια αποχώρηση του στρατάρχη Χαφτάρ αποδίδεται  σε  πιθανή παρέμβαση μιας δύναμης από τα εμπλεκόμενα μέρη. 

Κατά τα άλλα, το λιβυκό ζήτημα έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέσα  σ’ ένα διεθνές περιβάλλον με ιδιαίτερα σύνθετες παραμέτρους. Πρόκειται για έναν γόρδιο δεσμό που δεν λύνεται απλά με το σπαθί, όπως πιθανόν επιδιώκει ο Ερντογάν. Είναι πολλές οι χώρες με πολύπλοκα συμφέροντα που επηρεάζονται πρωτογενώς από τις εξελίξεις και ακόμα περισσότερες εκείνες που ανησυχούν έντονα γι’ αυτές. Γενικότερα, υπάρχει μια διάθεση αναθεωρητισμού στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και τις σφαίρες επιρροής – με άμεσο κίνδυνο ανάφλεξης. Αυτό αναγκάζει όλες τις μεγάλες δυνάμεις να λάβουν θέση και δράση, πρόθυμα ή απρόθυμα, και κυρίως, πολλές από αυτές να αναθεωρήσουν τους σχεδιασμούς τους και ίσως κάποιες βιαστικές αποφάσεις τους σχετικά  την παρεμβατικότητά τους ή όχι. Είναι γνωστό ότι όπου δημιουργείται κενό, τρέχει κάποιος να το καλύψει και φαίνεται πως στην περιοχή είναι  αρκετοί οι «μνηστήρες του κενού» οι οποίοι κυριολεκτικά συνωστίζονται στην οπή του…  

Στην παρούσα φάση βλέπουμε συμμαχίες μεταξύ χωρών με συγκρουόμενα συμφέροντα οι οποίες βασίζονται στο πρόσκαιρο – και ποιος ξέρει τι κινήσεις κρύβουν για την επόμενη μέρα. Συνήθως, αυτές οι χώρες που λειτουργούν έτσι, χαρακτηρίζονται από τον απολυταρχισμό και γενικότερα το έλλειμμα δημοκρατίας στο εσωτερικό τους και από τον τυχοδιωκτισμό τους, την πλήρη αδιαφορία τους για τους διεθνείς κανόνες στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Στην παρούσα φάση, με την προκλητικότητα που επιδεικνύει η Τουρκία εναντίον της Δύσης, παρά τις επιμέρους συμμαχίες που διατηρεί έχοντας αναπτύξει σχέσεις αμοιβαίων συμφερόντων, μοιάζει να διαλέγει στρατόπεδο. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εκβιάζει την συμμετοχή της με αυτή την συμπεριφορά. Ωστόσο, ποιος μπορεί να είναι βέβαιος ότι τα συμφέροντα, όσο τεράστια κι αν είναι, δεν επηρεάζονται από την πολιτισμική ιδιοσυγκρασία; Η Τουρκία δεν μπορεί να ανήκει στον δυτικό κόσμο, άρα η θέση της Ελλάδας που επένδυσε σε αυτή την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, τουλάχιστον σήμερα  δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ευκαιριακά σωστή. Η απάντησή μας στις σχέσεις μας με την δύσκολη και τυχοδιωκτική χώρα που γειτονεύουμε είναι η αποτρεπτική στρατιωτική ισχύς και οι σταθερές συμμαχίες. Για να μην μπορεί η Τουρκία να απειλεί ότι θα στείλει «τουριστικά» σεισμογραφικά παραβιάζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα  της χώρας μας…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.