Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Μου λένε κάποιοι φίλοι αναγνώστες να γίνω πιο εξομολογητική. Να μην ντρέπομαι να γράφω και τις δικές μου ιστορίες. Υπάρχουν άλλα έντυπα γι’ αυτό, τους απαντώ. Τούτο εδώ δεν είναι χώρος για να βγάζει κανείς τα σώψυχά του.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Μου λένε κάποιοι φίλοι αναγνώστες να γίνω πιο εξομολογητική. Να μην ντρέπομαι να γράφω και τις δικές μου ιστορίες. Υπάρχουν άλλα έντυπα γι’ αυτό, τους απαντώ. Τούτο εδώ δεν είναι χώρος για να βγάζει κανείς τα σώψυχά του.

Εν τούτοις – και επειδή μπούχτισα πια στην «αντικειμενική» παρατήρηση – γράφω μερικές προσωπικές γραμμές γι’ αυτό που με κρατάει ξάγρυπνη τις νύχτες: Πόσο πρέπει να αλλάξω τον εαυτό μου για να τη βγάλω καθαρή σε μια πραγματικότητα που ολοένα και περισσότερο μοιάζει να με συνθλίβει; Απάντηση δεν έχω. Προσπαθώ να τη βρω. Την ώρα που δεν μου μένει ούτε ευρώ στην τσέπη από όλα αυτά που πρέπει να πληρώσω. Την ώρα που φίλοι αγαπημένοι δεν έχουν τα προς το ζην. Την ώρα που ο διπλανός μου χάνεται στις σκέψεις του και παραλίγο να πέσει επάνω μου στο φανάρι. Την ώρα που βλέπω στο επάγγελμά μου ατάλαντους, λαμόγια και προχειρογράφους να έχουν δουλειές, ενώ δημοσιογραφικά «αστέρια» στέκουν παροπλισμένα στην ουρά του ταμείου ανεργίας. Την ώρα που γάμοι γύρω μου κινδυνεύουν επειδή άντρες και γυναίκες αισθάνονται άχρηστοι, παροπλισμένοι και μη ερωτεύσιμοι. Κι όμως. Κάπως πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω αυτό που μου συμβαίνει, που δεν διαφέρει καθόλου απ’ αυτό που συμβαίνει στους περισσότερους. Να αντισταθώ στην έλξη του κενού, να βρω βεβαιότητες και ψυχραιμίες που δεν είχα ποτέ μου, να γίνω πιο σκληρή γενικώς για να μπορώ να είμαι πιο δίκαιη ειδικώς, να μάθω να διαβάζω μάτια αντί να ακούω λόγια, να γίνω πιο αλληλέγγυα, πιο γλυκομίλητη και πιο σοφή, να μη μέμφομαι αυτόν που φοβάται, αλλά αυτόν που φο­βίζει.

Δύσκολα πράγματα που προϋποθέτουν δομικές βελτιώσεις, τις οποίες δεν είμαι σίγουρη ότι προλαβαίνω να κάνω. Όχι επει­δή με πήρανε τα χρόνια, αλλά επειδή η ζωή μου σκληραίνει τόσο βίαια και δραστικά, που τρέχω από πίσω της άναρχα, ανέτοιμη για ασκήσεις επιβίωσης. Όμως, το ξέρω πως δεν αρκεί να βγάλω τη μέρα. Πρέπει να φέρω τη ζωή μου εις πέρας και αυτό δεν επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Ναι. Αυτά με κρατάνε ξάγρυπνη τις νύχτες. Και πέφτω πάνω στις «Μάγισσες της Σμύρ­νης» και στους εραστές της Κατίνας. Τουλάχιστον τότε οι άνθρωποι ερωτεύονταν παράφορα, σκέφτομαι. Ενώ τώρα, άντε να κρατηθεί ο νταλκάς με τη σπιτονοικοκυρά να σου κάνει έξωση επειδή ζήτησες μείωση ενοικίου…