Συνέντευξη στη Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Το «Ποντίκι art» συνάντησε την Ιζαμπέλ Ιπέρ στο πρόσφατο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και μίλησε μαζί της για τις δύο ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί και την έφεραν για πολλοστή φορά στο κόκκινο χαλί.

Συνέντευξη στη Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Το «Ποντίκι art» συνάντησε την Ιζαμπέλ Ιπέρ στο πρόσφατο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και μίλησε μαζί της για τις δύο ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί και την έφεραν για πολλοστή φορά στο κόκκινο χαλί.

Με την Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν σπας εύκολα τον πάγο. Σε κρατάει σε απόσταση ασφαλείας. Η σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός, ακριβοπληρωμένη και περιζήτητη στο παγκόσμιο σι­νεμά, έχει τον αέρα και τη συμπεριφορά τής σταρ. ως καλή επαγγελματίας περιορίζει την κουβέντα στις ταινίες της, που δίνουν την αφορμή για μια συνομιλία μαζί της. Για τη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε, αλλά και για την ταινία «Σε άλλη χώρα» του Κορεάτη Σανγκ-Σου Χονγκ. Όσο για τη χώρα της ίδιας της Ιπέρ, δεν είναι άλλη από το ίδιο το σινεμά.

Στην ταινία «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε υποδύεστε την κόρη ενός ηλικιωμένου ζευγα­ριού. Επισκέπτεστε την άρρωστη μητέρα σας σαν κομήτης, ζείτε στο εξωτερικό, δεν ξέρουμε πολλά για εσάς… Τι σκέψεις σας δημιούργησε το σκληρό θέμα της ταινίας, ο θάνατος, ο πόνος, η απώλεια, η ασθένεια, η σχέση γονιών – παιδιών;

Μου άρεσε πολύ ο ρόλος μου γιατί δεν ήμουν απλώς η κόρη ενός ζευγαριού, ήμουν Η κόρη. Σαν να εκπροσωπούσα όλες τις κόρες του κόσμου. Ακόμα και να έχεις γίνει μη­τέρα η ίδια, παραμένεις για όλη σου τη ζωή παιδί των γονιών. Στην ταινία δεν βλέπου­με, για παράδειγμα, τον άντρα μου ή τα παιδιά μου. Δεν φαίνεται να είμαι η ίδια ούτε σύζυγος ούτε μητέρα. Είμαι κόρη μέχρι να πεθάνουν οι γονείς μου. Όλη η ταινία είναι τόσο αληθινή γιατί ο Μίκαελ Χάνεκε λέει με την ύψιστη ειλικρίνεια πώς είναι να είσαι παιδί, σύντροφος, γονιός και να αγαπάς κάποιον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι μόνο ωραίες στιγμές η αγάπη. Σε κάποια σκηνή, η Εμμανουέλ Ριβά λέει στον Ζαν λουί Τρεντινιάν: «Είσαι τέρας, αλλά είσαι και καλός». Αυτή η φράση για μένα συμπυκνώνει τη ζωή ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Καμιά φορά μισείς αυτούς που αγαπάς, και πολύ σπά­νια αγαπάς κάποιον που έχεις μισήσει.

Οι δύο σκηνοθέτες, Μίκαελ Χάνεκε και Σανγκ-Σου Χονγκ, είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Κάθε φορά που κάνετε αυτό το εθνικό crossroad στον κινηματογράφο αισθάνεστε ότι πρέπει να αλλάξετε τη μέθοδο και τα εργαλεία που χρησιμοποιείτε με έναν Ευρωπαίο σκηνοθέτη, που είναι πιο κοντά στη δική σας καταγωγή;

Για τις ταινίες του Σανγκ-Σου λένε ότι θυμίζουν γαλλικό σινεμά. Σε κάθε ταινία, όσο μακριά και να γυρίζεται, μπορείς να βρεις τον χώρο σου και να νιώσεις καλά. Παρόλο που η ταινία λέγεται «Σε άλλη χώρα» και έχει να κάνει με την ιστορία μιας γυναίκας που είναι ξένη σε έναν τόπο, υπάρχει κάτι που μας δένει. Η κάμερα είναι πάντα κάμερα, όπου και να βρίσκεται.

Όταν δουλεύετε με μια ομάδα δεν θέλετε να είστε μέρος της; Οπότε, όταν υπάρχει δια­φορά γλώσσας, π.χ. τα κορεάτικα, δεν αισθάνεστε λίγο απομονωμένη;

Ήταν μια διαφορετική εμπειρία σε σχέση με ό,τι έχω ζήσει έως τώρα, λόγω της γλώσ­σας. Δεν υπήρχε κανένας με τον οποίο να μπορούσα να μιλήσω, εκτός από τον Σανγκ-Σου, που ήταν, βέβαια, ο πιο βασικός. Αλλά να σας πω και κάτι; Ποτέ δεν νιώθω την ανάγκη να κάνω στενές σχέσεις με τους ανθρώπους. Έτσι, δεν ένιωσα μόνη μου, αν και ήμουν. Πέρασα καλά. Μου αρέσει να απομονώνομαι όταν δουλεύω σε μια ταινία. Το σινεμά είναι μια γλώσσα από μόνο του. Μιλάει η κάμερα τη δική της γλώσσα.

Τελευταία κάνετε ταινίες σε διαφορετικές χώρες, Φιλιππίνες, Κορέα κ.τ.λ., αλλά φαίνε­ται σαν να μην νιώθετε ότι είστε σε «Άλλη χώρα». Σαν να είναι ο κόσμος η… χώρα σας.

Αλήθεια είναι αυτό που λέτε. Νιώθω ότι η χώρα μου είναι το σινεμά. Για μένα αυτή είναι η ιδανική ζωή. Όταν παίζω σε ταινία, όπου κι αν γυρίζεται, αισθάνομαι ότι είμαι στο σπίτι μου. Παρόλο που μπορεί να βρίσκομαι μακριά, έχω πάντα μία αίσθηση ότι όλα γύρω μου είναι οικεία. Ο κινηματογράφος σού προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία να δεις ομοιότητες αλλά και διαφορές την ίδια στιγμή. Είναι μεγάλη χαρά και ανακούφι­ση.

Τι διαλέγετε πρώτα; Τον σκηνοθέτη, το σενάριο, τον τόπο γυρισμάτων; Πώς προετοι­μάζεστε στη συνέχεια;

Οπωσδήποτε τον σκηνοθέτη. Η προετοιμασία που κάνω στην πραγματικότητα είναι να σκέφτομαι πολύ πάνω στον ρόλο. Και φυσικά, πάντα βοηθάει η συζήτηση με τον σκηνοθέτη. Δεν θέλω όμως γενικά να κουράζω τους σκηνοθέτες με ερωτήσεις για τα πάντα, που πολλές φορές είναι και χαζές.

Γενικά, είστε του αυτοσχεδιασμού ή περιμένετε πλήρεις «οδηγίες» από έναν σκηνοθέτη;

Ο φοβερός σκηνοθέτης του θεάτρου Μπομπ Γουίλσον, με τον οποίο έχω συνεργα­στεί πολλές φορές, λέει ότι ακόμα και το να παίζεις με συγκεκριμένες οδηγίες είναι αυτοσχεδιασμός. Και η ζωή είναι ένας συνεχής αυτοσχεδιασμός με έναν τρόπο. Κάθε δευτερόλεπτο σε περιμένει μία έκπληξη και δεν ξέρεις τι θα κάνεις στο επόμενο λεπτό. Επομένως, θεωρώ άσκοπες τις κατηγοριοποιήσεις ανάμεσα σε κάποιον που αυτοσχε­διάζει και σε κάποιον που δεν το κάνει.

*Οι δύο ταινίες θα βγούνε στις αίθουσες τον χειμώνα.