Επειδή είναι Αιγυπτιώτης Έλληνας, όπως κι εγώ, τον αγαπώ ιδιαίτερα. Είναι όμως καλός σκηνοθέτης και καλός ηθοποιός, αθόρυβος, δημιουργικός, καίριος, οπότε μ’ αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί – «Ο δρόμος περνά από μέσα», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο «Μικρό Χορν»-  αλλά και τη ζωή του μέσα στο θέατρο, συναντηθήκαμε και τα είπαμε από κοντά.

Στο έργο αυτό, ο  Καμπανέλλης κλείνει το μάτι στον Μπέκετ, τον Ίψεν και τον Τσέχωφ, και αφηγείται με τρόπο αλληγορικό την ιστορία μιας οικογένειας, που χρόνια τρώει η ίδια τα σωθικά της. Την οικογένεια στοιχειώνουν γεγονότα αδιευκρίνιστα, ακαθόριστα, ερμηνευμένα από κάθε πλευρά με τρόπο που την εξυπηρετεί. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με «Κάρολος Κουν» Χρήστου Σουγάρη, με τους Ρούλα Πατεράκη, Πέρη Μιχαηλίδη, Πάρι Θωμόπουλο, Κωνσταντίνα Κλαψινού και Αλέξανδρο Βάρθη.

-Ένα  κλασικό έργο σήμερα. Αλλάζουν τα μηνύματα;

Η δύναμη ενός κλασικού κειμένου συνίσταται στη διαχρονική αξία των μηνυμάτων . Κάθε εποχή έχει την δυνατότητα να διαβάζει τα κείμενα με βάση τις τρέχουσες κοινωνικές κι αισθητικές τάσεις. Η δύναμη όμως ενός κλασικού έργου είναι αναλλοίωτη καθώς περικλείει πανανθρώπινες αξίες. 
Σήμερα υπάρχει μια μεγάλη στροφή στα κλασικά κείμενα τα οποία δεινοπαθούν από τις νεωτερίζουσες και ‘’σύγχρονες’’ προσεγγίσεις. 
Η αξία ωστόσο των κειμένων αυτών παραμένει αναλλοίωτη σαν ένας καθεδρικός στη μέση της ερήμου. 

-Δυο λόγια για την προσέγγιση του δικού σας ρόλου.

Ο Φάνης Ποριώτης , ο ήρωας όπως τον έπλασε στο τελευταίο του έργο ο Ιάκωβος Καμπανέλλης , είναι ένας μονήρης ένοικος ενός παλιού αρχοντικού  ζώντας στο παρελθόν αρνούμενος πεισματικά να δεχθεί τη νέα πραγματικότητα που έχει να κάνει με την ‘’κατεδάφιση’’ του σπιτιού του και ταυτόχρονα των ονείρων του.

 Ένας άνθρωπος που ζει  ανάμεσα στη Μπεκετική σιωπή , στους νεκρούς του σπιτιού αλλά και βαθιά προσηλωμένος στο παρελθόν. Γι αυτόν κάθε σημείο του σπιτιού ,τα έπιπλα, αλλά και οι άνθρωποι που έζησαν εκεί είναι ο κόσμος που πεισματικά αρνείται να αποχωριστεί.
 Όλα αυτά συμπυκνώνονται στη φράση .. άρνηση στην κατεδάφιση. 

Ο ήρωας αρνείται να παραδοθεί σε μία σύγχρονη πραγματικότητα όσο κι αν αυτή του παρουσιάζεται ως ευοίωνη. 

Ο Φάνης Ποριώτης είναι το σκληρό μέταλλο το οποίο εξοστρακίζεται ανεπαισθήτως από την σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία και τείνει να εξαφανιστεί .

-Τι κερδίζει ο ηθοποιός σε κάθε νέα συνεργασία;

Όπως έλεγε κι ο Χορν το θέατρο είναι χαρά κι απελπισία.  

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν συνεργασίες οι οποίες προάγουν την αισθητική σου και σου δημιουργούν μια ψυχική ανάταση κι άλλες που σε καταβαραθρώνουν και σε αρρωσταίνουν.

Ένας ηθοποιός θα πρέπει να εμπλουτίζει τον εαυτό του με εμπειρίες  κι  ίσως τελικά αυτή να είναι κι η αξία της κάθε συνεργασίας ? 

Δεν έχω ακόμη απαντήσει σε αυτό. 

-Μια ατάκα από το έργο που μίλησε στην ψυχή σας.

Τι πειράζει να αφήνουμε τη φαντασία να συμπληρώνει κάποια κενά..και
Όποιος θυμάται πολλά προτιμά να σωπαίνει.

-Έχετε πει, ως δάσκαλος που είστε,  ”να απελευθερώσουμε το θέατρο από το θέατρο”. Πως γίνεται αυτό;

Η έκρηξη της δεκαετίας του ‘70 έφερε στο προσκήνιο διάφορα κινήματα που απεγκλώβιζαν την τέχνη από τα στεγανά των αστικών θεάτρων.
 Κώδικες του αστικού θεάτρου άρχισαν να αποδομούνται και τη θέση τους να παίρνει μια πιο ελεύθερη κι ίσως μια πιο συναισθηματική προσέγγιση . 
Σήμερα ο φορμαλισμός  στις εκφράσεις κι ενίοτε ο καταναγκαστικός  έλεγχος των εκφραστικών μέσων, δημιουργεί  αφυδατωμένους ηθοποιούς οι οποίοι εκτελούν εντολές χωρίς ίχνος συγκίνησης. 
Βαθιά μου επιθυμία-  πέρα από την καλλιέργεια των εκφραστικών μέσων και των θεωρητικών γνώσεων που διδάσκω στους μαθητές – να ενεργοποιήσω σε αυτούς ξανά την αρχική ορμητική επιθυμία τους να ασχοληθούν με το θέατρο. 
Για μένα το θέατρο είναι μια παράφορη γιορτή γεμάτη συγκίνηση κι όλα τα άλλα έρχονται με την τεχνική.

-Η Αίγυπτος, ο ελληνισμός , η κουλτούρα της εποχής, πως διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και την αισθητική σας;

Η Αλεξάνδρεια – του Καβάφη -με ακολουθεί..τα παιδικά μου χρόνια εκεί καθόρισαν και όλη μου τη ζωή. Έχω μιλήσει πολλές φορές για την Αλεξάνδρεια  και δεν θα σταματήσω μέχρι το τέλος . Η κουλτούρα που βίωσα από τους συγγραφείς, τους ποιητές , την μουσική είναι σαν ένας γλυκός άνεμος που έρχεται και με συνεπαίρνει κάθε φορά που τη νοσταλγώ.

5 σταθμοί  της ζωής του Πέρη Μιχαηλίδη

1.Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
2.Η Θεσσαλονίκη σαν τόπος και αέναης επιστροφής και τα χρόνια στο 
Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος.
3.Η συνάντησή μου στη σκηνή με τη Δέσπω Διαμαντίδου στο ‘’Χάρολντ και Μώντ’’.
4.Το Άγιο Όρος και η σταθερή μου αναφορά σε αυτό.
5.Η δημιουργία του θεάτρου Μηχανή που παρουσίασε πρωτοποριακά έργα σε μη αμιγώς 
Θεατρικούς χώρους.