Ο Δάνης Κατρανίδης σκηνοθετεί το «Παιχνίδι της μοναξιάς», ένα έργο που έρχεται απ’ το 1958 αλλά εξακολουθεί να αφορά τον ψυχισμό των ανθρώπων, αφού ο έρωτας δεν έπαψε στιγμή να τους προβληματίζει και η μοναξιά να παίζει με τον φόβο τους

Ο Δάνης Κατρανίδης σκηνοθετεί το «Παιχνίδι της μοναξιάς», ένα έργο που έρχεται απ’ το 1958 αλλά εξακολουθεί να αφορά τον ψυχισμό των ανθρώπων, αφού ο έρωτας δεν έπαψε στιγμή να τους προβληματίζει και η μοναξιά να παίζει με τον φόβο τους

Όσο υπάρχει η μοναξιά στη ζωή των ανθρώπων θα συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι της μαζί τους. Ένα παιχνίδι διαχρονικό, με αβέβαιη κάθε φορά κατάληξη, υποστηρίζει ο Ουίλιαμ Γκίμπσον, ο συγγραφέας του έργου το «Παιχνίδι της μοναξιάς», που παρουσιάζει ο Δάνης Κατρανίδης, στο Θέατρο Ζίνα. Πρωταγωνιστές σε αυτό το «παιχνίδι», ο Τζέρι και η Γκίτελ, δυο μοναχικά άτομα σε μια μεγαλούπολη, τα οποία ζουν μια ερωτική σχέση, μια σχέση που κυρίως υπαγορεύει ο φόβος της μοναξιάς, μέσα στα μικρά διαμερίσματα της απρόσωπης μεγαλούπολης. Στόχος τους είναι να ανακαλύψουν ο ένας στο βλέμμα του άλλου πως δεν είναι μόνοι. Θα το καταφέρουν; Τι τους φέρνει κοντά; Ο έρωτας ή οι ταυτόσημες ανάγκες τους; Κι αν οι ανάγκες διαφοροποιηθούν; Θα συνεχίσουν να είναι μαζί; Μήπως το παιχνίδι της μοναξιάς είναι ταυτόχρονα και ένα παιχνίδι αυτογνωσίας; «Είναι ένα έργο καλογραμμένο, τρυφερό, που δίνει αφορμές στον καθένα να θυμηθεί, να αναπολήσει μικρές προσωπικές στιγμές», υπογραμμίζει ο Δάνης Κατρανίδης, υπεύθυνος για την απόδοση και τη σκηνοθεσία του έργου. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με το κείμενο – το είχε ξαναπαρουσιάσει τη σαιζόν 1996-97. «Είχα ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του. Και η δεδομένη χρονική στιγμή ήταν η κατάλληλη για να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου μαζί του» τονίζει και προσθέτει ότι η «συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι αρκετά ώριμη για να παρουσιαστεί ένα τέτοιο έργο. Ο τρόπος ζωής και το πώς έχουν εξελιχθεί οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα είναι πολύ πιο κοντά στον ψυχισμό και τις συμπεριφορές των ηρώων». Η δράση μας μεταφέρει στη Νέα Υόρκη, εκεί όπου εντελώς τυχαία –και μοιραία– συναντιούνται δύο άνθρωποι από δύο διαφορετικούς κόσμους και με διαφορετικά επαγγέλματα. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου γνωρίζεται μια νεότερή του άνεργη χορεύτρια. Εκείνος έχει βρεθεί στην πόλη μετά το χωρισμό με τη γυναίκα του. Προσπαθώντας να ξεκολλήσει από τη σχέση του παρελθόντος και να κάνει μια νέα αρχή ξεκινάει από το μηδέν. Δεν έχει κανένα γνωστό ή φίλο. Εκείνη προέρχεται από έναν αποτυχημένο δεσμό. Μέσα από αυτή τη γνωριμία αρχίζει μια προσπάθεια να αποδείξει ο ένας στον άλλο, και κατ’ επέκταση στον εαυτό τους, ότι είναι ικανοί να φτιάξουν μια καινούργια σχέση. «Η διαφορετική κουλτούρα τους και η σχέση τους με το κοινωνικό περιβάλλον δημιουργεί αυτή τη γοητεία που έλκει τους ανθρώπους. Η γυναίκα είναι πολύ πιο απλή, πιο γήινη, πολύ πιο δοτική, επικοινωνιακή. Ο άνδρας, ως καθηγητής πανεπιστημίου και ως άνθρωπος που έχει φτιάξει τη ζωή του πάνω στα λεφτά της πρώην γυναίκας του, στην οικογενειακή της κατάσταση και το κοινωνικό στάτους, είναι λιγάκι πιο σύνθετος χαρακτήρας, πιο επιφυλακτικός, πιο κλειστός θα έλεγα. Μέσα από αυτόν το δεσμό ολοκληρώνονται και οι δύο». Ο Δάνης Κατρανίδης χαρακτηρίζει το έργο απίστευτα επίκαιρο, «γιατί αφορά άμεσα τις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις. Δεν μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς σχέσεις μέσης ηλικίας. Υπάρχουν εικόνες, στιγμές μέσα στο κείμενο διαχρονικές, το πώς συναντιέται το ζευγάρι, τι είναι αυτό που το ενώνει και τι το χωρίζει. Μέσα σε αυτή τη σχέση έρχονται και μπαίνουν πρόσωπα, δεσμοί του παρελθόντος που έχουν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς, εμπειρίες, ανοιχτές πληγές. Δεν ξέρουνε πώς είναι μαζί και πώς δεν είναι. Τώρα το μαθαίνουν. Άλλωστε σε καμία σχέση τα πράγματα δεν είναι σταθερά. Πάντοτε υπάρχει εναλλαγή καταστάσεων». Ο τίτλος του έργου δηλώνει μοναχικές πορείες. Κι όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ζευγάρι. Μήπως αναφερόμαστε σε δύο μοναξιές που θέλουν να γίνουν μία; Ή μήπως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συναισθηματική κατάσταση στην οποία οι ήρωες, πλασματικά, νομίζουν ότι την έχουν ξεπεράσει; «Το “Παιχνίδι της μοναξιάς” είναι ένα παιχνίδι διαχρονικό και με αβέβαιη κατάληξη. Το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει εξαρτάται από το πώς εκτιμάει κανείς τα πράγματα. Και πολλές φορές αυτός που κέρδισε δεν είναι πάντα ο νικητής. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή μας μοιάζει σαν ο έρωτας να είναι τιμωρία, επειδή δεν μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας. Αυτό διαπραγματεύεται το έργο. Και γι’ αυτό με γοητεύει, συν τοις άλλοις. Γιατί απευθύνεται στη συναισθηματική νοημοσύνη του θεατή». Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1958 στο Μπρόντγουεϊ, με πρωταγωνιστές τους Χένρι Φόντα και Αν Μπάνκροφτ. Απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και είχε τέτοια επιτυχία που έγινε κινηματογραφική ταινία, με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Μίτσαμ και τη Σίρλεϊ ΜακΛέιν. Στην Ελλάδα το πρωτόπαιξαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν.

* «Το παιχνίδι της μοναξιάς» του Ουίλιαμ Γκίμπσον. Απόδοση – σκηνοθεσία: Δάνης Κατρανίδης. Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Πάτσας. Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης. Πρωταγωνιστούν: Δάνης Κατρανίδης, Χρύσα Παπά. Θέατρο Ζίνα. Προγραμματισμένη πρεμιέρα 25 Φεβρουαρίου (για 30 παραστάσεις).

Χαρά Αργυρίου