Καμία τελετή, κανένα τελευταίο αντίο, δεν του άρεσαν ποτέ εξάλλου τα πολλά και τα μεγάλα λόγια. Λίγη ώρα μετά το θάνατο του, θάνατος που τον βρήκε στο γραφείο του να γράφει, η σορός παραδόθηκε από τη γυναίκα του Φιφή και την αδελφή του Έλλη, 96 και 95 ετών αντίστοιχα μέσω του γραφείου τελετών στην ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών για τις ανάγκες εκπαίδευσης των νέων φοιτητών. Αυτή ήταν η βούληση του Φρίξου για την υλοποίηση της οποίας είχε ρυθμίσει ακόμα και τις λεπτομέρειες.

Το nisi.gr δημοσιεύει απόσπασμα από συνέντευξη του Φρίξου Πρωτογερέλλη στον Παναγιώτη Μπαλάσκα στα πλαίσια μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας.

Ο Φρίξος Πρωτογερέλλης (1923-2020) υπήρξε ένας άνθρωπος της Αριστεράς. Ένας άνθρωπος που συνδύαζε την αταλάντευτη πολιτική δράση στο πλευρό των «πολλών» με μία ξεχωριστή ευγένεια και ευαισθησία που τον καθιστούσε εν τέλει μοναδικό. Από τα «σύρματα» της Μέσης Ανατολής στην ΕΠΟΝ της Μυτιλήνης ο Φρίξος Πρωτογερέλλης βίωσε τις διαψεύσεις του κινήματος της ελληνικής εθνικής αντίστασης και τις κατασταλτικές πολιτικές του μετεμφυλιακού κράτους. Από το 1952 που αποφυλακίστηκε διέθεσε όλες του τις δυνάμεις για την επανεμφάνιση της Αριστεράς στο πολιτικό προσκήνιο μέσα από την ΕΔΑ.

Η ζωή του υπήρξε ταυτόσημη με την πολιτική του στράτευση, την αναζήτηση του οραματικού προγραμματισμού, την επιθυμία η Αριστερά να συνομιλήσει και να εκφράσει τους αόρατους και τους ανώνυμους. Από τις γραμμές της ΕΔΑ, στο ΚΚΕ εσωτερικού και στον ΣΥΡΙΖΑ ο Φρίξος Πρωτογερέλλης εκπροσωπούσε έναν τύπο αγωνιστή που επειδή είχε διαρκή έγνοια για τους πολλούς μπορούσε να συνομιλεί με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Η τελευταία του παρακαταθήκη -τα ανεπίδοτα γράμματα προς την Έλλη Σβώρου η οποία εκτελέστηκε το 1949- υπήρξε το επιστέγασμα μίας προσωπικής διαδρομής που καθορίστηκε από την αγάπη και τη φροντίδα για έναν καλύτερο κόσμο.