Ακριβό μου βιβλίο! / Η δημοκρατικότητα του Facebook / Μισές δουλειές / Μπάουχαους, άντε και στα δικά μας! / Αυλή των θαυμάτων, κυριολεκτικά / Μπράβο στον Πέτρο / Η αγωνία παρατείνεται / «Έπεσε» το κάστρο του Σαίξπηρ

Ακριβό μου βιβλίο!

Η για άλλη μια χρονιά χαμηλή ποιότητα των περισσότερων εκδόσεων που διατέθηκαν στο Παζάρι Βιβλίου που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος, επιβεβαίωσε ότι οι εκδότες περισσότερο θέλουν να ξεφορτωθούν την πλέμπα (κακές μεταφράσεις, κακές εκτυπώσεις, κακά δεσίματα κ.λπ.), παρά να δώσουν την ευκαιρία στον… πτωχό λαό να διαβάσει («Παναγιωτάκη, σιλάνς, και άνοιξε και κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς!», που έλεγε και η μαντάμ Σουσού στον σύζυγό της) χωρίς να ξηλωθεί. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα παραμένει μια από τις ελάχιστες χώρες (μήπως η μοναδική;) της Ευρώπης που σε περίοδο εκπτώσεων δεν έχει εκπτώσεις και στα βιβλία, έστω παλαιότερων εκδόσεων. Και οι τιμές όλο και ανεβαίνουν. Κατόπιν τούτου, ο καλύτερος φίλος του Νεοέλληνα δεν είναι σε καμία περίπτωση το βιβλίο, όπως διαφήμιζαν κάποτε. Παραμένει η τηλεόραση που δεν στοιχίζει πολύ. Κρίμα.

Α.Β.

Η δημοκρατικότητα του Facebook

Το Facebook εκμηδένισε τις αποστάσεις που χώριζαν τους «σταρ» από τους υπογείως κινούμενους καλλιτέχνες. Παλαιότερα, κάθε Πέγκυ Ζήνα είχε τις γιγαντοαφίσες, τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις να διαφημίζουν τις εμφανίσεις της. Έτσι βομβαρδιζόταν το κοινό. Έτσι υπερίσχυαν οι εμπορικοί όσων δεν μπορούσαν να πληρώσουν για να προβληθούν. Τώρα, και ο πιο εναλλακτικός καλλιτέχνης έχει δυνατό όπλο στα χέρια του. Αρκεί να στείλει ένα μήνυμα μέσω Facebook και έχει ενημερώσει διαμιάς χιλιάδες κόσμου.

Χαρά Αργυρίου

Μισές δουλειές

Ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι η ωραιότερη βόλτα της Αθήνας, δεν το συζητάμε καθόλου. Σε μια πόλη με ελάχιστες αστικές αναπλάσεις μεγάλης κλίμακας, το έργο της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας κρατάει τη σημαία. Και ομολογουμένως δεν περίμενα να ακούσω αυτό που έμαθα πολύ πρόσφατα: η αρχιτεκτονική μελέτη για την πεζοδρόμηση του σημαντικού αυτού δρόμου της πρωτεύουσας, στη σκιά του Ιερού Βράχου, εφαρμόστηκε μεν αλλά μέχρι κάποιο σημείο – αρκετά προχωρημένο, φυσικά. Κάποιες προγραμματισμένες μικροανασκαφές δεν έγιναν ποτέ, ενώ πετσοκομμένος παραδόθηκε και ο αστικός εξοπλισμός του πεζόδρομου (φωτιστικά σώματα, καθιστικά κ.λπ.). Εδώ που τα λέμε, για τον φωτισμό της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είχαν ακουστεί αρχικά παράπονα τα οποία στη συνέχεια ατόνησαν. Θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε τι λέει η ίδια η ΕΑΧΑ επ’ αυτού.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Μπάουχαους, άντε και στα δικά μας!

Το Μπάουχαους είναι λίγο μόδα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ξέρετε, τα μοντέρνα του ’30, κάτι ωραίες πολυκατοικίες στο Κολωνάκι, στα Εξάρχεια, στη Νεάπολη. Με τους στρογγυλεμένους εξώστες, το εμφανές μπετόν, τις γεωμετρικές φόρμες, τις πέργκολες… Πώς μου ήρθε τώρα στα καλά καθούμενα το Μπάουχαους και η επιρροή του στα καθ’ ημάς; Αν είστε στο κέντρο και η ώρα βολεύει, περάστε από το Ινστιτούτο Γκαίτε στην οδό Ομήρου και χαζέψτε τις φωτογραφίες του Χανς Ένγκελς, οι οποίες συνοδεύονται από κατατοπιστικά κείμενα του Axel Tilch. Είναι 54 εμβληματικά κτίρια του Μπάουχαους που επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Σχεδιάστηκαν από τους τεχνίτες, τους καθηγητές και τους φοιτητές της σχολής Μπάουχαους, καθώς επίσης και από τους συνεργάτες του αρχιτεκτονικού γραφείου του Βάλτερ Γκρόπιους, ιδρυτή της σχολής. Θα περιμένουμε μια έκθεση και για τα ελληνικά μοντέρνα του Μεσοπολέμου, τα περισσότερα από τα οποία γερνάνε στους δρόμους της Αθήνας, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα και (κυρίως) προστασία. Το πάθημα του αφανισμού τόσων νεοκλασικών αριστουργημάτων φαίνεται πως δεν έγινε μάθημα.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Αυλή των θαυμάτων, κυριολεκτικά

Συνήθως γκρινιάζουμε ότι τα ελληνικά μουσεία κατασκευάζονται χωρίς να ξέρουμε τι θα βάλουμε μέσα και ακόμα περισσότερο πού θα βάλουμε τι. Ναι, στον τόπο μας υπάρχει αυτή η καλή συνήθεια να αρχίζει μετά χιλίων κόπων και βασάνων η ανέγερση ενός νέου μουσείου, αλλά να μην έχουμε στα χέρια μας τη μουσειολογική και μουσειογραφική μελέτη. Και καλά να μην την έχετε εσείς κι εγώ, αλλά δεν την έχει ούτε ο αρχιτέκτονας και ο εργολάβος που φτιάχνουν το κτίριο. Αυτό σημαίνει κάποιες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ παραπάνω (επειδή μας περισσεύουνε), ένα ράβε-ξήλωνε και φυσικά καθυστερήσεις στην έναρξη λειτουργίας του νέου χώρου. Αλλά στη χώρα των μεγάλων ανατροπών υπάρχουν και εξαιρέσεις. Το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης που προορίζεται να στεγαστεί στα 16 ερειπωμένα σπιτάκια μιας πανέμορφης περιοχής της Πλάκας, στη λεγόμενη «αυλή των θαυμάτων», όχι πολύ μακριά από τον σταθμό στο Μοναστηράκι, διαθέτει και μουσειολογική και μουσειογραφική μελέτη. Απίστευτο, ε; Εδώ όμως τελειώνουν τα καλά νέα. Γιατί χρήματα για να αρχίσει το έργο δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή και στην οδό Κυδαθηναίων –σημερινή έδρα του μουσείου– προσεύχονται στον… θεό του ΕΣΠΑ. Για να βρέξει ευρώ. Σε λίγες εβδομάδες θα ξέρουμε.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Μπράβο στον Πέτρο

Κυκλοφόρησε και ο Πέτρος Κωστόπουλος το καλοκαίρι το δικό του cd – ετοιμάζει κι άλλο τώρα! Όχι, δεν τραγουδάει, απλώς επέλεξε τα τραγούδια της διπλής συλλογής με τον ευφάνταστο τίτλο «Sweet and Sweat». Για το sweet (γλυκός) δεν ξέρω, αλλά το sweat (ιδρωμένος) γίνεται φανερό στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Δεν το περίμενα πως ο Πέτρος είναι γνώστης της μουσικής. Αλλά την άποψή μου δεν φαίνεται να συμμερίζονται και πολλοί. «Ίσως η πιο ωραία συλλογή των τελευταίων ετών» σχολιάζει αναγνώστης σε ένα site που πουλάει μέσω Ίντερνετ cd και βιβλία. Κι ένας άλλος: «Το ένα κομμάτι είναι καλύτερο από το άλλο. Συγχαρητήρια στον Πέτρο». Και δεν είναι οι μόνοι με θετική άποψη, αν κρίνω από τις υψηλές πωλήσεις της συλλογής. Διπλά πλατινένια έγινε σε μία περίοδο ισχνών αγελάδων για τη δισκογραφία, γι’ αυτό και προφανώς ετοιμάζει μία ακόμα για το καλοκαίρι. Έχουν ανακαλύψει φάμπρικα οι δισκογραφικές εταιρείες. Τις συλλογές, τα compilations δηλαδή. Κυκλοφορούν με οποιαδήποτε αφορμή σκεφτεί ο νους σας – ο νους τους, για να είμαστε πιο ακριβείς. Όπως αυτή η τελευταία που βγήκε πρόσφατα και την επιμελείται ο Θοδωρής Μανίκας. Αφορμή, τα 100 χρόνια ίδρυσης του Παναθηναϊκού και περιέχει τραγούδια από καλλιτέχνες που έδωσαν live στη Λεωφόρο, την έδρα της ομάδας! Όχι πως δεν κυκλοφόρησαν και μία ακόμα συλλογή με παλιούς ύμνους της. Θα μπορούσαν να στήσουν μια συλλογή και με τραγούδια που αρέσουν στον ιδιοκτήτη του παραδοσιακού «πράσινου» καφενείου που βρίσκεται πίσω από το γήπεδο και φτιάχνει νοστιμότατα σουβλάκια. Γιατί όχι, δηλαδή; Εδώ έχουν βγει compilations ακόμα και για εσώρουχα. Ουκ έστιν αριθμός οι αφορμές για κυκλοφορία συλλογών – αν έχετε κι εσείς καμιά ιδέα, οι μάνατζερ των δισκογραφικών περιμένουν ν’ ακούσουν τις προτάσεις σας. Συλλογές για νησιά (Μύκονος, Ίμπιζα), πόλεις (Παρίσι, Ρίο) και χώρες (Κούβα, Ιταλία). Συλλογές για κλαμπ, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Ακόμα, για χρονιές (1968, ’69) ή εποχές (άνοιξη, καλοκαίρι), για μωρά (κλασική μουσική για babies!) κ.ά. Κυκλοφορούν ακόμα και εποχικές συλλογές. Όπως τα εποχικά είδη: Με χριστουγεννιάτικα τραγούδια, με αποκριάτικα ή και με τους ύμνους της Μ. Εβδομάδας, αν και αυτούς τους τελευταίους τους έχει πάρει κατ’ αποκοπήν ο Πέτρος Γαϊτάνος. Βοήθειά μας…

Δημήτρης Κανελλόπουλος

«Έπεσε» το κάστρο του Σαίξπηρ

Εν έτει 2010 υπάρχει κάποιο ανδρικό κάστρο που να μην έχει γκρεμιστεί; Μην αναζητάτε την απάντηση σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκτός κι αν θεωρείτε το θέατρο μια τέτοια δουλειά… Εν προκειμένω, αναφερόμαστε στο πρώτο έργο που θα ανέβει στο σαιξπηρικό Θέατρο Globe και έχει γράψει γυναίκα. Αν και ο Σαίξπηρ έχει δημιουργήσει μερικούς από τους πιο δυνατούς γυναικείους ρόλους, πολύς λόγος έχει γίνει από τους ειδικούς σχετικά με το πόσο αγαπούσε ή όχι το «αδύναμο φύλο». Οι σχετικές αναλύσεις διχάζουν, με κάποιους να υποστηρίζουν ότι κληρονόμησε τον μισογυνισμό του προηγούμενου αιώνα και κάποιους ότι έδωσε φωνή μέσα από τα έργα του στις γυναίκες. Η ανάλυση δεν είναι επί του παρόντος. Όποια ερμηνεία κι αν δεχτούμε, το γεγονός είναι άλλο: 400 χρόνια μετά τον θάνατό του, το περίφημο Globe Theatre θα σπάσει μια παράδοση αιώνων. Η αρχή θα γίνει με το έργο της Βρετανίδας Νελ Λέισον «Bedlam», ένα δράμα που εξελίσσεται στον 18ο αιώνα, στο παλαιότερο ψυχιατρείο της Δυτικής Ευρώπης. Η Λέισον χαρακτηρίζει την πρωτιά «πρόκληση» αλλά και «μεγάλο προνόμιο». Όπως λέει, θέλει να αποδείξει ότι «οι γυναίκες μπορούν να γράψουν σπουδαίες ιστορίες, ενώ πολλοί υποστηρίζουν το αντίθετο». Καλή η πρωτιά, αλλά μην το ανάγουμε και σε μείζον φεμινιστικό ζήτημα. Η έμπνευση δεν έχει φύλο.

Ελίνα Μπέη

Η αγωνία παρατείνεται

Δύσκολοι καιροί για Όσκαρ! Δεν φτάνει που τίποτα συγκλονιστικό δεν συνέβη στην Αμερική την περασμένη χρονιά, κάνοντας τους σκηνοθέτες να ανατρέξουν για λίγη έμπνευση στο παρελθόν (βλέπε πόλεμο Ιράκ), έχουμε και τις καθυστερήσεις. Τα εφετινά Όσκαρ δεν θα δοθούν Φεβρουάριο, ως είθισται τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά στις 7 Μαρτίου, με δύο εβδομάδες καθυστέρηση, για να μη συμπέσουν με τους χειμερινούς Ολυμπιακούς του Βανκούβερ. Και οι δύστυχοι υποψήφιοι προσπαθούν να πνίξουν την ανυπομονησία τους σε προ-οσκαρικά πάρτι και δηλώσεις. Και φυσικά ποζάροντας στο φακό. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ, ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο Τζεφ Μπρίτζες, η Σάντρα Μπούλοκ και οι υπόλοιποι 121 υποψήφιοι έβγαλαν ήδη την καθιερωμένη φωτογραφία. Χόλιγουντ, «say cheeeese».

Ελίνα Μπέη