Όλοι μας έχουμε δει κάποια στιγμή ένα σκύλο να τρέχει γύρω-γύρω κυνηγώντας την ουρά του, σκορπώντας το γέλιο αφού δεν καταφέρνει ποτέ να την πιάσει. Η λεοπάρδαλη του χιονιού όμως μπορεί!

Το πανέμορφο αυτό αιλουροειδές κατοικεί στα χιονισμένα βουνά της κεντρικής και νότιας Ασίας. Αν και δεν είναι από τα μεγαλύτερα ζώα του είδους, μια λεοπάρδαλη του χιονιού ζυγίζει 25-55 κιλά και έχει μήκος 75-150εκ. από το κεφάλι ως τη βάση της ουράς. Η φουντωτή παχιά ουρά της είναι άλλη τόση, με μήκος ενός μέτρου.

Σε τι εξυπηρετεί μια τόσο μεγάλη ουρά; Καταρχάς, στην ισορροπία. Αυτές οι μεγάλες γάτες κάνουν συχνά άλματα στα χιονισμένα βράχια για να πιάσουν το θήραμά τους. Επίσης, είναι το σημείο που αποθηκεύεται λίπος, για την περίπτωση που ο βαρύς χειμώνας κάνει την εξεύρεση τροφής ακόμα πιο δύσκολη.

Υπάρχει όμως κι άλλος ένας λόγος: για να τη μασουλάνε. Ο λόγος που το κάνουν αυτό δεν είναι ξεκάθαρος. Η θεωρία πως η λεοπάρδαλη φέρνει την ουρά της στο στόμα και τη γραπώνει για να προστατευτεί από το κρύο δεν ευσταθεί, καθώς τα ζώα αυτά είναι προσαρμοσμένα στις σκληρές καιρικές συνθήκες των μεγάλων υψομέτρων.

Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει πως με το να μασουλάνε την ουρά τους, οι λεοπαρδάλεις διασκεδάζουν και το κάνουν ως μια μορφή παιχνιδιού. Τα αιλουροειδή άλλωστε είναι γνωστά για την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους ακόμα και όταν μεγαλώσουν, από τα λιοντάρια ως τις οικόσιτες γάτες μας.

 

Η τρίτη θεωρία μας λέει πως πρόκειται για μια στερεοτυπική συμπεριφορά ενός ζώου που βρίσκεται σε αιχμαλωσία, που τη χρησιμοποιεί ως αγχολυτικό και ως τρόπο διασκέδασης και εκτόνωσης της ενέργειάς του. Αν και οι περισσότερες φωτογραφήσεις είναι από ζώα σε πάρκα και ζωολογικούς κήπους, το φαινόμενο του μασουλήματος της ουράς έχει παρατηρηθεί και σε λεοπαρδάλεις του χιονιού που ζουν στη φύση.

Σε κάθε περίπτωση, το θέαμα είναι μοναδικό!