Τη νύχτα της 25ης Φεβρουαρίου του 1956, η Σύλβια Πλαθ, μια 23χρονη όμορφη, άσημη ποιήτρια με καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις, παραβρέθηκε σε ένα φοιτητικό πάρτυ του Κέμπριτζ. Μέσα στο μεθυσμένο πλήθος των νεαρών διανοούμενων, ένας άνδρας της τράβηξε την προσοχή. «Ένα μεγάλο, σκοτεινό, ογκώδες αγόρι, το μόνο που ήταν αρκετά τεράστιο» για αυτήν, ο ποιητής Τεντ Χιούζ. Η έλξη ήταν αμοιβαία.

Λίγες κουβέντες αργότερα, ο Χιουζ τη φιλάει με τόση μανία που σκίζει τα μαντήλι της και η Πλαθ τον δαγκώνει στο μάγουλο τόσο δυνατά που το ματώνει.

«Είναι ένας πάνθηρας που με καταδιώκει / μια μέρα θα πεθάνω απ’ αυτόν» γράφει δύο μέρες μετά στο ημερολόγιό της. Μέσα σε λίγους μήνες, το ζευγάρι παντρεύεται και ακολουθούν εφτά χρόνια μιας θυελλώδους σχέσης. Οι δύο ποιητές αγωνίζονται για την καταξίωσή τους, ενώ ταυτόχρονα η Πλαθ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της συγγραφικής της δραστηριότητας, της φροντίδας του άντρα της, της ανατροφής των δύο μικρών παιδιών της και της κατάθλιψής της, και ο Χιουζ μεταξύ της συζυγικής του ζωής και της ερωτομανούς του φύσης.

Ο Χιουζ είχε δηλώσει στην αδερφή του πως θεωρεί το γάμο μια απαίσια παρεμβολή στο δημιουργικό του έργο. Λέγεται πως ήταν ιδιαιτέρα σκληρός προς την Πλαθ και μια αποβολή εμβρύου που προέκυψε μεταξύ των δύο γεννήσεων των παιδιών τους, ίσως να οφείλεται σε σωματική βία από μέρους του Χιουζ.

Αυτό είναι κάτι που δε θα μάθουμε ποτέ, καθώς ο Χιουζ φρόντισε να εξαφανίσει μεγάλο μέρος των ημερολογίων της Πλαθ μετά το θάνατό της. Γεγονός είναι όμως, πως η Πλαθ αντιλήφθηκε νωρίς την εξωσυζυγική σχέση του Χιουζ με την Άσια Βεβίλ, την επόμενη σύζυγό του. Μετά από μια ταραχώδη περίοδο όπου ο Χιουζ της δηλώνει πως τη βαρέθηκε, πως θα προτιμούσε να μη ζει, πως είναι άχρηστη και άλλα πολλά, η Πλαθ ζητάει διαζύγιο και ο Χιουζ φεύγει από το σπίτι.

Η Πλαθ συνεχίζει τη ζωή της, νιώθει ανάλαφρη, ανεξάρτητη και αναγεννημένη. Τους μήνες που ακολουθούν, θα μας δώσει το καλύτερό της έργο, την ποιητική συλλογή Άριελ. Το Δεκέμβρη μετακομίζει σε ένα καινούριο σπίτι, ενθουσιασμένη με το γεγονός πως σε αυτό έζησε κάποτε ο ποιητής Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς. Στα γράμματα προς τη μητέρα της, αναφέρει πως αυτή είναι η πιο χαρούμενη περίοδος της ζωής της.

Το Γενάρη του 1963, ένα κύμα ψύχους χτυπάει το Λονδίνο. Έξι μήνες μετά το χωρισμό του ζεύγους, ενώ ο Χιουζ περνάει τον καιρό του με την Βεβίλ, η Πλαθ νιώθει πως αρχίζει να χάνει τον εαυτό της, καταβεβλημένη από τη γρίπη και από τις αποφάσεις, τις ευθύνες των τελευταίων μηνών και τις συνεχείς απαιτήσεις των παιδιών της. Ο Χιουζ επισκέπτεται το σπίτι μια φορά την εβδομάδα για να δει τα παιδιά και η Πλαθ στροβιλίζεται προς ένα σοβαρό καταθλιπτικό επεισόδιο.

Αρχές Φεβρουαρίου καλεί τον Χιουζ σε δείπνο. Μένουν μαζί ως αργά. Περνάνε ευχάριστες ώρες και αυτό της δημιουργεί σύγχυση. Την επόμενη μέρα του στέλνει τηλεγράφημα ζητώντας του να φύγει από το Λονδίνο για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή της.

Οι φίλοι της ανησυχούν με την ψυχολογική της κατάσταση, όμως η Πλαθ μάλλον έχει αποφασίσει το πώς θα γραφτεί ο επίλογος.

Στο τελευταίο της ποίημα, γράφει «…Φτάσαμε ως εδώ, τώρα τέλος.»

11 Φεβρουαρίου, ετοιμάζει το πρωινό για τα παιδιά, το αφήνει δίπλα στα κρεβάτια τους καθώς αυτά κοιμούνται, κλείνεται στην κουζίνα, με όλα τα ανοίγματα ασφαλισμένα με αυτοκόλλητα και κουρέλια, ανοίγει το αέριο του φούρνου και αυτοκτονεί.

Η Βεβίλ ήταν ήδη έγκυος στην κόρη του Χιουζ, ο οποίος θα συνέχιζε να είναι ένας άπιστος σύντροφος. Το Μάρτιο του 1969, αυτοκτονεί με τον ίδιο τρόπο μαζί με τη μικρή της κόρη, αφήνοντας πίσω «μια ζωή επισκιασμένη από τη Σύλβια Πλαθ».

Ο Χιουζ το 1970 παντρεύτηκε την Κάρολ Όρτσαρντ, μια νοσοκόμα, με την οποία παρέμειναν μαζί μέχρι το θάνατό του το 1998, από καρκίνο.