Ας δούμε, μετά και τα αποτελέσματα και της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης, τι πέτυχε η χώρα από την μέρα που ανατράπηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου (6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011).

Ας δούμε, μετά και τα αποτελέσματα και της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης, τι πέτυχε η χώρα από την μέρα που ανατράπηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου (6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011).

Στην ουσία, παρέμεινε ο βασικός κορμός της κυβέρνησης του Παπανδρέου υπό την πρωθυπουργία του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου και την υπό γελοίους όρους στήριξη της Ν.Δ., η οποία συμμετείχε μη συμμετέχοντας. Βασικό μέλημα αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης, η προκήρυξη εκλογών, με το εθνικό πρόσταγμα να σώσει τη χώρα ο αυτοδύναμος Σαμαράς! Ένας πολιτικός με σπουδαία και «επιτυχημένη» πολιτική πορεία από την εποχή της αποστασίας του στον αποστάτη, στο άνοιγμα των συνόρων για τους λαθρομετανάστες, στην απίθανη ΠΟΛΑΝ, στην ιστορική αλλαγή διεύθυνσης του επικούρειου ναού του Απόλλωνος από τη Μεσσηνία στην Ηλεία και άλλα σημαντικά πολιτικά επιτεύγματα.

Από την άλλη, η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου άνοιξε διάπλατα (για να χωρέσουν εκτόπισμα και φιλοδοξία) την πόρτα της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ σε έναν άλλο πολιτικό σωτήρα, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια με πρωτοφανή για τα πολιτικά χρονικά υστεροβουλία και βουλιμία είχε προσπαθήσει να αποσπάσει την ηγεσία με τα γνωστά καμώματα στο Ζάππειο το βράδυ των εκλογών του 2007. Πρόκειται επίσης για δοκιμασμένο πολιτικό. Υπήρξε ο συντάκτης του νόμου για τη βασιλική περιουσία, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να φύγει η περιουσία από τη χώρα και η χώρα να μην μπορεί να τη διεκδικήσει. Επίσης, μαζί με τον Προκόπη Παυλόπουλο, συνέταξαν το συνταγματικό πλαίσιο για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ, τόσο σκληρό και ανεφάρμοστο, ώστε πανηγυρίσαμε μια διπλή επιτυχία: να αποδειχτεί ασύμβατο με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και στην ουσία του να καταστεί ανεφάρμοστο, πράγμα που εξασφαλίζει στο διηνεκές την ασυδοσία. Είχε μάλιστα την προνομιακή ευκαιρία να γίνει Τσίπρας πριν από τον Τσίπρα… διώχνοντας τον περασμένο Αύγουστο την τρόικα από το γραφείο του… με τα γνωστά κωμικοτραγικά αποτελέσματα.

Στην συνέχεια, η Αριστερά όλο αυτό το διάστημα οργίαζε δημιουργώντας ένα κλίμα πρωτοφανούς αστάθειας. Σε αυτήν τη λογική το ΚΚΕ εκτιμούσε τις συνθήκες ιδιαίτερα ευνοϊκές για το κόμμα (βλέπε την εργατική τάξη και την ιδέα της παγκόσμιας επανάστασης). Το ΠΑΜΕ σχεδόν κάθε μέρα βρισκόταν σε επαναστατικό οίστρο δημιουργώντας μια κόλαση εξοντωτικής ταλαιπωρίας στους πολίτες αλλά και ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία. Δίπλα στην ορθόδοξη εκδοχή της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδέκτης πολλών τάσεων, ροπών, αντιθέσεων και επαναστατικών διαδικασιών, όπως αυτές εκφράζονται από τις ενδιαφέρουσες συνιστώσες του, πολιτεύτηκε πρωτοποριακά σπάζοντας καπιταλιστικές βιτρίνες και δημόσια πεζοδρόμια αλλά και κεφάλια πολιτικών αντιπάλων (κυρίως όμως ΠΑΣΟΚοκέφαλα), καίγοντας πανεπιστήμια, πρωτοστατώντας σε παντός είδους καταλήψεις, επιβάλλοντας έναν πρωτοφανή προοδευτικό τραμπουκισμό, εισάγοντας καθαρά και ξάστερα τη βία στην πολιτική αντιπαράθεση. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να βρουν τη συνέχειά τους και στις τηλεοπτικές οθόνες.

Στο μεταξύ, η χώρα πληρώνει αδρά την καθυστέρηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, για τις οποίες πλέον κανείς δεν κάνει λόγο – πάνε αυτές ξεχάστηκαν -, δυο προεκλογικές περιόδους, την οικονομική επιβάρυνση που δημιουργεί η ανασφάλεια, την υπό αίρεση χρηματοδότηση από την Ε.Ε., τη δραματική μείωση του τουρισμού, την εκ νέου διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Με την ευκαιρία, κάποτε πρέπει να υπολογιστεί πόσο έχουν κοστίσει στην ελληνική οικονομία και οι κομματικές επαναστατικές διαδηλώσεις, αποκλεισμοί, βανδαλισμοί κ.λπ. Ενδιαφέρον θα είχε μάλιστα να υπολογιστούν σε σχέση με τις μνημονικές περικοπές. Στις συνταρακτικές εξελίξεις βρέθηκε χρόνος και πολιτική θέληση να τακτοποιηθούν ύψιστες υποθέσεις εθνικού συμφέροντος, όπως οι ρουσφετολογικές διευθετήσεις με τις συνδικαλιστικές συντεχνίες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, των ταξιτζήδων, των κλειστών επαγγελμάτων, να λάβουν προθεσμία ζωής μερικοί όμιλοι ΜΜΕ με θαλασσοδάνεια κ.λπ.

Τέλος, στον τομέα των πολιτικών εξελίξεων είχαμε τη μετατροπή της Ν.Δ. από κεντροδεξιό μετριοπαθές κόμμα σε ακροδεξιό συνασπισμό με αντικομμουνιστική ρητορική του 1950, το ΠΑΣΟΚ εξαφανισμένο, το ΚΚΕ ταπεινωμένο και τον ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστή, με ζεν-πρεμιέ τον Αλέξη σε ρόλο Ανδρέα Παπανδρέου. Τι κερδήθηκε με την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου; Η Χρυσή Αυγή θα δείξει!

[email protected]