Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου – ελπίζω και στα δικά σας – οι βαρύγδουπες δηλώσεις πολιτικών και πολιτικάντηδων που προέρχονται κυρίως από τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα – αν και ούτε η Αριστερά ξέφυγε από την πεπατημένη – ότι το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου σημαίνει κατάρρευση του πολιτικού συστήματος όπως το ξέραμε από το 1974 μέχρι σήμερα.

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου – ελπίζω και στα δικά σας – οι βαρύγδουπες δηλώσεις πολιτικών και πολιτικάντηδων που προέρχονται κυρίως από τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα – αν και ούτε η Αριστερά ξέφυγε από την πεπατημένη – ότι το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου σημαίνει κατάρρευση του πολιτικού συστήματος όπως το ξέραμε από το 1974 μέχρι σήμερα.

Ορισμένοι, δε, θέλησαν να δώσουν – υποτίθεται – και το στίγμα μιας άλλης κουλτούρας στην πολιτική, προχωρώντας σε δεσμεύσεις για ανατροπές στον τρόπο άσκησης της εξουσίας με καινοτόμους προτάσεις και πρακτικές.

Σαχλαμάρες καμαρωτές. Για να μην πω κανονικά πώς λέγεται η φράση…

Να σας δώσω δυο – τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, για να γίνω πιο συγκεκριμένος:

– Το αποτέλεσμα των εκλογών, λόγω και του εκλογικού νόμου, ήταν τέτοιο που επέβαλε στον Σαμαρά κυβέρνηση συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

Αντί λοιπόν ο Σαμαράς να αρπάξει την ευκαιρία και να συγκροτήσει, στο πλαίσιο μιας προγραμματικής σύγκλισης, μια κυβέρνηση ευρύτερου φάσματος, έβαλε τους «αστέρες» του κομματικού μηχανισμού, οι οποίοι τον βούλιαξαν στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση και έχουν αρνητική εικόνα στην κοινωνία. Αν εξαιρέσει κανείς δυο – τρεις, οι άλλοι είναι άσ’ τα να πάνε…

Αντί λοιπόν να λειτουργήσει ως… «μαθητής του Ελύτη», προτίμησε να γίνει οπαδός των οπαδών του.

– Ο Βενιζέλος, από την άλλη, σε μια συνέχεια της παράστασης της μπαλαφάρας, που άρχισε μετά τις εκλογές του Μαρτίου και τελειωμό δεν έχει, προτίμησε να εκφράσει το τρίπτυχο «Ευθύνη, Συμμετοχή, Εγγύηση», τοποθετώντας υπουργούς κάτι άγνωστους καθηγητές με τους οποίους συντρώγει σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Και όταν ο Σαμαράς διάλεξε για υπουργό Οικονομικών τον Στουρνάρα, σχεδόν έκανε ότι δεν τον ήξερε!

– Ο ευπρεπής Κουβέλης τήρησε σχεδόν όλα όσα είχε υποσχεθεί από την αρχή. Δεν έβαλε ενεργά στελέχη του κόμματος και προτίμησε αξιόλογα, είναι αλήθεια, πρόσωπα από τους κοινωνικούς αγώνες.

Μην προλάβει να πει όμως κανείς μια καλή κουβέντα και, τσουπ, γίνεται η τούμπα. Για τη ΔΗΜΑΡ, λέει, η διαπραγμάτευση του μνημονίου απαιτεί ορίζοντα τετραετίας. Τώρα μάλιστα! Αυτό είναι χειρότερο από τα παραπάνω. Δηλαδή, όσοι έχασαν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, τα μαγαζιά τους, τα σπίτια τους, τα νοικοκυριά τους, είναι άνεργοι, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να περιμένουν να ωριμάσει το πράγμα στο βάθος της τετραετίας!

Τώρα, αν αυτό το ξεκίνημα σας κάνει για «το τέλος της μεταπολίτευσης», τι να σας πω!

Εμένα, για… αρχή μού κάνει, και μάλιστα προς το χειρότερο!