Πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές και μετά τις πρώτες εμφανίσεις του Ολάντ, στην ελληνική πολιτική αγορά, όπου περισσεύουν οι ιδιοφυείς αναλυτές και οι πρωτοπορίες των καφενόβιων σοφών, διέβλεπαν στο πρόσωπό του έναν ακόμα οπορτουνιστή σοσιαλιστή ηγέτη.

Πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές και μετά τις πρώτες εμφανίσεις του Ολάντ, στην ελληνική πολιτική αγορά, όπου περισσεύουν οι ιδιοφυείς αναλυτές και οι πρωτοπορίες των καφενόβιων σοφών, διέβλεπαν στο πρόσωπό του έναν ακόμα οπορτουνιστή σοσιαλιστή ηγέτη. Έχοντας μείνει δυο και βάλε αιώνες πίσω στην πολιτική ανάλυση, αρνούμενοι προβληματικά να αντιμετωπίσουν τον παρόντα ιστορικό χρόνο και με τη σκέψη τους μπλοκαρισμένη από την αποστήθιση αραχνιασμένων τσιτάτων, προεξοφλούσαν με τη γνώριμη αλαζονεία των ηλιθίων ότι θα ήταν ένας ακόμα Ολανδρέου, όπως με πρωτοφανή πολιτική αγένεια – στα όρια της χυδαιότητας – τον αποκάλεσε ο επαναστάτης της Κουμουνδούρου Αλέξης Τσίπρας στη διάρκεια της ευρωπαϊκής αντιμνημονιακής του εποποιίας. Η αποτίμηση του πολιτικού ειδικού βάρους του Γάλλου προέδρου βασίστηκε στη βαθύνοη και οξυδερκή πολιτική που παράγουν τα προοδευτικά θερμοκήπια του Περισσού και της Κουμουνδούρου για τις λαϊκές αγορές της πρωτοπορίας…

Ωστόσο, όσοι σε αυτήν τη χώρα απέμειναν θιασώτες της κοινής λογικής, διαπιστώνουν ότι στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες αντιμετωπίζουν τα τεράστια προβλήματά τους συντεταγμένα, με ομοφωνία και κυρίως με πατριωτική συναίνεση. Όλες οι πιέσεις που ασκούνται, κινούνται μέσα στο πλαίσιο του πολιτικώς εφικτού και με βασικό άξονα το εθνικό τους συμφέρον. Δεν προσέρχονται δέσμιοι των συντεχνιών, των ΔΕΚΟ και των υπερδιπλασιοτριπλάσιων δημοσίων υπαλλήλων, των ελευθέρας συνειδήσεως φοροφυγάδων, των φορτηγατζήδων, των ταξιτζήδων, των φαρμακοποιών, των δικηγόρων και των ιατρών, των συμβολαιογράφων και των οδοκαθαριστών, των αγροτών και των κάθε λογής εκπροσώπων της αιχμάλωτης αυτής χώρας στη μικρή και μεγάλη διαπλοκή. Προσέρχονται ως εκπρόσωποι όλου του Έθνους και της κοινωνίας στο σύνολό της.

Έτσι, ο Ολάντ, για τον αντίστοιχο Τσίπρα της Γαλλίας, τον Μελανσόν (Παπαρήγα έχουμε την τύχη να διαθέτουμε κατ’ αποκλειστικότητα…), δεν είναι ούτε δωσίλογος, ούτε ταγματασφαλίτης, ούτε προδότης, ούτε κουκουλοφόρος των γερμανοτσολιάδων, ούτε απειλείται από κανένα γαλλικό Γουδή, ούτε βασική του μέριμνα είναι το ξεπούλημα της πατρίδας στους ξένους. Επίσης, η Ευρώπη δεν έχει την αντίστοιχη Παπαρήγα να χρησιμοποιεί το ΠΑΜΕ προκειμένου να προσκαλέσει μέσω των αλλεπάλληλων απεργιών την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών που θα επιτρέψουν την εξάπλωση μιας παγκόσμιας εργατικής επανάστασης που θα καταφέρει καίριο πλήγμα κατά του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Κι έτσι, οι Ευρωπαίοι πάντα πετυχαίνουν να κάνουν ένα βήμα περισσότερο, να βρίσκονται μονίμως μπροστά μας, όπως αποδείχθηκε με την Ιταλία και την Ισπανία, χώρες οι οποίες δέχτηκαν, με τη βοήθεια του σοσιαλιστή ηγέτη Ολάντ, ό,τι οι Έλληνες υπερεπαναστάτες είχαν προλάβει να αποδομήσουν. Με τον σοσιαλιστή Ολάντ, τον οποίο δεν κατηγόρησαν οι συντηρητικοί πολιτικοί, ιδεολογικοί του αντίπαλοι κύριοι Μόντι και Ραχόι, γιατί στην Ευρώπη δεν διαθέτουν κέντρα ιδεολογικής καθαρότητας όπως ο Περισσός και η Κουμουνδούρου. Άκουσαν τον σοσιαλιστή, συμφώνησαν με τις θέσεις του, και οι τρεις μαζί κατάφεραν ένα βήμα προόδου απέναντι στη συντηρητική λαίλαπα της Μέρκελ. Κανείς δεν ζήτησε από κανέναν ούτε δηλώσεις μετανοίας, ούτε τεκμήρια προοδευτικότητας, ούτε πολύ περισσότερο υπέβαλαν αλλήλους σε τεστ επαναστατικότητας. Με δυο λόγια, δεν βιάστηκαν ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Ισπανία, και βεβαίως στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, να γελοιοποιήσουν τον Γάλλο πρόεδρο, να τον απαξιώσουν, πριν καν τον ακούσουν.

Εδώ, καταφέραμε ως λαός όχι μόνο να μπερδέψουμε τους Ευρωπαίους εταίρους με τον αντιμνημονιακό μας αγώνα, του οποίου ηγούνται οι πολιτικές προσωπικότητες των Αλέξη Τσίπρα, Πάνου Καμμένου, Νίκου Μιχαλιολάκου, και Αλέκας Παπαρήγα, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς ψηφίζοντας τελικά τα ίδια ακριβώς πρόσωπα που συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις στην καταστροφή της χώρας και την υπαγωγή της στους όρους του μνημονίου. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει δυο χρόνια έντονης κρίσης, κανένας σε αυτήν τη χώρα δεν δείχνει πρόθυμος να ακούσει την αλήθεια. Αντίθετα, νιώθει να βολεύεται στις μισές και πιο επικίνδυνες από όλες τις αλήθειες, πιστεύοντας ότι έτσι θα λυθούν ως διά μαγείας τα προβλήματά του.

Υπάρχει μια μεταφυσική χροιά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την κρίση ως λαός, όπως και μια ψυχιατρικού ενδιαφέροντος αντιμετώπιση, που θεωρεί προτιμότερη μια τυφλή τιμωρία από μια επώδυνη προσπάθεια σωτηρίας. Η κρίση στη χώρα πρέπει να αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα της εθνικής σωτηρίας και όχι της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης.

 

[email protected]