Γιατί άραγε διάλεξε ο Δημήτρης Λιγνάδης να σκηνοθετήσει και να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Μακμπέθ», το αποκαλούμενο «καταραμένο» έργο του Σαίξπηρ; Ενα έργο που η ερμηνεία του απεχθή ήρωα όχι μόνο έχει συχνά αποτύχει σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά γύρω από την παρουσίασή του αναπτύχθηκε ένας θρύλος διανθισμένος με πολλά αιματηρά περιστατικά. Κάποια από αυτά μας αναφέρει στο πρόγραμμα η θεατρολόγος Ειρήνη Μουντράκη: όπως, για παράδειγμα, τον θάνατο από έμφραγμα της σκηνοθέτριας του Ολντ Βικ Λίλιαν Μπέυλις στην παράσταση όπου πρωταγωνιστούσε ο Λώρενς Ολίβιε ή το γεγονός ότι κινδύνεψε να σκοτωθεί στις πρόβες ο Πήτερ Ο’ Τουλ, ενώ η ηθοποιός που υποδυόταν τη Λαίδη είχε τροχαίο ατύχημα.

Φυσικά οι δεισιδαιμονίες δεν πτόησαν τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Και πολύ σωστά.

Όμως αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει ένα δύσβατο κείμενο και δυστυχώς έπεσε στην ολέθρια παγίδα του.

Ο «Μακμπέθ», από τις πιο σύντομες τραγωδίες του Άγγλου βάρδου, εμπνευσμένη από πραγματικά ιστορικά γεγονότα αλλά χωρίς να μένει δέσμια σ΄αυτά, φαίνεται πως γράφτηκε το 1606, σε μια εποχή πολιτικής και ηθικής κρίσης. Αφηγείται την πορεία του αρχικά ακέραιου, ομώνυμου στρατηγού από τη νικηφόρα εκστρατεία του στην οποία υπερασπίστηκε τον βασιλιά των Σκώτων Ντάνκαν Α’ μέχρι την έξαρση του πάθους του για εξουσία, που συνοδεύτηκε από αλλεπάλληλους φόνους.

Υποχείριο της φιλόδοξης γυναίκας του και των πολυμήχανων μαγισσών που καθόρισαν τη μοίρα του προφητεύοντας την άνοδό του στον θρόνο, δολοφονεί τον ηγεμόνα της χώρας. Ωστόσο, έμπλεος φόβου και αγωνίας, εξολοθρεύει στη συνέχεια όλους τους μάρτυρες των εγκλημάτων του. Και όλα βάφονται με αίμα.

Πρόκειται για την τραγωδία ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να διακρίνει το κακό από το καλό, μη έχοντας πια το στοιχειώδες δικαίωμα στην κάθαρση.

Έτσι, στο τέλος, η μεν Λαίδη Μακμπέθ χάνει τα λογικά της και πεθαίνει ενώ ο ίδιος, στη μονομαχία του με τον Μακντάφ (του οποίου είχε σκοτώσει γυναίκα και παιδιά), αποκεφαλίζεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Ο Σαίξπηρ σπέρνει το χάος σκιαγραφώντας έντεχνα τις συνέπειες ενός διαταραγμένου μυαλού. Φταίει η άμετρη φιλοδοξία που ωθεί τον τραγικό ήρωά του στις πιο αποτρόπαιες πράξεις ή η ύβρις του παρακινείται από υπερφυσικές δυνάμεις; Ωστόσο, στην παράσταση του Εθνικού (σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), αυτή η σφαγή, με τον τρόμο και τα μεταφυσικά στοιχεία που τη συνοδεύουν, ούτε στιγμή δεν αγγίζει τον θεατή.

Η επίπεδη σκηνοθεσία του Λιγνάδη, η εξίσου στατική ερμηνεία του, οι υπερβολικές εξάρσεις της Λαίδη Μακμπέθ από την αβοήθητη Μαρία Κίτσου καθώς και η αφαίρεση κάποιων καίριων σκηνών, εξομαλύνουν τις αιχμές του έργου και υπονομεύουν τη δραστικότητά του.

Οι δε Μάγισσες, ντυμένες σαν κοκκινοσκουφίτσες, φαντάζουν γελοίες, ενώ άνιση είναι η υπόλοιπη διανομή. Εξαιρετικά τα σκηνικά της Εύας Νάθενα.

Μετά τη λήξη της απομόνωσης λόγω κορωνοιού, όταν τα θέατρα ανοίξουν ξανά, η παράσταση του Λιγνάδη, που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Info: Λεωφ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς