Το θρυλικό ναυάγιο μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα όρια του ιστορικού γεγονότος, έχοντας αποκτήσει μια σχεδόν μεταφυσική αίγλη. Το παράδοξο με τον «Τιτανικό» είναι το γεγονός ότι μοιάζει σα να συνε­χίζει αέναα το παρθενικό του ταξίδι, κουβαλώντας τον θρύλο του και τους νεκρούς του, διατηρώντας ζωντανό το τραγικό πλεονέκτημα μιας ακόμα απώ­λειας, της ελπίδας ενός λιμανιού.

ΚώσταςΔ. Μπλιάτκας

Εκδόσεις: Τόπος

Σελ.: 167

Το θρυλικό ναυάγιο μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα όρια του ιστορικού γεγονότος, έχοντας αποκτήσει μια σχεδόν μεταφυσική αίγλη. Το παράδοξο με τον «Τιτανικό» είναι το γεγονός ότι μοιάζει σα να συνε­χίζει αέναα το παρθενικό του ταξίδι, κουβαλώντας τον θρύλο του και τους νεκρούς του, διατηρώντας ζωντανό το τραγικό πλεονέκτημα μιας ακόμα απώ­λειας, της ελπίδας ενός λιμανιού. Ο «Τιτανικός», λοιπόν, κατά μια έννοια εξακο­λουθεί το ταξίδι του, ένα ταξίδι που ξεκίνησε σαν θαύμα, κατέληξε ως τραγωδία και συνεχί­ζεται ως θρύλος. Ο «Τιτανικός», με δυο λόγια, ακόμα κι από τα σκοτεινά βάθη του ωκεανού, διατηρεί τη ζωντάνια του μέσα από αναπάντητα ερωτήματα που περνούν από γενιά σε γενιά – σα να αποτελούν έναν δυσεπίλυτο γρίφο που επιζητά τη λύτρωση. Ο συγγραφέας, ωστόσο, δεν καταπιάνεται με το δημοφιλές θέμα από την εύκολη κι αβαθή του πλευρά. πριν από όλα, μας γνωστοποιεί μιαν άκρως ενδιαφέρουσα συγ γραφική διαμάχη σε σχέση πάντα με το ναυάγιο του «Τιτανικού» – που φέτος συμπλήρωσε 100 χρόνια ιστορία – στην οποία υπήρξαν πρωτα­γωνιστές δυο κορυφαίες μορφές της λογοτε­χνίας: ο Τζορτζ Μπέρναρ Σο και ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. πέρα από την ενδιαφέρουσα πα­ράθεση της αλληλογραφίας των δυο διάσημων συγγραφέων, ο Μπλιάτκας επιχειρεί να προσεγ­γίσει το σκαρί μέσα από τους συμβολισμούς του, ανασκαλεύοντας τις κοινωνικοπολιτικές πτυχές του ναυαγίου. Έτσι, έχουμε μιαν ενδια­φέρουσα συλλογιστική, η οποία προσμετρά τα ανθρώπινα όρια με το μέτρο της αρχαίας έννοι­ας της ύβρεως.

Ξενοφών Μπρουντζάκης