Παραμυθένιες ατμόσφαιρες και θέατρο απαιτήσεων: αυτές είναι οι προτάσεις μας για το τέλος της εβδομάδας.  «H Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» σάς περιμένει στις κινηματογραφικές αίθουσες, οι  Μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ, στο Μέγαρο Μουσικής, και η Άννα Κοκκίνου, μ’ ένα καινούργιο έργο, στη Σφενδόνη.

Παραμυθένιες ατμόσφαιρες και θέατρο απαιτήσεων: αυτές είναι οι προτάσεις μας για το τέλος της εβδομάδας.  «H Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» σάς περιμένει στις κινηματογραφικές αίθουσες, οι  Μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ, στο Μέγαρο Μουσικής, και η Άννα Κοκκίνου, μ’ ένα καινούργιο έργο, στη Σφενδόνη.

ΣΙΝΕΜΑ

H Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

Υπάρχει μια γραμμή που ενώνει το κλασικό πλέον βιβλίο του Λούις Κάρολ «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» με τον στο-δρόμο-για-να-γίνει-κλασικό κινηματογραφικό κόσμο του Τιμ Μπάρτον: Μια ανάποδη όψη της πραγματικότητας, μια παιδικότητα που κρύβει πίσω της κάτι λιγάκι πιο σκοτεινό, μια αίσθηση οικειότητας απέναντι σε κάθε τι παράξενο. Έτσι η Αλίκη δείχνει ιδανική ηρωίδα για τον δημιουργό του «Ψαλιδοχέρη» ή του «Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη» και η συνάντησή τους ένα εξαιρετικό ραντεβού που όφειλε αργά ή γρήγορα να συμβεί. Αυτό που προκύπτει δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια γιορτή για τις αισθήσεις, ένα φιλμ που χρησιμοποιεί τα ειδικά εφέ, τις κινηματογραφικές τεχνικές, τα κινούμενα σχέδια, την ψηφιακή τεχνολογία, ακόμη και το 3D, για να χτίσει την εικόνα που υπάρχει ολοζώντανη στο μυαλό του Μπάρτον και που πλέον μπορεί να αποδοθεί ολοζώντανη στην οθόνη. Μια εικόνα που από τη μια θυμίζει παλιές εικονογραφήσεις κιτρινισμένων βιβλίων κι από την άλλη τον κόσμο του τσίρκου, που κουβαλά ταυτόχρονα την ονειρική ελαφρότητα των παραμυθιών και τον αέρα των πιο σύγχρονων ψηφιακά επεξεργασμένων εικόνων. Τα πλάνα του Μπάρτον είναι γεμάτα μέχρι την πιο απόμακρη γωνία με λεπτομέρειες, αντικείμενα, εικόνες, παράξενους χαρακτήρες. Μοιάζουν φτιαγμένα για να χαθείς μέσα τους και να τα εξερευνήσεις. Κάθε κοστούμι των χαρακτήρων, κάθε γωνιά στη μαγική «Κατωχώρα» που περιπλανιέται η Αλίκη κρύβει έναν λαβύρινθο που σε προκαλεί να χαθείς μέσα του. Οι εικόνες της ταινίας είναι υπέροχες∙ άλλωστε κανείς δεν περίμενε τίποτα λιγότερο από ένα σκηνοθέτη του οποίου η ματιά υπήρξε ανέκαθεν εικαστική. Οι ήρωες του φιλμ είναι εξίσου ελκυστικοί: ξεκινώντας από την ίδια την Αλίκη, που εδώ είναι πια 19 χρονών και όχι το μικρό κορίτσι του βιβλίου του Κάρολ, και φτάνοντας στον τρελο-καπελά, που υποδύεται με κέφι μα και θλίψη ο Τζόνι Ντεπ, αλλά και την Κόκκινη Βασίλισσα κι όλους τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Ο Μπάρτον τους σκιαγραφεί πέρα από το χιούμορ με πλευρές που δεν είναι εύκολα ορατές με την πρώτη ματιά, και δίνει στην ύπαρξη και τον κόσμο τους βάθος και νόημα. Κι ενώ η ιστορία της πορείας της Αλίκης ανάμεσα στα υπέροχα παράξενα αυτά πλάσματα είναι από την αρχή ως το τέλος απολαυστική, εν τούτοις ποτέ δεν αποκτά στ’ αλήθεια το βάθος και τη συγκίνηση που δίνει τον τόνο σε άλλες ταινίες του σκηνοθέτη. Μπορεί η Αλίκη να κάνει το δικό της ταξίδι ενηλικίωσης μέσα σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι και ένα όνειρο, όμως η εσωτερική πορεία της δεν σκιαγραφείται το ίδιο καλά όσο οι περιπέτειές της. Η απουσία μιας τέτοιας διεργασίας μπορεί να καθιστά την Αλίκη την πιο άχρωμη ηρωίδα του φιλμ και να κάνει την ταινία να φεύγει γρήγορα από το μυαλό μετά την προβολή της, ελάχιστα όμως επηρεάζει την απόλαυση που αντλείς βλέποντάς την και τον θαυμασμό που σου προκαλεί η τέχνη και η τεχνική της.* Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον. Πρωταγωνιστούν: Μία Γουασικόβσκα, Τζόνι Ντεπ, Αν Χάθαγουεϊ, Ελένα Μπόναμ Κάρτερ. Χώρα: ΗΠΑ. Διάρκεια: 108΄

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Οι Μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ παίζουν μιούζικαλ

Οι Μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ έρχονται στην Αθήνα, φέρνοντας μαζί τους τον φρέσκο παγωμένο αέρα των Άλπεων, τις ευωδιές από τα ανθισμένα ορεινά λιβάδια της Αυστρίας και φυσικά την απαράμιλλη δεξιοτεχνία τους, που εδώ και 100 περίπου χρόνια μαγεύει μικρούς και μεγάλους σε ολόκληρο τον κόσμο. Για πρώτη φορά, μετά από 97 χρόνια, το διάσημο σχήμα εισέρχεται στο χώρο του μιούζικαλ, με ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του μουσικού θεάτρου, τη «Μελωδία της ευτυχίας». Με ιστορία γνωστή στους περισσότερους από την κινηματογραφική επιτυχία και τραγούδια αγαπημένα που τώρα ερμηνεύονται από λιλιπούτειους καλλιτέχνες, η παραγωγή δίνει ραντεβού με το κοινό από τις 5 έως τις 9 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Aίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος»). Οι κουκλίστικες μαύρες κουΐντες, με τα καλαίσθητα σκηνικά και τα χειροποίητα κοστούμια, θα ανοίξουν όχι μόνο για τη «Μελωδία της ευτυχίας» αλλά και τον «Καρυοθραύστη», δημιουργώντας μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Οι Μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο και παλαιότερο θέατρο μαριονέτας στον κόσμο.

ΘΕΑΤΡΟ

Απέναντι στη θάλασσα

Μια μάνα, με άντρα και πέντε αγόρια χαμένα στη θάλασσα, απέμεινε με τον μικρότερο γιο και τις δυο κόρες. Οι άντρες, ψαράδες όλοι, πνίγονται στον αγώνα της επιβίωσης. Οι «κιούραχ», οι αυτοσχέδιες βάρκες τους, γίνονται καρυδότσουφλα στα μανιασμένα κύματα του Ατλαντικού. Η γη δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει. Τη Μόιρα (Μοίρα), τη μάνα των έξι αγοριών και των δυο κοριτσιών, που καθημερινά παλεύει με τη μοίρα της, δηλαδή με τη θάλασσα, υποδύεται επί σκηνής η Άννα Κοκκίνου, στο έργο του Τζον Μίλινγκτον Σινγκ «Καβαλάρηδες στη θάλασσα». Το έργο, που κατά ορισμένους θεωρείται το καλύτερο του συγγραφέα, γράφτηκε το 1903 και είναι μια μικρή τραγωδία που διαδραματίζεται στα νησιά Άραν, το φυσικό τοπίο όλων του των έργων και ο πηλός από τον οποίο είναι πλασμένα τα πρόσωπά του. Είναι η πρώτη φορά που τα πρόσωπα αυτά βρήκαν έκφραση μέσα από τα έργα του Σινγκ. Έτσι, απέκτησαν αρχετυπικό χαρακτήρα και οι ζωές τους ξέφυγαν από τον μικρό κόσμο των νησιών κι έγιναν σύμβολα πανανθρώπινων ερωτημάτων. Τα νησιά Άραν βρίσκονται δυτικά της Ιρλανδίας στον Ατλαντικό, «το πιο πρωτόγονο μέρος της Ευρώπης», όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας. Στη μέση του ωκεανού, στο πουθενά, απομονωμένα, σε ακραίες καιρικές συνθήκες, με ζωντανό ακόμα το παγανιστικό παρελθόν με τις κελτικές παραδόσεις για θεούς και ξωτικά. Εκεί οι δημιουργοί του ιρλανδικού λογοτεχνικού κινήματος θεωρούσαν πως χτυπάει η καρδιά της πραγματικής Ιρλανδίας, αφού η γλώσσα τους αντιστεκόταν ακόμα στην εξάπλωση της γλώσσας του άγγλου κατακτητή. Ποίηση και σπουδαία θεατρικότητα είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του έργου, το οποίο θεωρείται το καλύτερο μονόπρακτο του 20ού αιώνα. Χαρακτηρίζεται από τον κοφτό λόγο του και την υψηλή ποίηση του καινοτόμου της θεατρικής γραφής Σινγκ. Πρόκειται για μια τελετή μύησης στη ζωή και τον θάνατο. Η μάνα είναι μια γυναίκα που σε όλη της τη ζωή αναμετριέται με τη θάλασσα. Αυτή είναι η μεγάλη της αντίπαλος. Στο τέλος, θα κάνει την ύψιστη υπέρβαση: θα αποδεχθεί τη θνητότητα. «Το έργο αποτελεί μια κιβωτό σπάνιων θησαυρών ποίησης, θεατρικότητας, γλώσσας, ύφους, νοημάτων», σημειώνει η Άννα Κοκκίνου, υπεύθυνη και για τη σκηνοθεσία της παράστασης. «Η πρώτη ανάγνωση δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για μια απλή, γραφική ιστορία. Όμως, η αλήθεια μακράν απέχει αυτής της προσέγγισης. Το έργο λειτουργεί ως αλγεβρική εξίσωση. Δεν υπάρχει ούτε μια φράση εύκολη, ούτε ένα νόημα που να μη συνδέεται έξοχα με κάποιο άλλο». * «Καβαλάρηδες στη θάλασσα» του Τζον Μίλινγκτον Σινγκ. Μετάφραση: Ανθή Λεούση. Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου. Σκηνικά: Ισμήνη Καρυωτάκη. Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη. Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής. Παίζουν: Άννα Κοκκίνου, Φ. Λαγανόπουλος, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Φανή Παναγιωτίδου, Έφη Βλαχογιάννη, Σοφία Ιγνατίδου, Βιβή Πέτση, Ελεάνα Τσίχλη. Θέατρο Σφενδόνη. Η παράσταση παίζεται παράλληλα, σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, με τη «Λα πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη.