Έγραφε στα Σιαμαία και ετεροθαλή ο αείμνηστος φίλος Κωστής Παπαγιώργης: Πάρε την ολόσωμη φωτογραφία ενός ανθρώπου και με τον αντιχείρα – αν έχεις– άρχιζε να καλύπτεις κάποια τμήματα του κορμιού του. Τα πόδια; Ο άνθρωπος εξακολουθεί να σου μιλάει. Τα χέρια; Τίποτα δεν αλλάζει. Την κοιλιά, το στέρνο, όλο το κορμί κάτω από το πηγούνι; Ότι κρύβεις, μολονότι συμπληρώνει αυτό που απομένει, δεν έχει καμιά ισοδυναμία μαζί του. Μόνο αν με μια κίνηση ανεξήγητης βίας καλύψεις το πρόσωπο, ο άνθρωπος αφανίζεται. 

Αυτή την ανεξήγητη βία που εξαφανίζει τον άνθρωπο, ένιωσαν οι τρεις  εικονιζόμενοι γιατροί από το Ισραήλ, που λόγω  των μέτρων προστασίας, αναγκάστηκαν να φορέσουν μια στολή απ’ όπου δεν διακρίνεται το πρόσωπο τους, πράγμα που θα ήταν αρκετό για να δώσει κουράγιο στους ασθενείς τους. Κάθε σημείο του κορμιού μας παραπέμπει στο πρόσωπο, κάθε λέξη μας, κάθε πράξη ανακαλείται μέσω του προσώπου. 
Προφανώς και οι ασθενείς που αντίκρισαν τους γιατρούς τους, καλυμμένους από την κορφή ως τα νύχια, βρέθηκαν κι αυτοί αντιμέτωποι με το ανοίκειο κενό της ανυπαρξίας όταν χάνεται το πρόσωπο.  

Το βαθύτατα ανθρωπιστικό ένστικτο των γιατρών, τους οδήγησε να καρφιτσώσουν μεγάλες φωτογραφίες των προσώπων τους στη στολή τους προκειμένου να ξέρουν οι ασθενείς με ποιους έχουν να κάνουν. Συγκεκριμένα, με ποιο πρόσωπο έχουν να κάνουν, αυτό που εμπιστεύονται και τους κοιτά κατάματα, αυτό που στα μάτια του αναγνωρίζουν την αξία της ζωής. 

Έχει αρχίσει να λέγεται πως η επόμενη μέρα όταν θα έρθει, δεν θα βρει τον κόσμο όπως τον άφησε. Ακόμα κι έτσι, θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να επανεξετάσουμε τις αξιολογήσεις μας για τον κόσμο που υποτίθεται ότι θα χάσουμε. Ωστόσο, αν μέσα στη δίνη της μάχης τής ζωής με την αρρώστια και τον θάνατο, ο άνθρωπος έχει την έγνοια  να φωτογραφίσει το πρόσωπό του για να διασώσει την ανθρωπιά του, τότε δεν έχω να φοβάμαι τίποτα από αυτό που θα ξημερώσει μετά απ’ το σκοτάδι που ζούμε.