Του Νίκου Σπ. Ζέρβα, Πολιτικού Επιστήμονα Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι κάλπες της 17ης Ιουνίου ανέδειξαν το καλύτερο για τη χώρα μας πολιτικό σενάριο. Ποιό ήταν αυτό; Αφ’ ενός απετράπη το ενδεχόμενο ν’ αναλάβει τις τύχες της η Αριστερά της ανευθυνότητας, της διαμαρτυρίας, του απομονωτισμού και της αυτοαναίρεσης, καθώς και ο λαϊκιστής -σαν άλλος Ανδρέας Παπανδρέου- αρχηγός της. 

Του Νίκου Σπ. Ζέρβα, Πολιτικού Επιστήμονα Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι κάλπες της 17ης Ιουνίου ανέδειξαν το καλύτερο για τη χώρα μας πολιτικό σενάριο. Ποιό ήταν αυτό; Αφ’ ενός απετράπη το ενδεχόμενο ν’ αναλάβει τις τύχες της η Αριστερά της ανευθυνότητας, της διαμαρτυρίας, του απομονωτισμού και της αυτοαναίρεσης, καθώς και ο λαϊκιστής -σαν άλλος Ανδρέας Παπανδρέου- αρχηγός της. Αφ’ ετέρου σχηματίστηκε μια κυβέρνηση, στην οποία σημαίνων θα είναι ο ρόλος του τρίτου της πόλου, της Δημοκρατικής Αριστεράς. Τούτο διότι θα λειτουργήσει ως ένα αντίβαρο, τόσο όσον αφορά το εξωτερικό και την αντιμετώπιση που υφιστάμεθα απ’ τους δανειστές μας, όσο και στο εσωτερικό της χώρας, συστρατευόμενη και αυτή ως Αριστερά της ευθύνης σε μια προσπάθεια σωτηρίας της πατρίδας. Την προσπάθεια αυτή άλλωστε, αποδεικνύει η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων, η οποία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της προσφάτως σχηματισθείσας κυβέρνησης. Ο κεντρικός στόχος που ετέθη ήταν ο σταδιακός απεγκλωβισμός απ’ το λαβύρινθο του Μνημονίου μέσω της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του. Ωστόσο, το βασικό διαπραγματευτικό όπλο για τη λήψη και εφαρμογή πλέον λελογισμένων και όχι οριζόντιων μέτρων -τα οποία βυθίζουν την οικονομία στο φαύλο κύκλο της ύφεσης-, πρέπει να είναι η υπόσχεση, αλλά και απόδειξη απ’ τη μεριά μας για τη διενέργεια των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Οι παραπάνω στόχοι, μαζί με άλλους, πιο εξειδικευμένους σε συγκεκριμένους τομείς τέθηκαν και στις μόλις προ ολίγων ημερών προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού. Τα λελογισμένα μέτρα μεταφράζονται συνοπτικά με την αποκαταστάση των εισοδημάτων των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, τις φοροελαφρύνσεις στην εστίαση και τον τουρισμό, την παροχή βοήθειας στους δανειολήπτες με την επέκταση του χρόνου αποπληρωμής κ.λ.π.. Απ’ την άλλη οι μεταρρυθμίσεις πρόκειται και πρέπει να κινηθούν στη θέσπιση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, στην πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής μέσω ελεγκτικών και όχι μόνο μηχανισμών, όπως και στις αποκρατικοποιήσεις. Στις τελευταίες, για τις οποίες πολύς ο λόγος που γίνεται απ’ τους κατά τόπους εργατοπατέρες, οφείλουν να συμπεριληφθούν οι ζημιογόνες και μόνο επιχειρήσεις (βλ. ΟΣΕ) σε λογικές όμως και όχι εξευτελιστικές τιμές. Επιπλέον, αναγκαία κρίνεται η επιτέλους αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας (δημοσίων κτιρίων, πρώην αεροδρομίων κ.λ.π.), η οποία αυτή τη στιγμή λιάζεται… Για να επιτευχθούν όμως οι παραπάνω στόχοι απαιτείται σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι παραγοντισμοί πολιτικών βαρόνων, όπως και οι παλαιοκομματικές διεφθαρμένες πρακτικές που μας οδήγησαν στο έσχατο σημείο πρέπει να παραμεριστούν. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε, δυνάμεθα να πούμε πως κινήθηκε ο σχηματισμός της παρούσας κυβέρνησης, η οποία παρά τον μεγάλο -για ακόμη μια φορά- αριθμό προσώπων, απαρτίζεται από φερέγγυους και με θέληση για δουλειά ανθρώπους. Εντούτοις, και εμείς ως κοινωνία δεν θα είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Στο σημείο που φτάσαμε μοιραζόμαστε τις ίδιες ευθύνες, αφ’ ενός διότι ζούσαμε και απολαμβάναμε μια ουτοπία των δανεικών, αφ’ ετέρου διότι συντηρούσαμε με τις ενέργειές μας ένα σάπιο πολιτικό και όχι μόνο σύστημα. Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει και οι ίδιοι να πορευθούμε ενωμένοι στην προσπάθεια εθνικής παλιγεννεσίας. Βέβαια, όπως είναι λογικό απ’ την πρώτη στιγμή θα υπάρξουν καλέσματα για διαμαρτυρία και αντίσταση απ’ την Αριστερά που αποδεδειγμένα -παρά τον σχηματισμό ’’σκιώδους’’ κυβέρνησης- δεν επιθυμεί να κυβερνήσει! Σε κάθε βήμα για μια νέα Ελλάδα θα βρίσκεται απέναντι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ, σενεπικουρούμενοι από πρώην πρασινοφρουρούς συνδικαλισταράδες που ρήμαξαν τον τόπο μας την τελευταία 30ετία. Επομένως, μπροστά στα διλήμματα που θα μας τεθούν, οφείλουμε να επιλέξουμε το δρόμο της ευθύνης -όπως τον χαρακτήριζε και κάποιος πριν από 3 χρόνια- κλείνοντας τα ώτα μας σε κακόβουλες σειρήνες. Τα κεφάλια όλων στο δύσκολο αυτό δρόμο πρέπει να είναι κάτω και μόνο με δουλειά θα καταφέρουμε να κτίσουμε απ’ την αρχή ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον.

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)