Τις δύσκολες αυτές μέρες, που μόνος αντίπαλος, εκτός από τον κορωνοϊό, είναι ο εαυτός μας, το θέατρο δίνει παράδειγμα ευρηματικότητας. Μπορεί να μην είναι το ίδιο να παρακολουθούμε μια παράσταση στο διαδίκτυο, είναι όμως μια δημιουργική λύση για μικρούς και μεγάλους. Κατ’ επέκταση πολλές είναι οι σκηνές που αποφάσισαν να τροφοδοτήσουν τη φαντασία μας με πρόσφατες ή παλαιότερες παραγωγές τους.

Με πρώτο το Θέατρο Τέχνης, το οποίο ήδη παρουσιάζει στην ιστοσελίδα του τον «Έντμοντ» του Ντέιβιντ Μάμετ σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Πρόκειται για ένα τολμηρό κείμενο που καταγράφει την επανάσταση ενός μεσοαστού σαραντάρη, ο οποίος επιθυμώντας να ξεφύγει από την ανούσια ζωή του εγκαταλείπει τη γυναίκα του και βυθίζεται στη σκοτεινή ζωή της πόλης. Επίσης το Θέατρο Τέχνης μεταδίδει το «Χωρίς οικογένεια» του Έκτορα Μαλό, που παιζόταν στην παιδική σκηνή του. Θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλες παραστάσεις του. Το κόστος παρακολούθησης είναι 3,50 ευρώ με δυνατότητα streaming για 24 ώρες.

Από την άλλη, το Εθνικό Θέατρο μας παραδίδει το ψηφιακό του αρχείο με παραστάσεις από το 1934 ώς το 2006, ενώ εξετάζει το ενδεχόμενο διαδικτυακής πρόσβασης και σε παραστάσεις μετά το 2006. Αλλά και σε πρόσφατες παραστάσεις, όπως τον «Μακμπέθ» του Σαίξπηρ, το «Hotel eternite» του Γιάννη Καλαβριανού και το παιδικό «Χίλιες και μία ιστορίες» σε σκηνοθεσία Βάσια Ατταριάν.

Τέλος, το Ελεύθερο Θέατρο προσφέρει δωρεάν στο διαδίκτυο πολλές επιτυχίες του παρελθόντος.

Κατ’ επέκταση μπορούμε να δούμε τις ακόλουθες παραστάσεις:

– «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη. Αυτή η εξαιρετική παράσταση παίχτηκε αρχικά στο ΚΕΤ (2018-19) και επαναλήφθηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020 στο BIOS.

– «Οκτώ γυναίκες» του Ρομπέρ Τομά σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2007 και επαναλήφθηκε τη χειμερινή σεζόν. Σ’ αυτήν τη μαύρη κωμωδία οκτώ γυναίκες θεωρούνται ύποπτες για τον φόνο ενός άνδρα. Ωστόσο στη συγκεκριμένη παράσταση τους ρόλους ερμήνευσαν άνδρες ηθοποιοί.

– Το αιρετικό έργο του Δημητριάδη «Χρύσιππος» που ανέβασε στο περσινό φεστιβάλ ο Θάνος Σαμαράς. Πρόκειται για ένα κείμενο που συμπυκνώνει τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του, εμπνευσμένο από τον μύθο του όμορφου γιου του Πέλοπα και της Νύμφης Αξιόχης που ερωτεύτηκε παράφορα ο Λάιος.

– «Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες» του Γιάννη Καλαβριανού από την ομάδα Stolaris. Αυτή είναι και η πρώτη δουλειά της ομάδας και παρουσιάστηκε το 2010 στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο μύθος του έργου απαρτίζεται από δημοτικά τραγούδια σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Επίσης το «Αβελάρδος και Ελοΐζα» του ίδιου σκηνοθέτη.

– «Εμείς» του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν από την ομάδα Σημείο Μηδέν του Σάββα Στρούμπου (2015). Σ’ αυτήν την παράσταση σωματικού θεάτρου καταγράφεται η προφητεία του Ρώσου συγγραφέα για έναν δυστοπικό κόσμο ολοκληρωτικού ελέγχου που συμβαίνει σε μελλοντικό χρόνο.

– Την παράσταση «Άφιξις», η οποία, έχοντας ως αφετηρία τη Μνηστηροφονία από την «Οδύσσεια», παρουσιάστηκε από την ομάδα ΠΥΡ – που έχουν δημιουργήσει η Ιώ Βουλγαράκη, ο Αργύρης Ξάφης και η Δέσποινα Κούρτη – το 2017 στη Μικρή Επίδαυρο.

– Το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, που ανέβηκε το 2006-7 στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

– «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γιώργου Βιζυηνού, που παρουσιάστηκε από την ομάδα Ξανθίας στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Μεγάρου Μουσικής.

– «Οι κότες και οι ψύλλοι», μία περφόρμανς της ομάδας Nova Melancholia (2012), σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, η οποία αποτελείται από δύο διηγήματα του Γιώργου Ιωάννου.

– Το «Ένας καλός λόγος» σε σκηνοθεσία Ελίνας Μαντίδη και Αργύρη Πανταζάρα.

– Τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη.

– «Mistero Buffo» του Ντάριο Φο σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

– Την εξάωρη παράσταση του Δημητρη Παπαϊωάννου «Μέσα».

– Παραστάσεις του Θεάτρου Πορεία.

Επίσης μπείτε στη σελίδα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στο Youtube, όπου παρουσιάζονται μια σειρά από ενδιαφέρουσες παραγωγές του.

Και έπεται συνέχεια…