Όταν είχαν γίνει οι απαράδεκτες αυξήσεις στα εισιτήρια του μετρό είχαμε γράψει μεταξύ άλλων σε ένα σχετικό σημείωμα με τίτλο «Τα metro και δεν βγαίνουν»:

Όταν είχαν γίνει οι απαράδεκτες αυξήσεις στα εισιτήρια του μετρό είχαμε γράψει μεταξύ άλλων σε ένα σχετικό σημείωμα με τίτλο «Τα metro και δεν βγαίνουν»:

«Δεν χρειάζεται να έχεις οικονομικές περγαμηνές για να υπολογίσεις ότι το εισιτήριο του μετρό δεν… βγαίνει με τίποτα! Σε μια περίοδο που δικαίως ή αδίκως έχουν θιγεί όλα τα εισοδήματα, μια τόσο ‘‘γενναία’’ αύξηση θίγει ξανά, ουσιαστικά και βαθιά, τις οικονομικά αδύνατες τάξεις του λαού μας. Αλλά και αντικειμενικά είναι μεγάλο το αντίτιμο που καλείται ο πολίτης να καταβάλει για να χρησιμοποιήσει το μέσον για τρεις – τέσσερις στάσεις, το πολύ, μια και το μετρό μας δεν διαθέτει καμιά πολυδαίδαλη διαδρομή. Γιατί δεν κάθονται να σκεφτούν μια πιο δίκαιη κοινωνικά τιμή, που να είναι ‘‘έξυπνη’’ και να τους βολεύει όλους; Για παράδειγμα, αν χρησιμοποιείς μόνο τις γραμμές του μετρό, γιατί να είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις 1,40, δίχως να μεταβιβάζεσαι σε λεωφορείο;»

Το εισιτήριο εξακολουθεί να είναι απαράδεκτα ακριβό, ωστόσο δεν δικαιολογεί για κανέναν λόγο την «αλληλεγγύη» που δείχνουν μερικοί συνάνθρωποί μας, οι οποίοι εγχειρίζουν γενναιόδωρα εισιτήρια που η διάρκειά τους δεν έχει λήξει για να τα χρησιμοποιήσει ο επόμενος. Η κίνηση αυτή έχει συναισθηματικό μόνο πλεονέκτημα και εμφορείται από βαθύτατα εγωιστικά κίνητρα. Ωστόσο δεν αφήνει μόνο αναπάντητο το προφανές ερώτημα πώς και ποιος θα πληρώσει το εισιτήριο που δεν κόβεται και κατά συνέπεια πώς θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι του μετρό. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί το απλό: αν δεν πληρώνει κανείς εισιτήριο, πώς θα συντηρηθεί το μετρό – ένα ποιοτικό μέσο μαζικής μεταφοράς; Κανείς δεν αναρωτιέται πώς θα βρεθούν τα χρήματα και από ποιους θα καλυφθούν τα όποια ελλείμματα προκύψουν. Απλά οι «δωρητές», οι «ευαισθητοποιημένοι πολίτες», οι «πολιτικά ενεργοί» ικανοποιούνται να επιβεβαιώνονται στον εαυτό τους, πιθανόν και στους αυτόπτες μάρτυρες της επαναστατικής τους πράξης, δίνοντας την προσωπική τους «επαναστατική παράσταση» ενάντια στο σύστημα και τη δική τους προσωπική – συναισθηματική λύση στο πρόβλημα της ακρίβειας και της φτώχειας. Αρκεί να χρεώνεται η πολιτεία, η χώρα, το δημόσιο ταμείο. Πρόκειται καθαρά για συμπεριφορά αμιγώς εγωιστική, ανώδυνη για τον ευεργέτη και επώδυνη για το δημόσιο. Πρόκειται για πράξη αυτοθαυμασμού που χρεώνει το δημόσιο συμφέρον. Αυτή η μικρή λάθος αντίληψη είναι που δημιουργεί τις μεγάλες στρεβλώσεις από τις οποίες υποφέρουμε ως χώρα.