Κατά περιόδους, όλο και ακούω ή διαβάζω την πιο ανόητη και ταυτόχρονα πιο υποκριτική προτροπή της μεταπολιτευτικής περιόδου: να σηκωθούμε από τους καναπέδες… για να πάρουμε τις τύχες Μας στα χέρια μας, να σώσουμε την χώρα, το κόμμα, τον Παναθηναϊκό ή ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Κατά περιόδους, όλο και ακούω ή διαβάζω την πιο ανόητη και ταυτόχρονα πιο υποκριτική προτροπή της μεταπολιτευτικής περιόδου: να σηκωθούμε από τους καναπέδες… για να πάρουμε τις τύχες Μας στα χέρια μας, να σώσουμε την χώρα, το κόμμα, τον Παναθηναϊκό ή ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου.

Η δε πραγματικότητα – μεταξύ μας – είναι πως η συντριπτική πλειονότητα της νεοελληνικής κοινωνίας έχει πουλήσει την ψύχη της στον διάβολο για να αποκτήσει αυτόν τον καναπέ… στη σαλοτραπεζαρία κι έρχεται τώρα η σχιζοειδής φύση του Νεοέλληνα, αυτού δηλαδή που τα έχει δώσει όλα για την απόκτηση του καναπέ, να τα βάζει κάθε τρεις και λίγο με τους… καναπέδες μας. Συνήθως δε αυτοί που μας προτρέπουν να εγκαταλείψουμε τους μαλακούς καναπέδες μας είναι αυτοί που διαθέτουν τους πολυτελέστερους και ασυνείδητα μιλούν για τους καναπέδες των άλλων, σίγουρα ωστόσο όχι για τους δικούς τους.

Έτσι, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν βλέπαμε και το κίνημα των καναπέδων – σοβαρότερο προφανώς από το αντίστοιχο του περσινού καλοκαιριού, αυτό των «Αγανακτισμένων», που ξεφούσκωσε σαν φτηνή μόδα και έφερε σοβαρές μετατροπές στο πολιτικό μας σύστημα, όπως τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή… Προτείνω λοιπόν ένα νέο κίνημα, αυτό των κατασυκοφαντημένων καναπέδων, το οποίο θα κατέκλυζε το Σύνταγμα με κεντρικό σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τους καναπέδες» ή «Δεν σηκωνόμαστε από τους καναπέδες, κουφάλες καρεκλάτοι»!