Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος συνεχίζει με νέο πρόγραμμα και με μεγάλη επιτυχία τις διαδικτυακές προβολές της για όσο διάστημα μένουμε σπίτι. Πρόκειται για μια αντιπροσωπευτική επιλογή ταινιών από τον μεταπολεμικό κινηματογράφο που για πρώτη φορά παρουσιάζεται διαδικτυακά, μέσα από τη νέα ψηφιακή της αίθουσα.

Σπάνιες ταινίες από τη συλλογή της Ταινιοθήκης, που δεν έχουν προβληθεί πολλές φορές, αλλά και άλλες που αν και αρκετά προβεβλημένες δεν παύουν να αποτελούν σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, βρίσκονται τώρα διαθέσιμες στο κοινό. Κάθε ταινία κάνει τη διαδικτυακή πρεμιέρα της μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα στην ανανεωμένη ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης, όπου και θα παραμένει διαθέσιμη για τρία 24ωρα στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια, τη σειρά της θα παίρνει επόμενη.

Με τον δεύτερο αυτόν κύκλο, δίνεται η ευκαιρία στους θεατές να γνωρίσουν καλύτερα τόσο το αρχείο της Ταινιοθήκης όσο και την πολύπλευρη δράση της, τη διάσωση, την αποκατάσταση αλλά και τη συντήρηση και προβολή ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου. Την ίδια στιγμή, μέσω της ιστοσελίδας, οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες για τις ταινίες αυτές.

Έτσι, μετά την ολοκλήρωση του αφιερώματος στον βωβό και τον πρώιμο ομιλούντα κινηματογράφο, με ταινίες που η Ταινιοθήκη της Ελλάδος έχει αποκαταστήσει και ψηφιοποιήσει, σειρά παίρνουν ταινίες – ορόσημα στο μεταπολεμικό ελληνικό σινεμά, που απλώνονται από τη δεκαετία του ’40 και φτάνουν μέχρι τα χρόνια της δικτατορίας, τη μεταπολίτευση και τα τέλη του ’80. Οι ταινίες που θα προβληθούν το διάστημα μεταξύ 29 Απριλίου και 14 Μαΐου είναι οι εξής:

Ανοιχτή επιστολή (Γιώργος Σταμπουλόπουλος, 1967)

Γυρισμένη επί δικτατορίας και λογοκριμένη από το καθεστώς, η ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου εξιστορεί τη ζωή ενός νέου μικροαστού, ο οποίος, γεννημένος στην Κατοχή, προσπαθεί να μην αντιδρά και να μη σκέφτεται, αναζητώντας τη διαφυγή με διάφορους έρωτες. Η συνάντησή του με μια συνειδητοποιημένη νεαρή δασκάλα θα τον αφυπνίσει…

Γράμμα από το Σαρλερουά (Λάμπρος Λιαρόπουλος, 1965)

Ο Λάμπρος Λιαρόπουλος, στο ντοκιμαντέρ του, σκιαγραφεί τη μάχη των Ελλήνων μεταναστών μεταλλωρύχων. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη μεταναστευτική αποστολή Ελλήνων εργατών στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μέσα από τη δική του, ιδιαίτερη ματιά τη θέση αλλά και τα προβλήματα αυτών των εργατών σε μια ευρωπαϊκή χώρα που, ως προς τα υλικά αγαθά, τους προσφέρει τα πάντα, στερώντας τους, ωστόσο, τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Ο Δράκος (Νίκος Κούνδουρος, 1956)

Μια συμμορία αναζητά αρχηγό και πιστεύει σε έναν «φουκαρά», που πιάνεται στην παγίδα της ψεύτικης εξουσίας. Με την ταινία του αυτή, σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ο Νίκος Κούνδουρος φέρνει στην Ελλάδα τον «κινηματογράφο του δημιουργού», έξω από την κυρίαρχη λογική της εμπορικής παραγωγής. Με την παραβολή του άπραγου υπαλληλάκου που υποδύεται τον μεγάλο κακοποιό (Ντίνος Ηλιόπουλος), η ταινία κατορθώνει να αρθρώσει μια κριτική θέση στη μετεμφυλιακή καταπιεστική συναίνεση. Μια ταινία που σήμερα κατατάσσεται στις σπουδαιότερες του ελληνικού κινηματογράφου.

Το στρώμα της καταστροφής (Kώστας Βρεττάκος, 1980)

Ο Κώστας Βρεττάκος απογειώνει το είδος του αρχαιολογικού ντοκιμαντέρ, καταγράφοντας με τον φακό του την ανασκαφή για την ανεύρεση της Καλλίπολης και συγχρόνως την καταβύθιση της αρχαίας πόλης από τα νερά της τεχνητής λίμνης του Μόρνου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η ανάγκη υδροδότησης της Αθήνας γίνεται το στρώμα της καταστροφής…

Η διάσωση του μνημείου (Κώστας Βρεττάκος, 1987)

Στο ντοκιμαντέρ καταγράφεται το χρονικό των εργασιών συντήρησης που πραγματοποιήθηκαν στον βράχο της Ακρόπολης από το 1973 μέχρι και το 1986. Μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται ο αργός ρυθμός της δουλειάς και των αλλαγών που συντελούνται σταδιακά, όπως επίσης η αγωνία των επιστημόνων και του τεχνικού προσωπικού μπροστά στη μεγάλη ευθύνη του εγχειρήματος.

Το νησί της σιωπής (Λίλα Κουρκουλάκου, 1958)

Η Λίλα Κουρκουλάκου κάνει το ντεμπούτο της με ένα φιλμ μυθοπλασίας για τη ζωή των λεπρών, με γυρίσματα και στην ίδια τη Σπιναλόγκα, που τότε ακόμα λειτουργούσε ως λεπροκομείο. Στην ταινία της, η οποία είναι εμπλουτισμένη με πολλά «ντοκιμαντερίστικα» στοιχεία, αφηγείται τον αγώνα που δίνει ένα ζευγάρι γιατρών προκειμένου να αντιμετωπίσει τη λέπρα στο νησί. Το φιλμ της μάλιστα αυτό στάθηκε αφορμή για να κλείσει το λεπροκομείο.

Μαγική πόλη (Νίκος Κούνδουρος, 1954)

Πρόκειται για την πρώτη νεορεαλιστική ταινία στον ελληνικό κινηματογράφο και, συγχρόνως, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη. Ο Νίκος Κούνδουρος, ενθουσιασμένος από το σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, στρέφει τον φακό του στην προσφυγική φτωχογειτονιά με τα τσακισμένα όνειρα του μικρασιατικού ελληνισμού. Από την απέναντι μεριά στέκονται όχι οι πλούσιοι αλλά ένα υποκατάστατό τους, ένας φτηνός αντικατοπτρισμός μιας προκατασκευασμένης ευτυχίας, που δεν είναι άλλη από τη μαγική πόλη…