Λίγες ημέρες μετά τον ντόρο που δημιουργήθηκε με την πρωτότυπη συναυλία της στους δρόμους της Αθήνας, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη μίλησε στο protothema, απαντώντας -μεταξύ άλλων- πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα, πώς έζησε αυτήν την εμπειρία, αλλά και πώς απαντά στον Σταμάτη Κραουνάκη. Επιπλέον, Αναφέρεται στην τόσο δημοφιλή προσωπικότητα του Σωτήρη Τσιόδρα και αποκαλύπτει πώς αντιμετωπίζει η ίδια την απειλή του κορωνοϊού.  

“Μόλις άκουσα τα πικρόχολα σχόλια παραλίγο να λιποθυμήσω. Μα τόσο μικρόψυχοι! Τόσο α… (άσε, δεν λέω τη λέξη, κινδυνεύω να κατηγορηθώ για προσβολή). Πώς μπορεί να σκέφτεται κανείς τόσο απορριπτικά, τόσο χλευαστικά.” λέει μεταξύ άλλων.

 – Πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα; Ηταν δική σου ή κάποιοι άλλοι το πρότειναν;
«Η ιδέα ήταν δική μου, ήταν μια σκέψη αλληλεγγύης – αγάπης, χωρίς καμία απολύτως πολιτική χροιά. Ηταν το “αγαπάτε αλλήλους” που ο καθένας μπορεί να το δώσει με διαφορετικό τρόπο, αλλά με τον ίδιο κοινό παρονομαστή, την αγάπη. Η αγάπη, η πιο σπουδαία λέξη στην εποχή μας».

– Ποια τα κίνητρα και ποιος ο στόχος αυτής της κινούμενης συναυλίας μουσικής που έδωσες;
«Αυτή η τρίωρη κινούμενη μουσική συναυλία στους δρόμους της Αθήνας ήταν το δικό μου προσωπικό “ευχαριστώ” σε όλους τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής. Στα νοσοκομεία, στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, σε όλους αυτούς που μας βοήθησαν και μας στήριξαν για να κρατηθεί “η ζωή μας” αυτές τις ημέρες της δύσκολης καραντίνας. Στους συμπολίτες μου που άντεξαν και αντέχουν».

-Προηγουμένως συνεννοήθηκες με τον δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη;
«Εννοείται! Συζητήσαμε την ιδέα, συμφώνησε αμέσως και έδωσε το πράσινο φως στους αρμόδιους συνεργάτες του για να αναλάβουν την παραγωγή.

Θέλαμε να γίνει πράξη αυτή η κινούμενη συναυλία με τον πιο ασφαλή τρόπο. Επικεφαλής ήταν ο πρόεδρος του “Τεχνόπολις” Κωσταντίνος Δέδες. Πήραμε όλα τα μέτρα, δεν έγινε καμία διαφήμιση, δηλαδή δεν ανακοινώσαμε τη διαδρομή του φορτηγού για να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Βρήκαμε μια μεγάλη πλατφόρμα για να έχουμε την απαιτούμενη απόσταση από τους τρεις μουσικούς και τον τεχνικό ήχου. Το φορτηγό κινήθηκε με ταχύτητα 5 χιλιομέτρων την ώρα. Υπήρχε μια μικρή συνοδεία αυτοκινήτων του δήμου για το θέμα της κυκλοφορίας και για την επικοινωνία με τον οδηγό».

– Δηλαδή όλο αυτό ήταν αυθόρμητο ή προγραμματισμένο και οργανωμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια;
«Αυτή η μοναδική ψυχική έκρηξη ήταν εντελώς αυθόρμητη, οργανώθηκε σε χρόνο-ρεκόρ μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια».

«Ειλικρινά, έκλαιγα»

– Πόσοι μουσικοί συμμετείχαν, τι όργανα έπαιζαν και πόση απόσταση είχε ο ένας από τον άλλον;
«Οι μουσικοί ήταν τρεις, ο Θωμάς Κοντογεώργης πιάνο, ο Παντελής Ντζιάλας κιθάρα και ο Πέτρος Βαρθακούρης μπάσο. Επίσης, σε μια γωνιά ήταν και ο τεχνικός ήχου, ο Ζαχαρίας Σταμούλος. Η απόσταση, υπολογισμένη, ανά 2,5 μέτρα ο ένας από τον άλλον.

Τους ευχαριστώ πολύ που δέχτηκαν και συμμετείχαν αφιλοκερδώς. Ολοι κάναμε αυτή τη συναυλία με την καρδιά μας. Εμαθα και δύο χαρμόσυνες ειδήσεις από αυτούς που ήταν πάνω στη πλατφόρμα, ότι θα γίνουν μπαμπάδες! Η αισιοδοξία της ζωής, λοιπόν, έδωσε εκκίνηση. Αυτό που ζήσαμε, αυτά που νιώσαμε σαν καλλιτέχνες, όσο και να τα περιγράψω με λόγια ποτέ δεν θα μπορέσω να αποδώσω την πραγματική τους διάσταση. Κοιτούσαμε τον κόσμο με τα μάτια της καρδιάς.

Η μουσική ενώνει και προσφέρει ασύλληπτα συναισθήματα. Συναισθήματα μεγατόνων που πέταξαν και μας αγκάλιασαν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα στις γειτονιές της Αθήνας με τραγούδια και δάκρυα ταυτοχρόνως».

– Πόσα τραγούδια ερμήνευσες;
«Εφτά – και διάλεξα εκείνα που ταίριαζαν στην περίσταση. Οπως “Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί”, “Υπομονή”, “Η σωτηρία της ψυχής”, το “Ζήτα μου ό,τι θες” ,“Βενζινάδικο”, “Τα πιο ωραία λαϊκά” και το “Εφτά τραγούδια θα σου πω”». – Ποια είναι τα πρώτα σχόλια που άκουσες από συναδέλφους σου, αλλά και απλούς ανθρώπους;
«Τα πρώτα σχόλια ήταν από απλούς ανθρώπους. Μετά από όλη την Ελλάδα, ακόμα και από το εξωτερικό. Ταυτόχρονα από μουσικούς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, συνθέτες. Τέτοια και τόση ανταπόκριση δεν την περίμενα. Ειλικρινά έκλαιγα. Τόσο πολύ φορτισμένη συναισθηματικά ήμουν. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τόση αγάπη.

Μια αγάπη που ξεπηδούσε σαν καθαρό κρυστάλλινο νερό από τις λέξεις που διάβαζα. Και το νερό σιγά-σιγά έγινε ποτάμι. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Ολα αυτά τα μηνύματα, και είναι πάρα πολλά, θα τα κρατήσω μέσα μου. Θα τα τοποθετήσω στο οροπέδιο της ψυχής μου. Θα ανεβαίνουν σιγά-σιγά, και έτσι θα μπορώ να τα ανακαλώ κάθε φορά που θα τα χρειάζομαι για να παίρνω δύναμη».

– Τι έχεις να απαντήσεις σε όλους αυτούς που τοποθετήθηκαν τόσο αρνητικά, χλευαστικά και απορριπτικά;
«Είμαι άνθρωπος δημοκρατικός και πιστεύω στην ελευθερία του λόγου. Ο καθένας μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει. Κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα. Δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Απλά είναι θλιβερό να υπάρχει τόσος φθόνος, τόση κακία. Απογοητευτικό. Αλλά ο καθένας βγάζει αυτό που έχει μέσα του. Τελικά όλα αναχαιτίστηκαν από την αγάπη του κόσμου».
– Ο Σταμάτης Κραουνάκης, συνθέτης μεγάλων δικών σου επιτυχιών, εκφράστηκε εντελώς αρνητικά και για σένα και για τον Κυριάκο. Εχεις μιλήσει μαζί του;
«Ενα έχω να πω: Η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα».

– Πώς, κατά τη γνώμη σου, οι απείθαρχοι και τόσο αντιδραστικοί Ελληνες μεταμορφώθηκαν στον πιο πειθαρχημένο λαό του δυτικού ημισφαιρίου;
«Ξέρω ότι στο DNA μας υπάρχει το ανυπότακτο, το ατίθασο, το απείθαρχο. Αλλά εδώ, με τον κορωνοϊό, έγινε κάτι εκπληκτικό. Ακολουθήσαμε ευλαβικά τις εντολές των γιατρών. Ακολουθήσαμε την αγάπη για τους γονείς μας, τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Εδώ είναι η διαφορά του λαού μας από τις άλλες χώρες. Αγαπάμε τον παππού και τη γιαγιά. Είμαστε πάρα πολύ προστατευτικοί και ευαίσθητοι. Ετσι καταφέραμε να έχουμε τους λιγότερους θανάτους και την καλύτερη καμπύλη.

Το αποτέλεσμα, εξαιρετικό. Οσο μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη με τόσους θανάτους συμπολιτών μας. Ηταν όμως μια εθνική επιτυχία. Οφείλω να το πω αυτό. Η κυβέρνηση πήρε έγκαιρα, ευτυχώς, τα μέτρα και εμείς πειθαρχήσαμε και δεν παίξαμε τη ζωή μας κορωναϊό ή γράμματα.

Λυπάμαι βαθιά για τους συνανθρώπους μας που έχασαν τη μάχη. Λυπάμαι πιο βαθιά για τη στιγμή που στο τέλος της ζωής τους κανείς δεν ήταν εκεί να τους κρατήσει το χέρι. Να τους χαϊδέψει, να τους πει δυο γλυκές κουβέντες. Αυτή η εικόνα των ανθρώπων στις ΜΕΘ με συγκλόνιζε καθημερινά. Και η σκέψη της μοναξιάς του θανάτου θα με στοιχειώνει για πολύ καιρό».

«Θα τα καταφέρουμε»

– Θα το ξανάκανες;
«Εννοείται. Και στην Αθήνα, και σε άλλες πόλεις, και στα νησιά. Ομως εύχομαι να μην ξαναχρειαστεί κάτω από τέτοιες συνθήκες».

– Σχεδιάζεις από τώρα τις καλοκαιρινές εμφανίσεις σου;
«Δεν σχεδιάζω τίποτα. Ακόμα. Είχαν προγραμματιστεί δύο συναυλίες στη Μικρή Επίδαυρο τέλος Ιουνίου, ένα αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη για τα 100 χρόνια από τη γέννησή της με δικά της τραγούδια.

Πρώτα η ασφάλεια και η υγεία του κόσμου. Πάνω απ’ όλα. Περιμένω, όπως όλοι μας, αυτή την ευλογημένη λέξη που λέγεται “άρση” μέτρων, άρση βαρών. Περιμένω την ανύψωση της ίδιας μας της ζωής και την επανεκκίνησή της από εκεί που την αφήσαμε. Αντιλαμβάνομαι ότι τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πριν. Το ξέρω. Πόσο μάλλον στη δική μου τέχνη που βρίσκεται σε άμεση σχέση με τον κόσμο. Ομως είμαι αισιόδοξη πως για άλλη μια φορά θα τα καταφέρουμε όσο δύσκολη και αν ήταν η αρχή».

– Γνωρίζεις μήπως αν οι άνεργοι μουσικοί έχουν λάβει τα 800 ευρώ που υποσχέθηκε η κυβέρνηση;
«Το μέτρο αυτό καλύπτει, απ’ ό,τι ξέρω, ένα μικρό μέρος των μουσικών, των τραγουδιστών και των τεχνικών. Γι’ αυτό πρέπει να επεκταθεί για να τους καλύψει όλους.

Να υπάρξει πρόνοια για τις συνέπειες που θα έχει ο κορωνοϊός. Ισως με τη δημιουργία ενός ειδικού ταμείου. Καθώς και μέτρα στήριξης για τους οργανισμούς των δικαιωμάτων των μουσικών, τους δικαιούχους, αλλά και τους εργαζομένους σε αυτούς τους φορείς.

Εφόσον τα έσοδα των οργανισμών αυτή την περίοδο προέρχονται σχεδόν μόνο από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ίσως θα πρέπει να γίνει μια σοβαρή σκέψη προκειμένου να παίζεται περισσότερο ελληνικό ρεπερτόριο. Κυρίως για τη στήριξη των νέων καλλιτεχνών, κάτι που ήδη εφαρμόζεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Για παράδειγμα, το κονδύλι στήριξης που ανακοίνωσε η υπουργός Πολιτισμού περιλαμβάνει όλους, εκτός από τους μουσικούς. Ομως η μουσική και τα επαγγέλματα που σχετίζονται με αυτήν θα δεχτούν το μεγαλύτερο πλήγμα και οι επαγγελματίες της θα βρεθούν εκτεθειμένοι για ένα απρόβλεπτο χρονικό διάστημα χωρίς προοπτική επιστροφής στην κανονικότητα. Ελπίζω να γίνουν διορθωτικές κινήσεις».

– Πώς είναι η ψυχολογία σου;
«Η ψυχολογία μου είναι καλή. Ισως και να με ωφέλησε η καραντίνα στο σπίτι. Αχ αυτό το σπίτι! Νομίζω πως δεν έχω μείνει στη ζωή μου ποτέ τόσες μέρες μέσα. Ποτέ δεν είχα χρόνο να αισθανθώ τόση αδράνεια. Ηταν μια τεράστια δοκιμασία για μένα που είμαι πολύ δραστήρια, αλλά και μια θαυμάσια ευκαιρία για αυτογνωσία».

– Αρρώστησε κάποιος από το κοντινό σου περιβάλλον;
«Οχι, ευτυχώς κανείς».

– Φοβάσαι;
«Σε γενικές γραμμές δεν φοβάμαι. Εκτός από το κρυολόγημα επειδή έχει άμεση σχέση με τη δουλειά μου. Γι’ αυτό και έτσι προστατεύω τη φωνή μου. Επίσης εδώ και πέντε χρόνια είχα κόψει τα φιλιά με τους ανθρώπους που έρχονταν στα καμαρίνια.

Είχα κόψει τις πολλές αγκαλιές μετά τις παραστάσεις γιατί ήξερα ότι εγκυμονούν κινδύνους κρυολογήματος. Είχα και μια μικρή αφίσα που την έβαζα μπροστά στο καμαρίνι. Ηταν ένα παιδικό προσωπάκι με μάσκα. Τη γνωστή μάσκα που τώρα μπήκε στη ζωή μας. Μια μάσκα που έγραφε ‘‘Αν μ’ αγαπάτε μη με φιλάτε”. Πού να φανταστώ το μετά. Αυτό το μετά με απασχολεί πάρα πολύ. Πώς θα είναι η κοινωνία, οι δουλειές, η ανεργία. Πώς θα είναι οι συναυλίες, τα θεάματα, η ζωή μας γενικά σε όλους τους κλάδους».

– Περίμενες ποτέ ένας Ελληνας καθηγητής όπως ο Σωτήρης Τσιόδρας να αναδειχθεί σε τόσο μεγάλη προσωπικότητα;
«Τον έχω συμπαθήσει γιατί είναι εξαιρετικός επιστήμονας, ήρεμος, μας καθοδηγεί σωστά, έχει μια σπάνια ταπεινότητα και ψέλνει ωραία. Φάνηκε ότι ήταν ο απόλυτα σωστός άνθρωπος στην πιο δύσκολη θέση».