Εκατό χαρούμενοι πιτσιρικάδες στο Σύνταγμα δεν σημαίνει ντε και καλά πρωτοπορία

Τα χάπενινγκ του χαβαλέ

Εκατό χαρούμενοι πιτσιρικάδες στο Σύνταγμα δεν σημαίνει ντε και καλά πρωτοπορία

Πάνω που περπατάς μισοσκοτεινιασμένος και μισοχαζεμένος στο κέντρο της πόλης (μην πείτε ότι δεν σας έχει συμβεί) μια ομάδα νέων αποφασίζει να κάνει μια «ξαφνική συγκέντρωση», νεοελληνιστί «flash mob». Έχουν δώσει το ραντεβού τους μέσω Facebook, έχουν μαζευτεί από το πουθενά, που λέει ο λόγος, κάνουν ένα χάπενινγκ που κρατάει λίγα λεπτά μπροστά στους άναυδους περαστικούς και… εξαφανίζονται. ΟΚ, θα πει κανείς. Γιατί όχι; Είναι τόση η περιρρέουσα μαυρίλα, που γιατί να μην εκπλαγούμε ευχάριστα διαπιστώνοντας ότι «τα παιδία (μας) παίζει» και μάλιστα δημοσίως; Τον τελευταίο καιρό έγιναν δύο τέτοια «flash mobs» στην πλατεία Συντάγματος, πυροδοτώντας μάλιστα μία ήπια δημοσιότητα. Η νέα μόδα ακούγεται μια χαρά, αλλά το θέμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν… σαχλαμπούχλικο: τη μία τα παιδιά έπαιξαν μαξιλαροπόλεμο, την άλλη είχαν ντυθεί «ζόμπι» και χόρεψαν, λέει, «στη μνήμη του μεγάλου Μάικλ Τζάκσον». Στη δεύτερη περίπτωση είχαν προηγηθεί και πρόβες σε σχολή χορού, ώστε να είναι κάπως ευπαρουσίαστο το ερασιτεχνικό μπαλέτο. Για μια στιγμή, παρακαλώ. Εκατό χαρούμενοι πιτσιρικάδες στο Σύνταγμα δεν σημαίνει ντε και καλά πρωτοπορία. Η εναλλακτικότητα προϋποθέτει σοβαρότητα και όχι (μόνον) χαβαλέ σχολικού επιπέδου. Άλλο το να στείλεις ένα μήνυμα στην κοινωνία που σε περιμένει, χρεοκοπημένη οικονομικά και ιδεολογικά, να μεγαλώσεις για να σε λιανίσει και άλλο το αναρχίζον πνεύμα της πενθήμερης (να μια βαριά τραυματισμένη λέξη που τη «σκοτώνουν» οι πάντες λέγοντάς την λανθασμένα «πενταήμερη) εκδρομής της Γ΄ Λυκείου. Πλάκα στην πλάκα, το φάντασμα του Νίκου Μαστοράκη και της ύπουλα απολιτικής του πρότασης για τη νεολαία σέρνει ξανά τις αλυσίδες του, όπως κάνει συνεχώς από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. Γιεγιέδες τότε, flash mobers τώρα. Λες και δεν μεσολάβησαν στιγμές μεγαλείου ή μαύρης απελπισίας, από το Πολυτεχνείο του ’73 (όταν ο Μαστοράκης ανέκρινε συλληφθέντες φοιτητές στο γυαλί της χουντικής ΥΕΝΕΔ) μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008. Κανένας δημόσιος μαξιλαροπόλεμος και καμία χαζοχαρούμενη απομίμηση του moon walk του μακαρίτη «τρανς-φυλετικού» (συμπαθάτε με για το αδόκιμον του όρου) Τζάκσον δεν θα προσφέρει ακριβούς φίλους, ανοιχτόμυαλα πανεπιστήμια, μόνιμη και δημιουργική δουλειά με αξιοπρεπείς αποδοχές και την προοπτική μιας γόνιμης ζωής στα παιδιά. Όσο αυτές οι εκδηλώσεις περιορίζονται στο πλαίσιο της απλής «διασκέδασης», νεοελληνιστί «to have fun», τόσο ανίκανες είναι να αλλάξουν το μέλλον. Θα φλερτάρουν εσαεί με το εκάστοτε παρόν, κάτι σαν ομαδικό χαχανητό στα πίσω θρανία, με αφορμή ένα αστείο το οποίο σύντομα όλοι θα ξεχάσουν. Δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό στο εξωτερικό με τη μόδα του flash mob. Αυτό που καταγράφηκε ως κοινωνικό φαινόμενο για πρώτη φορά το 2003 στη Νέα Υόρκη, με το ομαδικό «ντου» δεκάδων ανθρώπων σε ένα πολυκατάστημα, οι οποίοι εξαφανίστηκαν το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν, γελώντας με τα μούτρα των υπαλλήλων, δεν έχει ιδιαίτερα εξελιχθεί. Δεν απέκτησε χαρακτηριστικά νεανικής υποκουλτούρας, δεν συνδέθηκε με την αληθινή ζωή, δεν διεκδίκησε τίποτα περισσότερο από την ολιγόλεπτη έκκριση αδρεναλίνης. Τον Απρίλιο του 2006 μαζεύτηκαν στον υπόγειο του Λονδίνου μερικές χιλιάδες άτομα για ένα «σιωπηλό ντίσκο πάρτι»: ο καθένας είχε στα αυτιά του τα ακουστικά ενός mp3 player και σε μία συγκεκριμένη ώρα όλοι άρχισαν να χορεύουν χωρίς να ακούγεται μουσική από κανέναν μεγάφωνο. Θαυμάσιο! Και άχρηστο… Όσο «χρήσιμη» είναι η «Παγκόσμια Ημέρα μαξιλαροπόλεμου» ή η «Ημέρα με τα εσώρουχα στο μετρό της Νέας Υόρκης», άλλο τόσο «ελπιδοφόρα» είναι μια μερίδα νεολαίας που αντιγράφει με άκριτο copy / paste τη διαφημιστική εικόνα. Καθρεφτίζει ανθρώπους ανύπαρκτους, γελοία Avatar που ξεχύνονται χαρούμενα στο τηλεοπτικό αστικό τοπίο της Δύσης διότι αλείφουν το ψωμί τους με συγκεκριμένη μάρκα βουτύρου, οδηγούν συγκεκριμένο αυτοκίνητο και επικοινωνούν με την άπαιχτη 3G συσκευή που τους «χάρισε» συγκεκριμένη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Ιδέα για την επόμενη φορά: να κάνουν για λίγα λεπτά τις στρουθοκαμήλους, χώνοντας τα κεφάλια τους στις αμμοδόχους της παιδικής χαράς του Εθνικού Κήπου. Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.