– Στον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, διότι πήρε αμπάριζα από τις γερμανικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας για τα greek statistics και έγινε ισάξιος λαϊκιστής των επικριτών μας. «Ας μην ξεχνάμε ότι ο γερμανικός πολιτισμός είναι πολιτισμός της γενοκτονίας!» είπε ισοπεδωτικά και ρατσιστικά. Ασφαλώς θα το διαπίστωσε μελετώντας σε βάθος το έργο του Ντύρερ, του Μπετόβεν, του Γκαίτε ή του Βιμ Βέντερς και άλλων ασήμαντων καλλιτεχνίσκων.

ΠΛΗΝ

– Στον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, διότι πήρε αμπάριζα από τις γερμανικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας για τα greek statistics και έγινε ισάξιος λαϊκιστής των επικριτών μας. «Ας μην ξεχνάμε ότι ο γερμανικός πολιτισμός είναι πολιτισμός της γενοκτονίας!» είπε ισοπεδωτικά και ρατσιστικά. Ασφαλώς θα το διαπίστωσε μελετώντας σε βάθος το έργο του Ντύρερ, του Μπετόβεν, του Γκαίτε ή του Βιμ Βέντερς και άλλων ασήμαντων καλλιτεχνίσκων.

– Στον Σίμο Κακάλα γιατί δεν κατάφερε να οργανώσει καλύτερα και με πιο σωστή οικονομία το υλικό του «Recycle». Αποτέλεσμα; Η παράσταση πλατειάζει, χάνοντας τη δύναμη και την ενέργειά της. Αν έπεφτε ψαλίδι το αποτέλεσμα θα τον δικαίωνε σίγουρα πολύ περισσότερο.

– Στη Μιμή Ντενίση που χρησιμοποιώντας την Ολυμπία Δουκάκη δοκιμάζει άλλη μία φορά ένα χτύπημα στον Λάκη Λαζόπουλο. «Αν ζούσε η Ολυμπία αυτό που ζω εγώ με τον Λάκη, σίγουρα θα τον… χαστούκιζε! Εγώ όμως δεν κινούμαι έτσι. Συγκρατούμαι και δεν κατεβαίνω στο επίπεδο του άλλου που δεν σέβεται και δεν εκτιμά τίποτα», λέει. Αν ζούσε η Ολυμπία Δουκάκη στην Ελλάδα, λέμε, θα ήξερε, από πρώτο χέρι, τι εστί Μιμή και τι Λάκης. Και να μην είναι καθόλου σίγουρη για το ποιον θα… χαστούκιζε!

– Στην Ολυμπία Δουκάκη, την οποία ως ηθοποιό και καλλιτέχνη εκτιμούμε και θαυμάζουμε. Αλλά αυτό το κολλητιλίκι κι η συνεργασία της με τη Μιμή Ντενίση κάπου μας προβληματίζει. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε; Αφήστε δε την «είδηση» που διοχετεύουν, ότι θα παίξουν μαζί του χρόνου στη σκηνή. Ποια θα αλλάξει υποκριτικό επίπεδο, άραγε; Κάνει «κακές παρέες» η κ. Δουκάκη. Να προσέχει.

– Στην Ολυμπία Δουκάκη(2), η οποία καταθέτει και ξανακαταθέτει την πικρία της γιατί δεν της έδωσαν πριν από μερικά χρόνια την Επίδαυρο. Εντάξει. Δεν λέμε. Και διάσημη και με την καριέρα της και με το Όσκαρ της. Αλλά με ποιες προϋποθέσεις ζητούσε το αργολικό θέατρο; Και γιατί θεωρούσε ότι πρέπει δικαιωματικά να παίξει εκεί;

– «Πλατινένια» έγινε η Πέγκυ Ζήνα («γι’ αυτό λοιπόν σε χώρισα, αναθεώρησα»). Αυτό σημαίνει ότι, με τα νέα αριθμητικά δεδομένα, πούλησε μόνο 12.000 cd. Και η δισκογραφική της εταιρεία γιόρτασε το γεγονός αντί να πάει να δέσει μια πέτρα στο λαιμό της.

– Πριν από μερικά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος παραχώρησε το τραγούδι του «Τι έπαιξα στο Λαύριο» σε διαφήμιση για γιαούρτι. Τώρα, το «Τσάμικό» του γίνεται υπόκρουση σε διαφήμιση μάρκας ελαιόλαδου. Αφού δεν γράφει τραγούδια πια, κάπως πρέπει να βγάλει το ψωμί του ο καλλιτέχνης. Γιαούρτι και λάδι είναι υγιεινές τροφές. Ιδίως αν τις αλείψεις όχι σε ψωμί αλλά σε παντεσπάνι.

– Στον κινηματογραφικό «Διαχειριστή» του Περικλή Χούρσογλου, επειδή όση ώρα διαρκούσε μας έκανε να μην μπορούμε να διαχειριστούμε την πλήξη μας.

– Στους Ρένια Λουιζίδου και Κώστα Κόκλα, οι οποίοι θέλοντας να εκμεταλλευτούν και το καλοκαίρι τη χειμερινή τους τηλεοπτική επιτυχία ενώνουν τις δυνάμεις τους και περιοδεύουν με τη «Λοκαντιέρα» του Κάρλο Γκολντόνι ανά την Ελλάδα. Αλλά και ο Γιάννης Τσιμιτσέλης και η Βασιλική Ανδρίτσου, σκεπτόμενοι ανάλογα, συμπρωταγωνιστούν στην κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», η οποία θα οργώσει την επαρχία.

– Τουλάχιστον μία πενταετία είχε να κάνει μεγάλο hit ένα λαϊκό τραγούδι (χασάπικο ή ζεϊμπέκικο). Το εμπάργκο έσπασε η «Κόκκινη Γραμμή» της Νατάσας Θεοδωρίδου. Για να συμβεί αυτό έπρεπε πρώτα το τραγούδι αυτό να επενδύσει όλα τα κίτρινα τηλε-ρεπορτάζ για το διαζύγιο της κουμπάρας της Θεοδωρίδου, Ελένης Μενεγάκη. Κάποτε λαϊκά σουξέ έκανε ο λαός. Τώρα, η μεσημεριανή ζώνη της TV.

– Με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά είναι μεγάλη συμβολική κίνηση η υπό όρους παραίτηση από τη βουλευτική σύνταξη που λαμβάνει ως ευρωβουλευτής η Νάνα Μούσχουρη και δεν είναι ντροπή η αποκάλυψη ότι τόσα χρόνια λάμβανε τη σύνταξη αυτή καίτοι δισεκατομμυριούχος; Έχουμε χάσει πλήρως την μπάλα σ’ αυτή την χώρα; Και βγαίνει και δίνει συνεντεύξεις μια γυναίκα ζάμπλουτη, χορτασμένη από το χρήμα και την επιτυχία. Μια γυναίκα που τιμήθηκε από τη χώρα της με τη θέση του ευρωβουλευτή, χωρίς η ίδια να έχει «σκιστεί» δουλεύοντας απ’ αυτό το πόστο.

ΣΥΝ

+ Στον Κρίστοφ Έσενμπαχ για τις δύο συναυλίες της Ορχήστρας του Παρισιού, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Μέσα από τα δύο διαφορετικά προγράμματα που παρουσίασε (Μπετόβεν και Μότσαρτ το πρώτο βράδυ, Μπερλιόζ και Μάλερ το δεύτερο) κατάφερε να δικαιώσει πανηγυρικά τον τίτλο της σειράς «Μεγάλες ορχήστρες – Μεγάλοι μαέστροι». Δεν ήταν μόνο ο αξιοθαύμαστα ομοιογενής, καλοδουλεμένος και ακριβής ήχος που «έβγαλε», οδηγώντας το σύνολο σε σπουδαία ερμηνευτικά βάθη και ύψη. Ήταν όλη η ατμόσφαιρα εξαιρετική. Θα κρατήσουμε για καιρό την αίσθηση που μας χάρισε!

+ Στον Δάνη Κατρανίδη γιατί κατάφερε να φρεσκάρει με επιτυχία «Το παιχνίδι της μοναξιάς» του Ουίλιαμ Γκίμπσον, ένα έργο γραμμένο πριν από μισό αιώνα, και να το παρουσιάσει σε μια παράσταση που αφορά τον σημερινό θεατή. Ο ίδιος, κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τζέρι, έπαιξε με πειστικότητα ξεδιπλώνοντας την πλούσια υποκριτική γκάμα του, προσδίδοντας ταυτόχρονα στον ήρωα χιούμορ και γοητεία.

+ Στους Γιώργο Γάλλο και Γιάννο Περλέγκα για τη σύνθεση κειμένου και τη σκηνοθεσία τού «Ερρίκος, Εδουάρδος, Ριχάρδος». Ωραία ιδέα, δύσκολο εγχείρημα –πώς να χωρέσουν σε δύο ώρες χιλιάδες στίχοι– και σωστά στοχευμένο: στο πρόσωπο και την κίνηση του μηχανισμού της εξουσίας. Έως εκεί. Από κει και ύστερα μένουν πολλά απ’ έξω, όπως είναι φυσικό, ενώ υπάρχει και μια αίσθηση υπεραπλούστευσης. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η παρουσία του Ριχάρδου στο τελευταίο κομμάτι της παράστασης. Αίσθηση «παιδικότητας» και «παιχνιδιού» δίνουν τα χάρτινα σκηνικά, οι χάρτινες κορώνες, τα σπαθιά, τα σκήπτρα της Εύας Μανιδάκη.

+ Στους Θανάση Δήμου (Ερρίκο), Γιάννο Περλέγκα (Εδουάρδο), Γιώργο Γάλλο (Ριχάρδο) για τον τρόπο που ο καθένας αντιμετώπισε το ρόλο του. Ο πρώτος, με σύγχρονη αμεσότητα• ο δεύτερος, με υπόγειο σουρεαλισμό• ενώ ο τρίτος παρουσιάζεται ως αδίστακτος εξουσιαστής στην παράσταση «Ερρίκος, Εδουάρδος, Ριχάρδος». Πιο αδύναμοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Γρηγόρης Γαλάτης, Βαγγέλης Χατζηνικολάου) και κυρίως οι γυναίκες (Μαρία Τσιμά και Μαρία Πρωτόπαππα), ίσως γιατί δεν τους βοηθούσαν ιδιαίτερα το κείμενο και οι ρόλοι.

+ Στον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαΐτη διότι ανέβασε μια απολαυστική παιδική παράσταση, με το κλασικό αραβικό παραμύθι του «Αλαντίν» στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, χωρίς πειραματισμούς αλλά με πλήρη ανάπτυξη όλων των σύγχρονων θεατρικών κωδίκων. Αν αυτό ήταν το επίπεδο του «μέσου» προσφερόμενου θεάματος για παιδιά, η κατάσταση στον ευαίσθητο αυτόν τομέα του θεάτρου μας θα ήταν πολύ καλύτερη.

+ Στη Δήμητρα Παπίου, διότι έχει το σθένος να εκφράζει την ευγνωμοσύνη της δημοσίως. «Αν δεν είχα συναντήσει τον Σταμάτη Κραουνάκη δεν θα υπήρχα σήμερα», λέει με αφορμή τις περιορισμένες μουσικές παραστάσεις που ετοίμασε σε καλλιτεχνική επιμέλεια και σκηνοθεσία του συνθέτη, στην Αθηναΐδα.

+ Στον σκηνοθέτη Πάνο Κοκκινόπουλο, ο οποίος έχει τα κότσια να φλερτάρει με το «μέινστριμ» και το ευρύ κοινό χωρίς να καίγεται – χρόνια τώρα. Και δεν φοβάται την καλή πλευρά της τηλεόρασης. «Οι “Sopranos” είναι για μένα μεγαλοφυής σειρά. Το “Mad Μen” σπουδαίο. Το “Six Feet Under” το ίδιο». Γιατί; «Απέδειξαν ότι η τηλεόραση δεν απευθύνεται μόνον σε ανεγκέφαλους».

+ Στον Σίμο Κακάλα για το «Recycle». Όχι, δεν είναι η καλύτερη δουλειά της ομάδας. Ωστόσο, μέσα από κλισέ και χωρίς λόγια, ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του ανατρέπουν την κλασική θεατρική σύμβαση και παρουσιάζουν μια παραγωγή με φρεσκάδα και πρωτοτυπία, που βασίζεται στη φαντασία και (ενίοτε) την ποίηση. Αδυναμίες στο «σενάριο», τις οποίες καλείται να φανταστεί ο κάθε θεατής, πολλές• όμως υπάρχουν και κάποιες εικόνες που «γράφουν», ενώ κάποιες άλλες γεννούν συναισθήματα. Με αναφορές στον βωβό κινηματογράφο, τα κόμικς, τα κινούμενα σχέδια, την παντομίμα, το κουκλοθέατρο, το black box, οι ηθοποιοί συντάσσουν επί σκηνής μια διαφορετική θεατρική γλώσσα και προσκαλούν τον θεατή να την «αποκωδικοποιήσει». Πρωταγωνιστής στο όλον; Ο Άνθρωπος. Ενδιαφέρουσα η εξέλιξη της ομάδας στις μάσκες: από αυτές της «Γκόλφως», που παρέπεμπαν στα ιαπωνικά κόμικς magna, τώρα γίνονται… χαρτοσακούλες!