Ενώ στην Αθήνα η συζήτηση περί των ελληνοτουρκικών περιστρέφεται γύρω από το αν ο Καραϊσκάκης έριχνε «μπινελίκια» ή αν ο Καποδίστριας ήταν ή όχι δικτάτορας, η Τουρκία προωθεί με μεθοδικό και αποφασιστικό τρόπο την πολιτική που έχει επεξεργαστεί προκειμένου να αναλάβει τον ρόλο της τοπικής «υπερδύναμης» που θεωρεί ότι της αναλογεί. 
Στην Άγκυρα, προφανώς, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ιστορία δεν σταματά, αλλά οι σημερινές συνθήκες και οι δυνατότητες της χώρας επιτρέπουν τη διεκδίκηση αναθεώρησης των συνθηκών που πριν από έναν αιώνα διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και περιόρισαν το τουρκικό κράτος στα σημερινά του όρια.

Αντιθέτως, στην Αθήνα, οι «ειδήμονες»… μελετούν την επανάσταση του 1821 και επιχειρούν να τραφούν ακόμη μια φορά από τις δάφνες των αληθινών πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής.
Η διαφορά προσέγγισης μεταξύ των πολιτικών – οικονομικών – κοινωνικών ελίτ έχει το τελευταίο διάστημα καταστεί κάτι περισσότερο από εμφανής. Στην Αθήνα βασική γραμμή είναι ο κατευνασμός της Τουρκίας και η καλλιέργεια του εφησυχασμού καθώς η Ελλάδα είναι χώρα – μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και υποτίθεται πως σύμμαχοι και εταίροι μάς προστατεύουν.

Ξέρουν τι θέλουν
Την ίδια στιγμή η τουρκική πολιτική ηγεσία (ομόφωνα) προχωράει σε κινήσεις που έχουν στόχο την ανοικοδόμηση του οθωμανικού μεγαλείου. Με απλούστερα λόγια η τουρκική ελίτ, διακρίνοντας κενά στον περίγυρο της χώρας, σπεύδει να τα καλύψει. Τα κενά αυτά δημιουργούνται κατ’ αρχήν από την αμφίσημη πολιτική που ακολουθούν όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.
Κοιτάζοντας, λοιπόν, το παρόν βλέπουμε ότι η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, αποδέχεται τη δημιουργία μιας κατάστασης στην οποία θεωρείται φυσιολογικό το να πετούν καθημερινά σχεδόν τουρκικά μαχητικά πάνω από τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα.

Φυσιολογική έχει καταντήσει να θεωρείται η κατάσταση των τουρκικών αεροναυτικών ασκήσεων, πολλές από τις οποίες «εφάπτονται» των νησιών του Βόρειου Αιγαίου, ή άλλες που ανακοινώνονται μεταξύ του Καστελλόριζου, της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κρήτης.
Σε ένα επόμενο βήμα, αρχίζει να αντιμετωπίζεται ως φυσικό και φυσιολογικό το «δικαίωμα» της Άγκυρας να αναστέλλει εργασίες εντός του ελληνικού εδάφους στην οριογραμμή του Έβρου, καθώς μετά τις τουρκικές αντιρρήσεις οι εργασίες για την κατασκευή του φράχτη, που είχε αρχίσει να κατασκευάζει η ελληνική κυβέρνηση, «πάγωσαν». Προς το παρόν τουλάχιστον.

Γνωρίζοντας από την Ιστορία αλλά και από την ίδια τη ζωή ότι κάποιοι κατήφοροι δεν έχουν τέρμα, η Άγκυρα, κρατώντας στο χέρι όλα όσα συνοπτικά περιγράψαμε προηγουμένως, ξεκινά για το επόμενο βήμα. 
Σ’ αυτό το βήμα περιλαμβάνεται ο τουρκικός σχεδιασμός για την πραγματοποίηση ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο νότια της Κρήτης. Αυτό το «δικαίωμα» η Τουρκία το αντλεί από το τουρκολιβυκό σύμφωνο, το οποίο η Αθήνα χαρακτηρίζει παράνομο, αλλά η Άγκυρα έδωσε και δίνει μάχη – κυριολεκτικά – για να το επιβάλει. 

Έτσι, σύμφωνα με όσα επισημαίνουν οι διεθνείς παρατηρητές, σήμερα στη Λιβύη καμία πολιτική εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρξει ερήμην της Τουρκίας. Στην Αθήνα και την ελληνική κυβέρνηση απέμειναν ο ηττημένος της εμφύλιας διαμάχης Χαφτάρ και η δεδομένη εχθρότητα έναντι της Ελλάδας από την όποια επόμενη λιβυκή κυβέρνηση…

Περικύκλωση
Οι… επιτυχείς ωστόσο ενέργειες των ελληνικών κυβερνήσεων για την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού προς τα δυτικά δεν σταματούν εδώ. Σύμφωνα με όσα έγραψε την Τετάρτη η εφημερίδα «Εστία», η Αλβανία προχωρά στην υλοποίηση τουρκοαλβανικών συμφωνιών του πρόσφατου παρελθόντος προσφέροντας υποδομές και ναύσταθμο για τις ανάγκες του τουρκικού στόλου.
Ρίχνοντας μια ματιά στον χάρτη δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικός για να καταλάβει τη σημασία της δυνατότητας ελλιμενισμού τουρκικών πολεμικών πλοίων στα δυτικά της χώρας.

 
Δεν χρειάζεται επίσης να είναι κάποιος ειδικός για να κατανοήσει το μέγεθος της αποτυχίας της διπλωματίας που ακολούθησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, οι οποίες, τελικά, επέτρεψαν την προσέγγιση της Αλβανίας στην Ε.Ε. χωρίς την εξασφάλιση του παραμικρού ανταλλάγματος: 
● ούτε την προστασία των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας,
● ούτε την υπογραφή συμφωνίας για την ΑΟΖ στο βόρειο Ιόνιο,
● ούτε την εξασφάλιση της ουδετερότητας, έστω, των Τιράνων στην ελληνοτουρκική διαμάχη…

Υπακοή άνευ ανταλλαγμάτων
Αναζητώντας εξηγήσεις για όλες αυτές τις αποτυχίες της ελληνικής διπλωματίας να υπερασπιστεί ζωτικά συμφέροντα της χώρας, η συζήτηση κατά κανόνα καταλήγει στην υποτιθέμενη ανικανότητα των κυβερνώντων. Πρόκειται για μια απολύτως εσφαλμένη διαπίστωση, η οποία μάλιστα εμποδίζει την εμφάνιση της αλήθειας.
Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις της χώρας ήταν και είναι ικανότατες να ακολουθούν πιστά όλα αυτά τα χρόνια τις εντολές που υπαγορεύουν Ουάσιγκτον, κατά κύριο λόγο, και Βρυξέλλες για «εύρυθμη» εξασφάλιση των ευρωατλαντικών συμφερόντων στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Κάτι τέτοιο προφανώς προϋποθέτει μια ικανοποιημένη Τουρκία. 

Τα ανταλλάγματα αυτής της προσαρμογής των κυβερνώντων μας στις ευρωατλαντικές απαιτήσεις είναι οι υποτιθέμενες δεσμεύσεις των συμμάχων και εταίρων για την ασφάλεια της ελληνικής επικράτειας. Κάτι βέβαια που ουδόλως αποθαρρύνει την Άγκυρα να διευρύνει τον κύκλο των απαιτήσεών της, καθώς για παράδειγμα το τελευταίο διάστημα η Τουρκία υποστηρίζει ότι η Ελλάδα, εκτός από βραχονησίδες, κατέχει παράνομα και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου…
Κατά τα λοιπά, και επιστρέφοντας στην εγχώρια… ενδιαφέρουσα συζήτηση των πανηγυρτζήδων, ένα ερώτημα ίσως έχει τη σημασία του: Πώς και με ποιες λέξεις θα τα περιέγραφε ο Καραϊσκάκης όλα αυτά;…