Στην πραγματικότητα των franchise, δηλαδή των επιχειρήσεων που παραχωρούν έναντι παγίου μηνιαίου κόστους και άλλων προϋποθέσεων δικαιόχρηση μιας φίρμας, τον σημαντικότερο ρόλο τον παίζει ο master franchise, δηλαδή αυτός που έχει στην ιδιοκτησία του το εμπορικό σήμα, ορίζει τους κανόνες και τους προμηθευτές. 
Πέραν από τις όποιες αντιευρωπαϊκές προσεγγίσεις υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και οι πιο φιλοευρωπαίοι δεν μπορούν πλέον να μην αποδεχτούν ότι η Ε.Ε. είναι ένα διακυβερνητικό franchise, με master franchise τη Γερμανία. Ακόμα και η δομή των αποφάσεων της Ε.Ε. μοιάζει με γενική συνέλευση μετόχων που κρατούν κοινές και άλλων που κρατούν προνομιούχες μετοχές.

Η συνέλευση των κρατών – μετόχων
Στην περίπτωση της Γερμανίας είναι σαφές ότι δεν πρόκειται ποτέ να απεμπολήσει τα δικαιώματα του μεγαλομετόχου του franchise που λέγεται Ε.Ε. Δικαιώματα που ασκεί μέσω του κήνσορα του βαθέος γερμανικού κράτους Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που διακονεί τη σκληρή και άτεγκτη νεοπροτεσταντική οικονομική θεωρία, η οποία έχει μόνο μαστίγιο, χωρίς καρότο. 
Σήμερα η Ε.Ε., στη μετά την πανδημία εποχή, οφείλει είτε να αποδεχτεί το αφεντικό είτε να συνθλιβεί σε ένα μείγμα λαϊκισμού, φτώχειας και μη δημοκρατίας τύπου Όρμπαν. Κεντρική μορφή σε όλο αυτό το αδιέξοδο των δύο εκδοχών είναι ο νυν πρόεδρος της γερμανικής Βουλής και διαρκές σύμβολο της γερμανικής επικυριαρχίας.

Η αλληλεγγύη ως καλή προαίρεση
«Αν η Ευρώπη θέλει να έχει μια ελπίδα, πρέπει τώρα να δείξει αλληλεγγύη και να αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να δράσει. Οι Γερμανοί έχουν μεγάλο συμφέρον να πατήσει ξανά η Ευρώπη στα πόδια της». Τάδε έφη ο Β. Σόιμπλε σε συνέντευξή του στη «Welt am Sonntag» στηρίζοντας την κοινή πρόταση Μέρκελ και Μακρόν. 
Επισημαίνει μάλιστα ότι το «ταμείο ανασυγκρότησης» που προτείνουν Βερολίνο και Παρίσι δεν σημαίνει αμοιβαιοποίηση παλαιών χρεών, «αλλά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να προωθήσει την οικονομική ανοικοδόμηση στην Ευρώπη. Θα υπάρξουν προγράμματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αυτή θα πρέπει να ελέγχει αυστηρά εάν τα χρήματα τοποθετούνται σωστά».

Στην ίδια συνέντευξη ο Σόιμπλε διατυπώνει το πλαίσιο που στηρίζει και τη δημοκρατία και την οικονομία: «Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου στη Γερμανία λειτουργούν και δεν κινδυνεύουν ούτε από τους περιορισμούς για την προστασία από τον κορωνοϊό ούτε από τις διαδηλώσεις εναντίον τους». Οι διαδηλώσεις αποδεικνύουν μάλιστα «πόσο ανοιχτή είναι η κοινωνία μας» επισημαίνει. 
Για τον Σόιμπλε η ανοικοδόμηση είναι η υποχρέωση του πωλητή προς τους στόχους του, αφού κέρδη δεν υπάρχουν χωρίς αγοραστές, και αγοραστές δεν υπάρχουν χωρίς χρήματα, τα οποία δίνουμε, τα χρεώνουμε και τα εισπράττουμε. «Στόχος μας είναι να προσφερθεί προσωρινή, στοχευμένη χρηματοδότηση μέσω του Ταμείου και να δοθούν δάνεια με ευνοϊκούς όρους σε αυτούς που έχουν δεχτεί το ισχυρότερο πλήγμα από την κρίση».

Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε
Πριν από μερικές εβδομάδες ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, συνεπής στις απόψεις του και την αποστολή του, υποστήριξε ότι «δεν είναι με απόλυτο τρόπο ορθός ο ισχυρισμός ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ζωής».
«Τα θεμελιώδη δικαιώματα περιορίζονται αμοιβαία. Αν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο σύνταγμά μας, αυτή είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά δεν αποκλείει το ότι θα πρέπει (κάποτε) να πεθάνουμε» δηλώνει ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Tagesspiegel» τονίζοντας ακόμη πως «το κράτος πρέπει να εγγυηθεί την καλύτερη δυνατή υγειονομική περίθαλψη σε όλους, αλλά οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν εξαιτίας του κορωνοϊού».

Με λίγα λόγια ο εκφραστής του βαθέος οικονομικού κατεστημένου θεωρεί ακόμη λάθος να πιστεύει κάποιος ότι η οικονομική κρίση μπορεί να ξεπεραστεί «με χρήματα των φορολογουμένων» και κάνει λόγο για τη «διαδεδομένη», όπως λέει, άποψη, ότι «μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε πρόβλημα με απεριόριστους κρατικούς πόρους και ότι η οικονομία θα επανεκκινήσει με ένα πρόγραμμα ανάκαμψης».
Δεν θέλει κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, εκτός αν αφορά τη Γερμανία, που μπορεί να καταπατά την ευρωπαϊκή νομοθεσία με τη διάσωση π.χ. της Lufthansa. Γαία πυρί μειχθήτω, αρκεί πάντα να διαφυλάσσεται η γερμανική δυνατότητα να έχει γεμάτη την banca. Γι’ αυτό τονίζει ότι το κράτος «δεν μπορεί όμως να αντικαθιστά μονίμως τον τζίρο μας» προβλέποντας ότι η Γερμανία θα βιώσει δομικές αλλαγές σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

«Όσο περισσότερο διαρκεί η κρίση τόσο το κράτος θα χάνει την ικανότητά του να χρησιμοποιήσει κλασικά μέσα αντιμετώπισης των οικονομικών συνεπειών της» προειδοποιεί ο Σόιμπλε και συμβουλεύει τους πολιτικούς – ωσάν να είναι υπεράνω αυτών – στη Γερμανία να εκμεταλλευτούν την αναταραχή προκειμένου να θέσουν υπό έλεγχο τις αυξανόμενες μισθολογικές ανισότητες και να δώσουν λύσεις σε προβλήματα που συνδέονται με την προστασία του κλίματος.

Λίγο μεσσιανισμός, λίγο τσάμπα κοινωνική ευαισθησία και οι εμμονές του. Και τούτο επειδή η διόρθωση που προτείνει δεν αφορά την υπέρτατη αδικία της φτώχειας, αφού «για να το αντιμετωπίσει (το χάσμα των ανισοτήτων) κάποιος, θα πρέπει να αυξηθούν οι τιμές για τους καταναλωτές», «αλλά θα πρέπει αυτό να το δεχτούμε».
«Δεν προτείνω βέβαια να απαλλαγούμε από την αρχή του ανταγωνισμού, αλλά ως τμήμα της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς πρέπει να είμαστε σε θέση να συζητήσουμε ισχυρότερους μηχανισμούς εξισορρόπησης και περιορισμών» προσθέτει ο Σόιμπλε και καταλήγει υπενθυμίζοντας ότι η κλιματική αλλαγή παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, μαζί με την πανδημία του κορωνοϊού.
Γιατί μας ενδιαφέρουν και μας επηρεάζουν οι απόψεις Σόιμπλε; Επειδή πάντα ο ισχυρός έχει και λόγο και δυνατότητα επιβολής…