Στη μέση του θερμού φέτος καλοκαιριού, στην Ελλάδα της τρόικας και της ανέχειας που στέρησε σε άτομα και οικογένειες τις κλασικές «θερινές διακοπές» των 10 και 15 και 20 ημερών, αλλά δεν κατάφερε (ακόμη) να μας στερήσει τα θετικά του ελληνικού καλοκαιριού, τις ξένοιαστες μέρες, τα ζεστά βράδια, τις κάθε λογής εμπειρίες που θα αποκτήσουμε, τις χαρές και τις περιπέτειες που ελπίζουνε νέοι και νέες να γευθούνε.

Στη μέση του θερμού φέτος καλοκαιριού, στην Ελλάδα της τρόικας και της ανέχειας που στέρησε σε άτομα και οικογένειες τις κλασικές «θερινές διακοπές» των 10 και 15 και 20 ημερών, αλλά δεν κατάφερε (ακόμη) να μας στερήσει τα θετικά του ελληνικού καλοκαιριού, τις ξένοιαστες μέρες, τα ζεστά βράδια, τις κάθε λογής εμπειρίες που θα αποκτήσουμε, τις χαρές και τις περιπέτειες που ελπίζουνε νέοι και νέες να γευθούνε.

Σήμερα, όμως, μέσα στον Αύγουστο, θα φέρω στην επιφάνεια της συνείδησής σας τους απόηχους προβληματισμών σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, προβληματισμών που ίσως οδηγήσουν αρκετούς στα γραφεία των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων σε αναζήτηση ανακούφισης, από πόνο ανθρώπινο, σε αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα και απορίες που χαρακώνουν φορές – φορές αρκετά βαθιά τον συναισθηματικό μας κόσμο.

Μια τέτοια καλοκαιριάτικη ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα…

Ο ήλιος έκαιγε, πυρακτωμένη η άμμος, η γαλάζια θάλασσα ήρεμη, τα κορμιά, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ξαπλωμένα «ψήνονται» στην αναζήτηση της εφήμερης αλλαγής ταυτότητας, στο ποθητό «μαύρισμα» του καλοκαιριού.

Η αλλοδαπή τουρίστρια, ένα μπρούντζινο ζωντανό άγαλμα, με τα ξανθά μαλλιά να πέφτουν ανέμελα στους τορνευτούς ώμους, του έγνεψε…

Της εξήγησε στα λίγα «αγγλικά» που εκείνη καταλάβαινε ότι το θαλάσσιο ποδήλατο κόστιζε 15 ευρώ την ώρα… Του είπε το γνωστό «Ο.Κ.» και χαμογελώντας αποκάλυψε μια σειρά μαργαριτάρια κρυμμένα κάτω από τα σαρκώδη χείλη της…

Αναρρίγησε με τη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του…

Είχε ξυπνήσει ανάποδα… Έφταιγε το καβγαδάκι της προηγούμενης βραδιάς με τη Λίτσα… Ήταν το φλερτ, η σύντροφος, το alter ego του οκτώ ολάκερους μήνες τώρα…

Αυτός, συνεσταλμένος, συναισθηματικός, πολύ συναισθηματικός, φορτωμένος με μπόλικες αναστολές… Ίσως έφταιγε η δημοσιοϋπαλληλική «ρουτίνα» της ζωής του πατέρα του, μιας ζωής συνοψισμένης στη μονοτονία τού «σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι»… Βοηθούσε λίγο και εκείνη η θρησκοληψία της μάνας του…

Στα 22 χρόνια του, αρρενωπός, επιμελής, καλός φοιτητής και αγαπητός «φίλος» στην παρέα του, δεν μπορούσε να θυμηθεί αν χθες ήταν ώριμος έφηβος, προχθές σοβαρό παιδί…

Η Κάτια ήταν ανέμελη… Βλέπεις, αυτή δεν είχε την «ευτυχία» να ζώνεται με «αναστολές». Μια κοπέλα ελεύθερη, ευκίνητη, λιγότερο ώριμη απ’ αυτόν, αγαπούσε – χωρίς δεσμεύσεις…

Αυτός ήθελε πίστη, αφοσίωση, αποκλειστικότητα – ζητούσε την «αιώνια δέσμευση» των ερωτευμένων…

Αυτή του είχε δοθεί είναι αλήθεια, ψυχή και σώμα, κι όμως παρέμεινε «ελεύθερη» – γι’ αυτό ξεκίνησε σήμερα το πρωί με την «παρέα» για διακοπές στα νησιά…

Στην προσπάθειά του να τη μεταπείσει του αντιστάθηκε…

Ατελείωτα τα επιχειρήματά της, αποστομωτικός ο χαρακτηρισμός της «είσαι, απλούστατα, ένας αθεράπευτος ζηλιάρης».

Ήταν;

Ναι και «ζηλιάρης» και «πιστός» και συναισθηματικά «λαβωμένος» και – προπαντός – «ανασφαλής»…

Δεν κατάλαβε πώς έγινε, από πού ξεκίνησε, πώς το δέχθηκε…

Το φεγγάρι έδινε στη θάλασσα μια ασημένια ανταύγεια, πιο κάτω μια παρέα με κιθάρες έκανε κέφι, ο φλοίσβος είχε αναμιχθεί με τα δάχτυλά της χαϊδεύοντας το κορμί του…

Το ξένο, μπρούντζινο ζωντανό άγαλμα έπαλλε από λάγνο πόθο…

Είχε ξεκινήσει κι αυτός, αλλά δεν τα κατάφερε να ολοκληρώσει…

Αισθάνθηκε «ντροπή», δικαιολογήθηκε, ένιωσε χαμένος…

Το «σεξ», του εξήγησε ύστερα από μερικές ημέρες ο ειδικός που πήγε να επισκεφθεί, είναι ένας τρομερός συγκερασμός σώματος, ψυχής και κοινωνικών αναστολών…

Έχασε την ερωτική συνεύρεση με την ξένη, πανέμορφη τουρίστρια, αλλά η αγωνία του σταμάτησε…

Δεν ήταν… ανίκανος!…

Απλώς, ο συναισθηματικός του κόσμος ήταν… μπερδεμένος…

Το σώμα ήταν ικανό, αλλά το «πνεύμα δεν ήταν πρόθυμο…».

* Από το νέο βιβλίο του καθηγητή Πιπερόπουλου με τίτλο «Εμείς οι Έλληνες, ο έρωτας και το sex»