Η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με την Ιταλία αποτελεί μια συμφωνία-σταθμό για τα ελληνικά συμφέροντα αλλά και για την Ιταλία και ανοίγει τον δρόμο για την χάραξη ΑΟΖ και με άλλα γειτονικά κράτη. Επίσης, στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα ότι αυτές οι διευθετήσεις  γίνονται μόνο στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και όχι πειρατικά. Οι εξελίξεις που αναμένονται, έχουν τεράστιο ενδιαφέρον όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά γενικότερα για την διαχρονικής ζωτικής στρατηγικής σημασίας περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μια περιοχή η οποία ιστορικά βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. 

Μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και των ριζικών  ανακατατάξεων που ακολούθησαν στην διεθνή πολιτική πρακτική, οι εξελίξεις έγιναν απρόβλεπτες – με τον ανάλογο κίνδυνο αυτής της συνέπειας. Ακόμα πιο ρευστή και επικίνδυνη στο πεδίο των διεθνών σχέσεων υπήρξε η επομένη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Με δυο λόγια, έκτοτε, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και εν πολλοίς απρόβλεπτες, ακόμα και για τον σκληρό πυρήνα της διεθνούς διπλωματίας. 

Ωστόσο, η  δυσκολία στην πρόβλεψη διατηρεί ένα σταθερό πλεονέκτημα: τα διεθνή προβλήματα έχουν συνήθως μακρύ παρελθόν. Ένα σημαντικό κλειδί για την προσέγγιση των διεθνών σχέσεων αλλά και την άσκηση της διπλωματίας είναι η καλή ιστορική γνώση. Το παρελθόν αποτελεί την μόνη σταθερά για την ερμηνεία του παρόντος και την πρόβλεψη του μέλλοντος. 

Σήμερα έχουμε ως δεδομένο ότι η Τουρκία, μια χώρα που κυριάρχησε στην περιοχή ιστορικά για ένα μεγάλο διάστημα, προσπαθεί να ανακτήσει μέρος της αίγλης και της ισχύος του παρελθόντος. Το εγχείρημα είναι τόσο φιλόδοξο όσο ακριβώς και επικίνδυνο για την περιοχή και την ίδια την Τουρκία. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά δαιδαλώδες και πολυσύνθετο ζήτημα  που γίνεται ακόμα συνθετότερο μέσα στην γενικότερη ρευστότητα που επικρατεί στον ανταγωνισμό ισχύος των Μεγάλων Δυνάμεων. 

Ήδη η Αμερική, η αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο παρουσιάζει σημάδια κόπωσης  αλλά και αδυναμίας απέναντι στην αναγεννημένη  Ρωσία του Πούτιν που επανεμφανίζεται δυναμικά μετά την πτώση του παραπετάσματος και την Κίνα  η οποία έχει επεκτείνει παντού τις δραστηριότητές της και την παρουσία της.

Στο παιχνίδι που με αφορμή τα ενεργειακά έχει ανοίξει για άλλη μια φορά στην περιοχή της Ανατολικής Μεσόγειου, καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις θα παίξουν και οι Μεγάλες Δυνάμεις  οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων ακολουθούν μια δυσδιάκριτη πολυεπίπεδη  πολιτική λεπτών χειρισμών που είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει κάνεις την συνθετότατά τους και να προβλέψει το αποτέλεσμα . Μερικές φορές πέφτουν και οι ίδιες θύματα αυτής της δαιδαλώδους πολυπλοκότητας  των σχεδιασμών τους…  

Πίσω από όλη αυτή την δύσκολη σύνθεση, παραμένει, ωστόσο, σταθερά μια ιστορική λογική. Θα επιτρέψει ο σύγχρονος κόσμος (στο όνομα των τελικά  αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων που τις περισσότερες φορές το κερδίζεις – χάνεις είναι τόσο δυσδιάκριτο που καταλήγει δίχως αξία)  στην Τουρκία να κυριαρχήσει στην ευρύτερη περιοχή; Θα συναινέσουν Ευρώπη, Αμερική και λοιποί εχθροί και φίλοι  στο να αναδειχθεί  ο Ερντογάν, σουλτάνος της Μεσογείου;  

Προφανώς ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν το πιστεύουν αυτό. Το πιθανότερο είναι  ότι αξιοποιούν τις δυνατότητές τους στο έπακρο προκειμένου να κερδίσουν ότι περισσότερο μπορούν. Και αυτές τις επιδιώξεις τους, η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να τις αποτρέψει  καθώς δεν αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της περιοχής όπως συστηματικά,  συντεταγμένα και παραδόξως την παρουσιάζουν οι περισσότεροι δημοσιολογούντες (πράγμα που και αλήθεια να ήταν, δεν θα έπρεπε να υποστηρίζεται τουλάχιστον με τόση θέρμη)…