Από την στρατιωτική βιομηχανία συχνά παρουσιάζονται οπλικά συστήματα τα οποία -για διάφορους λόγους- τελικά δεν παράγονται ποτέ. Λόγοι αποτελεσματικότητας ή οικονομικής βιωσιμότητας κρατούν αυτά τα οπλικά συστήματα στην αφάνεια, αν και όχι για πάντα: ορισμένα εξ αυτών, όπως το SU-47 και το Object 640, χρησιμοποιούνται μελλοντικά για την ανάπτυξη νέας γενιάς οπλικών συστημάτων.

 

Το πυρηνικό υποβρύχιο K-162 ή K-222 που σχεδιάστηκε στο πλαίσιο του σοβιετικού Project 661 Anchar, θεωρείται ακόμη το ταχύτερο στον κόσμο καθώς κατάφερνε να πιάσει ταχύτητα 44,7 κόμβων, ήτοι 82,8 χλμ/ώρα, όντας εξοπλισμένο με 10 πυραύλους και 12 τορπίλες.

 

Το πρόβλημα με το K-222 (γνωστό και ως «Golden Fish», «Χρυσό Ψάρι») ήταν ότι ο σκελετός του ήταν κατασκευασμένος από τιτάνιο, το οποίο καθιστούσε την παραγωγή του ιδιαίτερα ακριβή. Επιπλέον, ήταν αρκετά θορυβώδες και ως συνέπεια δεν ήταν επαρκώς «αόρατο». Το μοναδικό K-222 παρήχθη το 1969 και παροπλίστηκε μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας. Ωστόσο, ορισμένες ιδέες που χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή του, αξιοποιήθηκαν κατά την κατασκευή άλλων πυρηνικών υποβρυχίων, όπως το Project 670 Skat.

 

Το εκρανοπλάνο τάξης-Lun ήταν ένα «όχημα επίδρασης εδάφους» που μπορούσε να ίπταται πάνω από το νερό. Σε αντίθεση με πολλά παρόμοια οχήματα, ήταν τεράστιο (74 μέτρα σε μήκος και 44 μέτρα σε πλάτος) και κουβαλούσε 6 πυραύλους P-270 Moskit με κεφαλές 300 κιλών, με τη μισή ποσότητα να αρκεί για να βυθίσει ένα αεροπλανοφόρο που ήταν και ο βασικός του στόχος. Το όχημα μπορούσε να πλησιάσει τον στόχο του με την εντυπωσιακή ταχύτητα των 297 κόμβων, ήτοι 550 χλμ/ώρα και καθώς κινούταν πάνω από την επιφάνεια του νερού, τα περισσότερα ραντάρ δεν μπορούσαν να το ανιχνεύσουν, μέχρι να είναι πλέον πολύ αργά.

 

Το μοντέλο τάξης Lun βασιζόταν σε ένα παλιότερο πρωτότυπο, το Korabl Maket, γνωστό στις Δυτικές χώρες σαν «Τέρας της Κασπίας». Δυστυχώς είχε την ίδια μοίρα με το «Χρυσό Ψάρι». Το 1987 οπότε και αναπτύχθηκε το πρώτο Lun, η Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κονδύλια για την παραγωγή και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο, το 2015 οι δημιουργοί τού αυθεντικού «Τέρατος της Κασπίας» ανακοίνωσαν ότι θα αρχίσουν την ανάπτυξη μιας μοντέρνας έκδοσης του εκρανοπλάνου.

 

Το πρωτότυπο μαχητικό Su-47 Berkut είχε ένα ιδιαίτερο και καθηλωτικό χαρακτηριστικό: φτερά με ανάποδη κλήση. Τα φτερά τού χάριζαν μοναδική ικανότητα ελιγμών, μικρότερο χρόνο απογείωσης και χώρο προσγείωσης, καθώς και ιδιαίτερη σταθερότητα. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο σχεδιασμός αύξανε την καταπόνηση των φτερών, απαιτώντας πολύ πιο ακριβά υλικά για την παραγωγή του.

 

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την περίοδο ολοκλήρωσής του, το 1997, μια εποχή που η ρωσική οικονομία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, είχε σαν αποτέλεσμα το σχέδιο να εγκαταλειφθεί. Ευτυχώς, οι πρωτοποριακές ιδέες στην κατασκευή του δεν πήγαν χαμένες και σήμερα χρησιμοποιούνται στην ανάπτυξη της 5ης γενιάς του ρωσικού μαχητικού Su-57.

 

Το άρμα μάχης «Object 640» ή αλλιώς «Μαύρος Αετός» δεν ήταν πολύ διαφορετικό από άλλα μοντέλα που χρησιμοποιούσε ο ρωσικός στρατός της εποχής. Είχε όμως ένα πλεονέκτημα: Κατά τη διάρκεια της μάχης, οι θέσεις του πληρώματος βρίσκονταν χαμηλότερα στα εσωτερικά τμήματα, κάτι που βελτίωνε τις πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση χτυπήματος. Απουσία άλλων καινοτομιών, όμως, εμπόδισαν τη μαζική παραγωγή. Ωστόσο η βασική ιδέα βρήκε αργότερα εφαρμογή στο κορυφαίο Ρωσικό «Armata».

 

Το MiG-105, με το παρατσούκλι «Lapot», ήταν ένα διαστημικό αεροσκάφος της σοβιετικής εποχής που κατασκευάστηκε σαν απάντηση στο αμερικανικό σχέδιο Dyna-Soar. Αντί όμως να χρησιμοποιεί πυραύλους για την εκτόξευση, οι Σοβιετικοί μηχανικοί το σχεδίασαν έτσι ώστε η εκτόξευση να μη γίνεται από το έδαφος, αλλά ευρισκόμενο στον αέρα ώστε να περιοριστεί το κόστος.

 

Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε μετά από απόφαση που προέκρινε το Μπουράν και οι ιδέες που βρήκαν εφαρμογή στο MiG-105 δεν έχουν αξιοποιηθεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι σήμερα.

 

Πηγή: onalert.gr