Τρίτος χρόνος έντονης κρίσης, αδιέξοδων, επιβαρύνσεων για την ελληνική κοινωνία, η οποία παρακολουθεί τις εξελίξεις με το χέρι στην άδεια πλέον τσέπη της.

Τρίτος χρόνος έντονης κρίσης, αδιέξοδων, επιβαρύνσεων για την ελληνική κοινωνία, η οποία παρακολουθεί τις εξελίξεις με το χέρι στην άδεια πλέον τσέπη της. Παρά την ασφυκτική οικονομική πίεση, οι πολίτες παραμένουν ιδιαίτερα ανήσυχοι, κυρίως γιατί βιώνουν μια καθημερινότη­τα δίχως την προοπτική που χαρίζει η ελπίδα.

Και το ερώτημα που τίθεται δραματικά, είναι το κατά πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία δίχως ελπίδα. Σίγουρα όχι πολύ και σιγουρότερα όχι δί­χως έντονα παρακμιακά φαινόμενα. Εν μέσω θέ­ρους και ενώ οι διεργασίες για τη σωτηρία της χώ­ρας βρίσκονται στο ζενίθ, κυκλοφορούν ως φήμες διάφορα σενάρια καταστροφολογίας αμφιβόλου σοβαρότητας. Τον Σεπτέμβριο θα μας διώξουν από την ευρωζώνη, θα επιστρέψουμε στη δραχμή, οι άνθρωποι θα πηδάνε από τα παράθυρα, η χώρα θα βουλιάξει.

Η θεολογικής προέλευσης εσχατολογία βρίσκει εύκολα αποδέκτες και ευκολότερα δημιουργεί ζο­φερές ατμόσφαιρες. Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι κοινωνίες όσο και οι χώρες ιστορικά έχουν αποδει­χτεί ισχυρότερες από ό,τι δείχνουν σε περιόδους κρίσης. Το ζητούμενο για την ελληνική πραγματικό­τητα που βιώνουμε, είναι να αντιληφθούμε επαρ­κώς και με ακρίβεια τα αίτια της κρίσης και με σα­φήνεια να διατυπώσουμε το πρόβλημα. Μόνο αν υπάρχει σωστά διατυπωμένο το πρόβλημα της χώ­ρας, θα δοθεί η σωστή λύση.

Τα λάθη αποτελούν τους δημιουργικότερους πα­ράγοντες της Ιστορίας, αρκεί να μην επιμένουμε στα ίδια και να τα ξεπερνάμε. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τράφηκε από τη λαϊκή ψήφο γιατί λάμβανε επαρκή ανταλλάγματα και ωραιοποίησε διαστρεβλώσεις, υπερβάσεις, ανομίες, υπερβολές, δείχνο­ντας ανεκτικότητα στη διαφθορά της εξουσίας.

Και ενώ τα παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα των τελευταίων δεκαετιών, στη διάρκεια των οποί­ων συντελέστηκε το μεγάλο φαγοπότι, έχουν τις κύριες ευθύνες, τις οποίες τελικά και ανέλαβαν ως πολιτικό κόστος, η Αριστερά ανέχτηκε ως μέρος του συστήματος αυτήν την ευδαιμονική αδιέξοδη πραγ­ματικότητα, πιέζοντας μάλιστα για όλο και περισσό­τερα «δικαιώματα».

Η παρεξήγηση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι συγκέντρω­σε ένα ποσοστό το οποίο κάθε άλλο παρά «ιδεολο­γικό» είναι. Πρόκειται για ψήφους θυμού, ψήφους εκδίκησης, ψήφους δίχως ελπίδα, για μια λύση απελπισίας. Με αυτήν την πραγματικότητα είναι δυνατόν να ελπίζουμε ότι οι θυσίες μας θα βρουν δικαίωση έστω και στο απώτερο μέλλον; Δύσκολο ερώτημα, που καθίσταται ακόμα δυσκολότερο με τον τρόπο που εξακολουθούμε να πολιτευόμαστε.

Πριν από όλα, ας σταθούμε σε ένα εντυπωσιακό γεγονός. Πολιτευόμαστε δεκαετίες τώρα με τη λο­γική του άσπρου – μαύρου. Έτσι, και με διόλου κρι­τική διάθεση, αντιπολιτευόμαστε με απολυτότητες, πράγμα που δεν μας αφήνει περιθώρια να παρατη­ρήσουμε ότι αυτή η χώρα είχε και σοβαρές επιτυχί­ες παρά τις αδυναμίες της.

Στους δυο αιώνες από τη συγκρότηση του κρατι­δίου και παρά τη δραματική του κατάσταση, κατά­φερε να επεκτείνει πολλές φορές τα σύνορά του, να ενταχτεί στον δυτικό κόσμο, να ζήσει και να ξε­περάσει εθνικές τραγωδίες (κι όχι απώλειες Καγιέν, επιχορηγήσεων και παντός είδους κεκτημένων), να αντιμετωπίσει δικτατορίες και έναν ολέθριο εμφύ­λιο σπαραγμό. Πριν από όλα, δεν ήλθε η συντέλεια του κόσμου.

Η απώλεια εισοδημάτων, η ανεργία, οι κοινωνι­κές αδικίες δεν αποτελούν καινοφανή κατάσταση στην Ιστορία ούτε σηματοδοτούν το τέλος της. Επο­μένως, όσο συντομότερα συνειδητοποιήσουμε ότι απωλέσαμε – δικαίως – έναν διεφθαρμένο παρά­δεισο, τόσο συντομότερα θα κατακτήσουμε μια αν­θρώπινη καθημερινότητα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε άμεσα ότι οι κρί­σεις δεν είναι για να επωφελούνται τυχοδιωκτικές πολιτικές ομάδες και να αναδεικνύονται τυχάρπαστοι ηγετίσκοι, αλλά για να αναβαπτίζονται οι κοι­νωνίες ώστε να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν τις νέες κοινωνικές – πολιτικές – οικονομικές προ­κλήσεις που διαμορφώνονται από την εξέλιξη της Ιστορίας.

Η Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ως δυ­τική κοινωνία είχε τις ευκαιρίες της, της δόθηκαν δυνατότητες και κάποια στιγμή οφείλει στον εαυτό της να κάνει ένα διάλειμμα από το μόνιμο εθνικό κλαψούρισμα και να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκε­ται σε μια προνομιούχο θέση ανάμεσα στα κράτη όλου του κόσμου που πιθανόν με αντικειμενικούς όρους να μην της αξίζει.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι εκτός από την Ελλάδα υπάρχουν και άλλες χώρες που δεν έχουν ως μοναδικό εθνικό τους μέλημα να μας κά­νουν… κακό. Κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποι­ήσουμε, παραμερίζοντας τα άπειρα παράπονά μας, τις πραγματικές μας δυνατότητες και τις πραγματι­κές μας οφειλές – φυσικά όχι τις τοκογλυφικές.

 

 

[email protected]