Στην πολιτική τίποτα δεν τελειώνει πριν από… το τέλος. Αν και αυτό ακούγεται ως ταυτολογία, ισχύει το ότι σε θέματα εκλογών τίποτα δεν κρίνεται μέχρι να κλείσουν οι κάλπες. Ήδη «οι ειδικοί» έχουν αρχίσει να προεξοφλούν τη νίκη του Μπάιντεν και κατά συνέπεια την ήττα του Προέδρου Τραμπ, όπως ακριβώς είχαν προεξοφλήσει και τη νίκη της Χίλαρι πριν από τέσσερα χρόνια. Η κατάληξη τότε δεν τους επιβεβαίωσε.

Αν οι εκλογές είναι μια κινούμενη άμμος διαρκείας, καμία πρόβλεψη τόσο νωρίς δεν μπορεί να είναι δεδομένη και σίγουρη. Εκτός αν γίνεται για τις εντυπώσεις. Όμως, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές, ανάμεσα σε πολλούς λόγους, κυρίως διότι:
1. Επέμεινε στο μοντέλο επιχειρηματίας, πλούσιος, χωρίς εξαρτήσεις και με όραμα να βάλει τις προτεραιότητες του λαού στο επίκεντρο και να φροντίσει για την ευμάρεια και την ασφάλειά του.
2. Αγκάλιασε μια ξενοφοβική ακροδεξιά, στα όρια του νεοναζισμού, αποδίδοντας όλα τα δεινά σε μετανάστες, ξένους, Κινέζους.
3. Χρησιμοποίησε τη θρησκεία ως εργαλείο φυλετικής ταυτότητας.
4. Μίλησε για το χτίσιμο τείχους στα σύνορα με το Μεξικό για να αποτρέψει την παράνομη μετανάστευση.
5. Τα έβαλε με την Ευρώπη για τον επιμερισμό του κόστους λειτουργίας του ΝΑΤΟ.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, όλα τα επιχειρήματά του έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος μιας προσωπικότητας εξαιρετικά παρορμητικής, που θέλει να κερδίζει πάντα χωρίς όρια και αξίες, που λέει ψέματα κατά συρροήν κ.λπ. Που δεν διστάζει να θέσει σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον για να ικανοποιήσει το μεσσιανικό του όραμα, που θεωρεί ότι όλα αγοράζονται και τελικά πιστεύει ότι είναι δώρο του Θεού στους ανθρώπους.
Όμως, με δεδομένη την έλλειψη χαρισματικών ηγετών στις ΗΠΑ, όπως και σε όλο τον κόσμο, υπάρχει ένας δρόμος μέσω του οποίου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί, αν τον ακολουθήσει, να κερδίσει.
Πέρα και πάνω από τις προφανείς αποτυχίες στην οικονομία (η ανεργία έχει εκτιναχθεί), στη διαχείριση του κορωνοϊού και της Covid-19 (περισσότεροι νεκροί από όσους είχε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο), τη διεθνή απομόνωση από τους παραδοσιακούς συμμάχους και τις φυλετικές ανισότητες που αντιμετωπίζονται με πόλωση, ο Τραμπ λειτουργεί με την εμμονή να κατοχυρώσει τον ιδεολογικό χώρο της «σοβαρής Ακροδεξιάς» κόντρα σε μια «τραυματισμένη» παγκοσμιοποίηση. 

Παραμένει κοντά στη Ρωσία και απέναντι από το Πεκίνο και δεν ξεχνάει να υπενθυμίζει στον μέσο Αμερικανό ότι για όλα τα δεινά του φταίνε «άλλοι», τους οποίους μόνο εκείνος μπορεί να αντιμετωπίσει.
Συγχρόνως η επιλογή του Μπάιντεν από τους Δημοκρατικούς ενώνει αλλά δεν εμπνέει. Δεν είναι μόνο η ηλικία, αλλά και το ειδικό πολιτικό βάρος του «Νέστορα» πολιτικού. Κεντρώος, σχεδόν άγευστος, η Ιστορία θα τον θυμάται κυρίως ως «αντιπρόεδρο του Ομπάμα». Το κλειδί συνεπώς βρίσκεται στο ποιον – ή καλύτερα ποια, μη λευκή – θα επιλέξει για υποψήφια αντιπρόεδρο. 

Τη νίκη δίνει ο συμβολισμός
Καθώς οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια εσωτερική περιδίνηση με διεθνείς επιπτώσεις και εμφανίζουν διάθεση να αναθεωρήσουν όλο το πλέγμα των διεθνών σχέσεων, οι δυναμικές είναι αντίρροπες.
Οι Δημοκρατικοί χαϊδεύουν τα εξεγερμένα ένστικτα των μειονοτήτων, χωρίς όμως να απομονώνουν τη λευκή πλειονότητα, που εξαιτίας του κορωνοϊού έχει πληγεί βαριά από την οικονομική κρίση. Δεν επιθυμούν να φτάσουν στα όρια του συστημικού αριστερισμού του πρώην υποψηφίου Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος συνεχίζει να είναι ενεργός και να συγκινεί τα «δημοκρατικά» πλήθη.

Η κίνηση ματ
Για να αντιστρέψει τις δημοσκοπήσεις ο Τραμπ οφείλει να συνεχίσει να είναι… ο εαυτός του: να διχάζει, να προκαλεί, να λέει ψέματα, αλλά και να κατάγει κάποιες κρίσιμες νίκες. Το τελευταίο φαντάζει δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο. Άλλωστε βρίσκεται στο σημείο όπου δεν έχει να χάσει τίποτα και, κυρίως, στο σημείο στο οποίο δεν θα διστάσει να θέσει τα πάντα σε κίνδυνο για να επανεκλεγεί. Το έκανε πριν από τέσσερα χρόνια, το κάνει ως Πρόεδρος και θα το ξανακάνει.

Στον αντίποδα ο Δημοκρατικός υποψήφιος πρέπει να προσέξει μην είναι πολύ ο… εαυτός του και με την επιλογή αντιπροέδρου να εμπνεύσει και σιωπηρά να αντιμετωπίσει τον φόβο ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Οι δημοσκοπήσεις πάντως δείχνουν κυρίως ότι χάνει ο Τραμπ, ο οποίος, μέχρι σήμερα, δεν έχει βγάλει κάποιον «λαγό από το καπέλο». Όμως, ο εφησυχασμός είναι ο καλύτερος σύμμαχός του. Οι Ρώσοι είναι εδώ, ο Κιμ και ο Ερντογάν είναι εδώ, ακόμα και ο Μαδούρο είναι εδώ. 

Αυτό που ίσως καμία από τις δύο πλευρές, Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί, δεν σκέφτονται είναι ότι ένα ενδεχόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας τον Σεπτέμβριο – ή ακόμα και νωρίτερα – μπορεί να βγάλει Πρόεδρο τον Αμερικανό… Τσιόδρα, τον αρχίατρο Άντονι Φάουτσι.
Στην πολιτική, όταν το υπερδιογκωμένο εγώ συντάσσεται με τη μοχθηρία της οικονομίας της αγοράς, τότε η τερατογένεση που προκύπτει μπορεί να είναι τρομακτικότερη και από εκείνη του 2016. Τα «καλύτερα» έρχονται;