◆«Όλοι ρε ν!»◆Και το σύμφωνο στο τέλος να αποδίδει τη μουσικότητα της εντολής!◆Στο πάτωμα με τα χέρια πισθάγκωνα κι ένα κομμάτι πανί στο στόμα να μην ακούγονται οι φωνές και ανησυχήσουν τους φιλήσυχους περιώνυμους.◆Κι από πάνω ο γυαλάκιας με το όνομα, να φτιάχνει φράση. «Όλοι ρεν», με το σπασμένο και κακώς προφερόμενο «καλό κουράγιο» και κάτω στο έδαφος να βλέπεις τη σκόνη και να νομίζεις ότι είναι κύκλωπες μονόφθαλμοι και λάμιες με σπυριά και νύχια μακριά σαν ξίφη από λειτουργικό ιεράς εξετάσεως.

◆«Όλοι ρε ν!»

◆Και το σύμφωνο στο τέλος να αποδίδει τη μουσικότητα της εντολής!

◆Στο πάτωμα με τα χέρια πισθάγκωνα κι ένα κομμάτι πανί στο στόμα να μην ακούγονται οι φωνές και ανησυχήσουν τους φιλήσυχους περιώνυμους.

◆Κι από πάνω ο γυαλάκιας με το όνομα, να φτιάχνει φράση. «Όλοι ρεν», με το σπασμένο και κακώς προφερόμενο «καλό κουράγιο» και κάτω στο έδαφος να βλέπεις τη σκόνη και να νομίζεις ότι είναι κύκλωπες μονόφθαλμοι και λάμιες με σπυριά και νύχια μακριά σαν ξίφη από λειτουργικό ιεράς εξετάσεως.

◆Και το έργο γυρίστηκε στα ελληνικά προς το παρόν. Και αναλόγως την εισπρακτική του επιτυχία θα γυριστεί και στις άλλες γλώσσες.

◆Οσονούπω.

◆Και στην ιστορία της ελληνικής ταινίας της ασπρόμαυρης, του μικρού που γυάλιζε παπού­τσια στο πεζοδρόμιο, τα περίσσια αποθέματα της στείρας επαρχιώτικης αντίληψης, αγγίζουν το συναίσθημα του ανύπαρκτου στην ουσία πολίτη.

◆Κάποιος πρότεινε και τις άμεσες δολοφο­νίες ούτως ώστε το σενάριο να έχει ακόμα πιο ρεαλιστική άποψη που θα καθηλώνει.

◆Το εισιτήριο ακριβό και το αίμα να τρέχει από την οθόνη και να βρέχει τα λουστρίνια των θεατών.

◆«Για την πατρίδα και τον μισθό μου, θα θυσιά­σω».

◆Ο τίτλος εύκολος βγήκε από δημοσκόπηση του επικοινωνιακού τμήματος της παραγωγής.

◆ Φωνή τρεμάμενη με ένα κορόμηλο δάκρυ να στέκεται κάτω απ’ τα βλέφαρα, ένας σκυ­φτός διαβάτης του τόπου κι από πίσω χιλιά­δες με τα χέρια προτεταμένα να κρατούν τον δέκατο τέταρτο και μερικοί άλλοι το επίδομα το πενιχρό.

◆Και πιο πέρα ο πρωθυπουργός ο Γεώργιος ο Παπανδρέου με το συνεσταλμένο ύφος, το κα­λοσυνάτο βλέμμα και την εμφάνιση του οσίου ενός βραχοκρέμαστου ξωκλησιού, με ταπεινό­τητα να ευχαριστεί το ποίμνιο για την απαράμιλ­λο αυτοθυσία του.

◆Πρωτόγνωρες σκηνές τις τελευταίες στιγμές στη χώρα των λέξεων των απροσ­διόριστων σχημάτων και των παράδοξων νοημάτων. Κι όλα αυτά για να ξεμοναχιάσουμε την ελλη­νική λέξη που τρομοκρατεί τις γλώσσες όλου του κόσμου.

◆Σπαράζει η καρδιά σου.

◆Όχι τόσο για την πίκρα που προκαλεί η έλλειψη των τηγανιτών αβγών από το καρό τραπεζομάντιλο, όσο για εκείνους τους ψυχρούς ακαταλαβίστικους τύπους με τα  κοστούμια και το ύφος του επιθεωρητή αλησμόνητων εποχών να σου κουνούν το δάχτυλο.

◆Ελευθερία, ανεξαρτησία κι ένα γελάκι αραχνο­ΰφαντο υφαίνεται στα ροδαλά χειλάκια της αποφοίτου της φιλοσοφικής σχολής της ημεδαπής.

◆Αρχίζω και νιώθω ενοχές που δεν θα δω το έργο, αγαπημένη μου.

◆Και αφημένος στην ονειρική κατάσταση, δια­σχίζω την αίθουσα και καταφεύγω στο διπλανό δωμάτιο. Και θυμάμαι τη φράση «casse-toi alors pauvre con», του υπερφίαλου πετεινού, του βραχύσωμου Γάλλου άρχοντα.

◆Και επίκαιρη η ρήση, όταν βλέπεις την αμέριστη συμπαράσταση των απανταχού καλοπροαί­ρετων αναγνωσμάτων. Και ο Σαρκοζί χάρισε το χρέος της Αϊτής επιτελώντας το χρέος του και αυτήν την εβδομάδα.

◆Μετασεισμοί αναγκαστικοί.

◆Και επί τη ευκαιρία. Όπου να ’ναι έρχονται κι οι μεγάλες φαρμα­κευτικές εταιρείες να βγάλουν το καινούργιο εμβόλιο κατά της κρίσεως. Μιας και η γρίπη τέλειωσε, οι παρουσιαστές τη λησμόνησαν, την ξεχάσαμε κι εμείς και τώρα άλλα μικρόβια ξεχύθηκαν για να αποτελειώσουν τον ασθενή.

◆Ένας πανικός χρειάζεται πάντα για τα προ­σχήματα! Και όποιο ψίχουλο φεύγει απ’ το τραπέζι δεν ξανάρχεται ποτέ πίσω. Αγαπημένη μου, φεύγω τώρα. Πάω σινεμά! Τα λέμε το βράδυ.

 

Μυογράφημα

Αρχές Ανοίξεως.

Ο Ήλιος σηκωμένος.

Ένα τραπεζάκι σιδερένιο, βαμμένο κόκκινο, στην άκρη της προκυμαίας.

Ένα καραφάκι ούζο, μεζές στη μέση, τέσσερις καρέκλες ψάθινες και δυο πρόσωπα να θερίζουν το φως.

Τσουγκρίσματα, ανεμελιά, γέλια και ιστορίες με πονηριά και ουσία.

Πολιτική, ποδόσφαιρο, γκόμενες. Η σειρά αυστηρή. Ιεραρχία σοβαρή. Το τρίτο μέρος ρουφά το ούζο περισσότερο και τα αίματα ανάβουν.

Απέναντι δυο ξεμανίκωτες, μια σαλάτα χωριάτικη με δυο πιρούνια, ασπρουλιάρικα πόδια, κεφάλια ριγμένα προς τα πίσω, να βλέπει ο Ήλιος τον λαι­μό και να εξαγριώνεται.

Τα ποτήρια θορυβούν και κάποια μισόλογα τουριστικά ξεφεύγουν πού και πού και ζαλίζουν την εικόνα.

Τα χέρια υψώνονται, χαμόγελα ανταλλάσσονται κι οι υποσχέσεις σιωπη­ρώς προμηνύουν τη θύελλα.

Βλέμματα λάγνα στρέφονται και προσγειώνονται στα μισάνοιχτα πόδια της βορινής αισθαντικότητας.

Το παιχνίδι κοντά στο φως άρχισε. Πρωτόγνωρος ερωτισμός στο μαγικό τοπίο, με τη δροσιά της θάλασσας να δέρνει τη ζεστασιά και να ξεφεύγει ο Πρίαπος από τις φωτογραφίες.

Δυο σταλμένα ποτήρια στο διπλανό τραπέζι κι ο πρόλογος του αιφνιδιασμού συνετελέσθη.

Ο δρόμος ανοικτός. Σε λίγο θα γραφτεί η στιγμή, κοντά στην προκυμαία ανάμεσα στις σταγόνες και το χάδι του Ήλιου.

Μια βάρκα από μακριά ολοκλη­ρώνει την εικόνα κι ένας ηλιοκαμένος γίγαντας τραντάζει το μουράγιο.

Ένας χαιρετισμός νησιώτικος, μια ματιά επεξεργασίας των θηραμάτων και μια ευχή θαλασσινή με αντίστροφο νόημα.

«Καλό κουράγιο», παιδιά!

Προκαλώντας το γέλιο σ’ αυτούς που δεν κατάλαβαν!

Πλαγγόνες στα κάγκελα

Σιδερένια κάγκελα κι από πίσω μάτια δια­φόρων σχημάτων. Κορμιά με χρώματα άσπρα, μαύρα, κίτρινα. Βλέμματα με σκιές και κρυμμένα νοήματα. Γυμνά κατασκευάσματα στη σειρά μεγαλω­μένα στο εργαστήριο. Προκαθορισμένα όνειρα, προγραμματισμέ­νες κινήσεις, κατευθυνόμενες αντιδράσεις. Πλαγγόνες παλιές, απογυμνωμένες, σαν λευκά μάρμαρα.

Κολόνες ενός κόσμου με μισόκλειστα βλέ­φαρα. Θύματα πολυκαιρισμένα, ιστορικά απομεινά­ρια μιας ξεχασμένης αγκαλιάς. Και κάπου εκεί που το νανούρισμα το παλιο­μοδίτικο δίνει στη μεγαλειότητα του παρελ­θόντος ένα μικρό χαμόγελο κι ακούγονται τα κουτιά να τραγουδάνε, κάθεσαι απέναντι και κοιτάς εκείνες τις μοναχικές ώρες που ξέφευ­γε το μυαλό σου. Ανθρωπόμορφα ομοιώματα ψευδαισθήσεων με τονισμένα τα χαρακτηριστικά της θλίψε-ως.

Στις βιτρίνες των αναμνήσεων παλιές σελίδες φυλακισμένες. Και ένα κόμπιασμα, απαραίτητος επίλογος, επιταχύνει τον αναστεναγμό και ένα βιαστικό ενοχικό συμπέρασμα διαγράφεται στα χείλια. Και στην απέναντι βιτρίνα οι περαστικοί συνε­χίζουν να υπηρετούν το τυπικό της καθημε­ρινότητας.