«Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να λειτουργεί σαν ομάδα ακτιβισμού, δεν μπαίνει σε τροχιά κόμματος που επιθυμεί να διεκδικήσει την εξουσία, όταν έρθει η ώρα. Μου δίνει την αίσθηση ότι δεν το θέλει» (ακόμα).

«Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να λειτουργεί σαν ομάδα ακτιβισμού, δεν μπαίνει σε τροχιά κόμματος που επιθυμεί να διεκδικήσει την εξουσία, όταν έρθει η ώρα. Μου δίνει την αίσθηση ότι δεν το θέλει» (ακόμα).

Αυτό μου είπε πρόσφατα ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, και προφανώς το «ακόμα» το προσέθεσα εγώ στην κουβέντα που είχα μαζί του.

Η ανησυχία του φίλου μου είναι εύλογη, αφού υπάρχουν το τελευταίο διάστημα αρκετές δηλώσεις που δείχνουν ότι ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν πως βρίσκονται στην εποχή συγκρότησης του Συνασπισμού, όπου υπήρχε διαγκωνισμός για το ποιοι θα επιβάλουν τις απόψεις τους ως πλειοψηφικό ρεύμα.

Δεν έχουν καταλάβει ότι το 28% που τους ψήφισε δεν το έκανε ούτε για να πλακώνονται μεταξύ τους για το αν έπρεπε ή όχι να συναντηθεί ο Τσίπρας με τον Πέρες, ούτε για να εκφράζουν τις αγωνίες τους αν θα κερδίσει ή όχι τις εκλογές ο Τσάβες, ούτε για να δικαιολογούν τον κάθε λαμόγιο μαγαζάτορα που δεν κόβει αποδείξεις, ούτε να έχουν σχεδόν ξινά μούτρα όταν η αστυνομία συλλαμβάνει δολοφόνους στην Πάρο, ή αλλού, μόνο και μόνο επειδή είναι αλλοδαποί.

Ο κόσμος τούς ψήφισε για να ελέγχουν αυστηρά την κυβέρνηση, να αποκαλύπτουν στη Βουλή τα παιχνίδια της συγκυβέρνησης με τη διαπλοκή και να καταθέτουν τις δικές τους αριστερές, ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες προτάσεις για την κρίση που περνάει η χώρα.

Αν δεν το κατανοήσουν σύντομα, θα δουν την ιστορία για την Αριστερά να επαναλαμβάνεται για μία ακόμα φορά. Και, αυτή τη φορά, δεν θα είναι φάρσα, αλλά τραγωδία για τη χώρα.